FanFic.nl

All The Little Lights

Waldeinsamkeit [Avatar: The Last Airbender]

De anderen voelden zich oncomfortabel in het bos. De hoge bomen intimideerden hen, in hen duister kon van alles loeren. Ze zeiden dan wel niets, maar Toph kon hun hartslag voelen stijgen, hoorde hun voorzichtige ademhalen.
Zelf snapte ze daar niets van. Ze had pas voor het eerst een woud betreden met de groep, maar waar de bijnieren van de anderen meteen op hol sloegen om adrenaline aan te maken, daalde over haar een enorme rust neer. Ze had er wel voor eeuwig kunnen blijven.
Voor Toph was het bos een vreemde plek. Negens anders was ze zo omringt door leven, puur en eerlijk leven. Leven dat niet schreeuwde of zeurde of dingen van haar verlangde. Het was een kwaliteit die mensen niet hadden. De bomen waren en zwegen, tevreden met een beetje water en zonlicht. Maar als ze wilden, of als jij wilde, fluisterden ze hun geheimen. Dan toonden ze je wat ze in hun uitgebreide netwerk hadden opgevangen. Ook daarin waren ze beter dan de andere levensvormen.
Ze hadden toen niet in het bos kunnen blijven. De anderen zouden kwaad zijn geworden als ze het maar had voorgesteld. Dus trokken ze zo snel als ze konden tussen de bomen door. Wanneer haar voeten de aarde raakte, voelde ze de aanwezigheid van alles om haar heen. Maar ze moest ze optillen voor een stap. En nog één. En nog één. Tot ze weer open veld bereikten.
De bomen waren als een familie die ze nooit gehad had en nooit zou hebben. Nee: een ideaalbeeld van familie, dat in werkelijkheid simpelweg niet bestond. Ze accepteerden. Luisterden. Vertelden, als je oplette. Met haar voeten in dezelfde aarde als waar de wortels doorheen trokken, voelde ze zich voor het eerst écht deel van iets. Ze was geen steen, ze was niet de aarde: ze was er onderdeel van. Om er deel van te worden hoefde ze enkel te zijn.
Het gaf haar een vaag gevoel van eenzaamheid. Niet de normale, die langs de randen van je gevoel gleed en het pijnlijk liet rafelen. Het was meer een besef van nietigheid in zoiets groots en warms. Ze kon de bomen natuurlijk niet zien, maar voelde wel hoe klein ze naast hun lange stammen was. De bomen stonden daar maar rustig te staan. Misschien kwam het juist wel door die rust. Het voelde als de ultieme staat van zijn, maar ze wist dat ze hem zelf nooit zou kunnen bereiken.
Ze had geprobeerd haar leven te leven. Republic City: het was Aangs droom, zijn toekomstvisie. Ze hield van haar vrienden, dus ze had meegewerkt. Toen had ze kinderen gehad, die haar aan de beschaafde wereld hadden gebonden. Maar uiteindelijk was het genoeg geweest.
Leeg was ze. Eenzaam wilde ze het niet noemen: dat was een gevoel dat ze in geen decennia meer had ervaren. Nee, het was juist dat gevoel dat ze miste. De vage eenzaamheid die ze alleen als deel van een groter geheel had kunnen vinden.
Dus verdween ze naar het bos.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.