FanFic.nl

Stand Alones

Ondanks

Stiles –

De eerste keer dat je mij zag – of dat jullie mij zagen – had je niet eens door dat ik het was. Logisch ook, ik was niet eens een mens. Soms zou ik willen dat heel die ontmoeting nooit plaats had gevonden. Dat zou namelijk ook betekenen dat jij en Scott nooit mijn hol hadden verwoest, me nooit gedwongen hadden om terug te veranderen. Heb je enig idee wat voor hel dat was? Ik had me als klein meisje voorgenomen om nooit meer terug te veranderen; ik voelde me veel te schuldig, werd telkens herinnerd aan wat er die bewuste nacht plaats had gevonden – door mij, omdat ik het nog niet onder controle had. Soms vraag ik me af of ik het ooit wel honderd procent zou kunnen beheersen, of ik mezelf ooit wel honderd procent zou kunnen beheersen – wat als, Stiles? Wat als? Wat als ik toch niet sterk genoeg ben, wat als de coyote in mij overheerst en er weer zoiets gebeurd en wat als, wat als pap – want dat is hij, dat zal hij altijd zijn, wat Peter ook zegt en denkt en doet en niet doet – erachter komt?

De tweede keer dat we elkaar zagen daarentegen… was ik toch al aardig op weg naar me weer een mens voelen. Mijn menselijke vorm had ik alweer aangenomen maar het was alsnog zo lastig en duidelijk merkten meer mensen dat aan me (wat moest ik anders in Eichen House?). Logisch ook, waarschijnlijk heb ik vaak zat mijn oogkleur veranderd in momenten van woede, angst en vooral wanhoop. Want wat moet je anders, als je jaren geleerd hebt als coyote te leven? Jagen of gejaagd worden – maar vast aanzienlijk minder dan weerwolven. Soms merkte ik wel iets, in de bossen, maar de Argents zijn nooit achter mij aangekomen. Niet echt. Onze tweede ontmoeting verliep vast anders dan je had verwacht. Ik verachtte je; soms voel ik die woede nog steeds, hoewel ik weet dat je het niet deed om me pijn te doen of om me weg te jagen of om me te confronteren met de werkelijkheid. Hoe kon je ook? Je wist het niet.
Goed – misschien had ik je die tweede ontmoeting geen klap moeten verkopen. Ondanks dat heeft dat toch iets moois opgeleverd, is het niet? Niet dat jij… de hele tijd jij was, toen, maar goed – dat was je uiteindelijk wel en dat was altijd goed genoeg.

De derde keer dat ik je zag had ik het ijskoud. Ook dat is achteraf gezien niet zo raar; ik had een vacht die veel warmer was dan het stromende water uit de douchekop dat toen op de grond neerkletterde en over mijn lichaam liep; het kreeg mij niet warm. Diezelfde dag zag ik je weer en ondanks dat ik voelde – nee, rook – dat je steeds minder jij was en steeds meer… niks, kreeg jij me toch warm. Toch trok jij me aan, warmde je me op. God, Stiles, weet je het dan niet meer? Die eerste keer dat jouw lippen de mijne raakten en de eerste keer dat ik het helemaal niet meer koud had ondanks alle lagen kleding die langzaam verwijderd werden. Maar je zei toen dat je de slechte dingen van toen je… niet jij was ook nog wist, dus ik hoop dat ondanks dit alles al onze eerste keren nog in je geheugen geschrift staan, voor nu en voor altijd ondanks… ondanks…

Na die dag ben ik gestopt met tellen, waar ik was, was jij. Jij was altijd degene die ik niet in de steek wilde laten, degene die ik niet eens in de steek kon laten. God, Stiles, je hebt me zoveel geholpen, toen. Iedereen, daar niet van… maar jij was jij en ik was ik en wij waren wij. Totdat… het is niet dat ik het niet wist, weet je? Ik voelde het wel, diep van binnen, voelde het in ons laatste jaar steeds meer en steeds sterker en uiteindelijk rook ik het nog. Verraad, leugens, verdriet, pijn. Eerst dacht ik dat het wat met Donovan te maken had (dacht je nou echt dat je dat voor mij kon verzwijgen? Ik ben… was. Nee.), maar uiteindelijk drong het tot me door en kon ik niet meer tegen mezelf liegen. Jij kon dat wel; tegen jezelf en tegen haar, maar ook tegen mij. Ik koester geen wrok, of haatgevoelens en ik ben niet… ik ben niet jaloers. Denk ik. Ik snap het, echt, maar… God, Stiles, waarom? En dan te bedenken dat je mij wantrouwde door wat ik over Theo zei. Oké; hij was niet te vertrouwen, maar duidelijk op dat gebied meer dan jij. Maar goed. Het is gebeurd, Stiles, en hoe gekwetst ik ook ben – ik gun jullie het beste.

De laatste keer dat ik je zag – of dat jullie mij zagen – leek je niet door te hebben dat ik het was, ondanks dat het de zoveelste volle maan was die we met z’n allen doorbrachten. Misschien was ik inderdaad niet sterk genoeg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.