FanFic.nl

500 words

Hoe het gaat

“Hoi.”
“Hai.”
“Hoe gaat het?”
“Het gaat...”
“Klinkt niet overtuigend... Misschien overtuigt jou dit. Er was eens een man die alles had. Hij had een vrouw, een goede baan, kinderen... Alles waar hij als kind van droomde. Toch was hij niet gelukkig. Hij wou een mooiere vrouw, kinderen die beter luisterden en beter konden leren, een baan waar hij niet steeds met tegenzin naartoe hoefde... Hij besloot alles achter te laten en te verhuizen naar het land waar hij altijd al naartoe wilde. Zijn vrouw en kinderen waren er kapot van, maar heel veel deed het hem niet. Hij was niet harteloos, dus het deed hem wel wát, maar hij vond ze ook egoïstisch en overdreven. Later merkte hij pas dat hij juist egoïstisch was.
Waar hij naartoe ging, was een plek waar hij kon doen wat hij wilde zonder rekening te hoeven houden met zijn baas, zijn vrouw, zijn kinderen... En voor even was dat wat hij deed. Hij deed wat hij droomde te doen, bezocht wat hij wilde bezoeken. Het was leuk, het voelde goed, maar hij was nog niet gelukkig. Hij miste de kleine dingen. De dingen die hij nu niet aan zijn kinderen kon leren, de gezelligheid van zijn werk die hij nu moest missen. Het meeste van alles miste hij de prachtige glimlach van zijn vrouw. Hij had vele mooie vrouwen gezien, maar geen van hen had haar glimlach.
Al snel besloot hij terug te gaan naar waar hij eigenlijk thuishoorde.
Dolgelukkig kwam hij het huis binnen. Hij wou zijn werk al bellen en kon niet wachten tot zijn kinderen thuiskwamen. Hij ging naar de woonkamer. Daar draaide zijn vrouw zich naar hem om. Ze lachte niet.
‘Heb je enig idee wat je hebt gedaan?’ vroeg ze. ‘Weet je wel in wat voor problemen je ons hebt gestort? En jij denkt hier zomaar naar binnen te kunnen lopen en te zeggen ‘ik ben thuis’?’
‘Maar lieverd, wat is er dan?’
‘De kinderen zijn verdrietig en opstandig, we moeten het doen met alleen mijn deel van het inkomen, ik moet alles alleen regelen zonder steun van de persoon waarvan ik dacht dat hij me altijd zou steunen!’
De man dacht even over haar woorden na. Natuurlijk wist hij wel dat zijn vertrek invloed zou hebben, maar hij had geen idee dat de gevolgen zo groot zouden zijn.
Zijn werk had al een vervanger, dus hij moest opnieuw werk zoeken. Hij had veel belangrijke dingen van zijn kinderen gemist en het duurde lang voordat ze geloofden dat hij ze écht nooit meer zou verlaten. Bij zijn vrouw duurde het nog langer.
‘Waarom zie ik jouw mooie glimlach nooit meer?’ vroeg hij aan haar. ‘Hou je niet meer van me?’
‘Jawel, juist heel veel. Daarom vraag ik me elke keer weer af wanneer je me weer gaat verlaten.’
De man zoende haar. ‘Ik heb nu geweldig werk, een mooi huis, lieve kinderen en de beste vrouw van de wereld. Dit is beter dan in mijn dromen.’
Snap je?”

Reacties: