FanFic.nl

All The Little Lights

Woordloos verdrag [?]

Onze werelden waren als Pluto en Mercurius. We bevonden ons weliswaar in dezelfde ruimte, eindeloos draaiend om een gemeenschappelijk punt, maar desondanks was de afstand tussen ons beide onoverbrugbaar groot.
Behalve misschien die paar keren. Nog steeds konden we elkaar enkel zien, maar dat was het dichtsbij dat we konden naderen zonder de heersende orde in het universum te kunnen bewaren en geen natuurwetten hoefden te breken.
De ruimte was misschien niet zo oneindig uitgestrekt als we hadden gewild. Weerbarstige muren hielden de muffe lucht van ons zonnestelsel dat zich in de middelbare school bevond veilig binnen. Maar binnen dat onvermurwbare instituut was er één gebeurtenis zo speciaal dat hij natuurwetten in zulke onwaarschijnlijke hoeken kon buigen dat wij elkaar te zien kregen. Nablijfuur.
Als ik mijn ogen sluit hoor ik de geluiden nog. Ze vormden dan ook de absolute soundtrack van mijn middelbare schooltijd. Het regelmatige getik van de klok, in het doodse zwijgen luider dan waar dan ook, ritselende pagina’s van het boek dat de arme pummel die ons nu weer moest bewaken, het zachte gekreun van de enkeling die er nog het beste van probeerde te maken door zich over zijn wiskundehuiswerk te buigen.
Dat was jij in ieder geval niet. Brutale blik, vingers die het trommelen niet konden laten, waardoor je zit meteen met een dag verlengd werd. Dat had je haast sneller voor elkaar dan ik, maar ik wist dat ik je moeiteloos zou volgen. De laatste dag dat ik mijn eerste vrije uur daar niet had doorgebracht, kon ik toen al niet meer herinneren.
Nablijfvolk is interessant. Je hebt grofweg twee types: de arme braverikken die hier tot hun stomme verbazing beland zijn en bijna hun adem inhouden om maar niet meer terug te hoeven komen, en mensen zoals ik. We kennen de schoolregels uit ons hoofd, en pakken iedere mogelijkheid aan om ze te breken. Het is een spelletje, gevorderd tot het punt waar ik vermoed dat ik straf zal krijgen als ik niét in het straflokaal kom opdagen, zelfs al hoef ik er niet te zijn, simpelweg omdat ze me daar verwachten.
Zo niet jij. Ik had je onder de heilige boontjes geschat. Dat kon haast niet anders, met je engelachtige uiterlijk en de groepen waarmee jij je door de overvolle gangen verplaatste. Maar jouw blik was niet bang. Je zat niet vanaf het eerste moment klaar om weg te vluchten. Nee, je leek wel trots. Je straf was je erkenning, je prijs.
Dus ving ik je blik. Dat was doodeenvoudig: je wilde gezien worden. Kijk mij eens stoer zijn! Elke dag ving ik hem, probeerde hem te doorgronden. Tussen het onverstoorbare tikken van de verstrijkende tijd probeerde ik je gedachten uit je hoofd te trekken, en jij leek bij mij hetzelfde te doen. We sloten een zwijgend verdrag, maar konden dat enkel doen tijdens de doofstomme minuten van het nablijfuur.
Want wanneer de bel ging, verdween jouw planeet weer uit het zicht en viel het universum op zijn gewone manier verder.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.