FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[30.09.2015][Harry Potter] Knalpokerface

Ze mochten al niet meer naast elkaar zitten. De Griffoendors namen hun tornooien Knalpoker doodserieus en de Wemeltweeling had veel te vlugge vingers. Als ze naast elkaar zaten, wisselden kaarten meer en sneller van eigenaar dan zelfs met magie mogelijk zou mogen zijn.
Het bedrog werd pas ontdekt toen ze de Geduldronde speelden, waarbij paren gemaakt moesten worden, en George niet had doorgehad dat hij al een Bergtrolkaart had om die van Fred te matchen en zijn kaarten in zijn gezicht ontploften—tijdens de Geduldronde konden die pas ontploffen als ze op tafel gelegd werden.
Dus werden ze gedwongen een heel eind van elkaar te zitten, maar dat werkte ook niet helemaal. Het was nog moeilijker te ontdekken dat de tweeling een codetaaltje verzonnen had. Het waren zinsdeeltjes, variabel tot een zekere graad, en leenden zich er prima toe in het gewone taalgebruik opgenomen te worden.
Het bedrog werd pas ontdekt toen Leo er op begon te letten, gedwongen door de andere Griffoendors; al maanden had de tweeling de wekelijkse rondes gewonnen en dat hadden ze klaargespeeld zonder grootse, dramatische maatregelen—er moest dus al iets aan de hand zijn.
Dat Fred plots van gedacht veranderde omdat George iets zei over zijn toverstok of dat George zijn kaarten herschikte wanneer Fred een opmerking maakte over Oliviers haar was niet alleen vreemd, maar het kwam meerdere malen voor, een paar keer per avond zelfs.
Leo voelde zich best trots dat hij dat uitgevogeld had.
Dus nu hebben Fred en George een heel systeem van vlugge, stiekeme handgebaren en knikjes uiteen gezet. Want ze mogen niet meer praten.
Ron vroeg waarom ze niet gewoon gediskwalificeerd werden, maar zo gemakkelijk was het niet. Sowieso was Knalpoker veel minder leuk zonder de identieke Wemels, die dan misschien niet een natuurtalent hadden voor het spel maar het wel altijd interessant maakte. Daar bovenop kwam dat hun bedrog proberen ontdekken ondertussen deel uitmaakte van het spel.
Maar ze merken het niet. Ze zien niet dat George met zijn vingers op zijn kin tikt om in morse nummers door te geven, het valt hen niet op dat Fred steeds aan zijn haren zit te trekken nadat hij, zo subtiel mogelijk, opzij leunt om in de kaarten van zijn buren te kunnen spieken.
Met zijn duim tegen zijn kaak en zijn wijsvinger op zijn wang tekent de ene broer de initialen van het prentje van zijn kaarten, de andere broer zwiept met een theatrale zwaai de bijhorende kaarten op tafel en helpt zijn broer een hele hoop punten scoren.
Leo, Olivier en Katja wéten dat ze weer eens iets verzonnen hebben. Dat kan gewoon niet anders.
Maar elke keer ze naar Fred of George kijken, hebben de broers een opperst onschuldige gezichtsuitdrukking tevoorschijn gehaald.
Het gaat hen niet eens om de prijs. Chocokikkers, Smekkies in alle smaken, Knalbonbons, Ballonbruisballen, Pompoentaartjes, Zoutzuurtjes, Droptoverstokken, Karamelkevers… Mooie buit, maar die kunnen ze zelf ook kopen. Of uit de voorraad van Ron stelen.
De regels en het systeem bedriegen is verslavend leuk.

Reacties: