Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Rebella Potter » Hoofdstuk 20: Lily confess, Lizzie breaks and I am angry
Rebella Potter
Hoofdstuk 20: Lily confess, Lizzie breaks and I am angry
Één september was nog nooit zo welkom én gehaat geweest. Ik schoof het af op 'ik ben puber', maar wist heel goed dat de oorzaak hiervan lag bij het feit dat mijn ouders raar deden, James en ik ruzie hadden en dat er op vrienden na geen mensen waren waarover ik kon praten over mijn transformatie, twijfels of gevoelens.
Lizzie en Remus zagen we pas in de Grote Zaal weer. Uitvoerig lieten we ze over hun avontuur in Nieuw-Zeeland vertellen, onderwijl genietend van het jaarlijkse feestmaal. Dat ik regelmatig woedende blikken van James toegestuurd kreeg deed me zogenaamd niks. Pas als hij zijn excuses ging maken zou ik erover denken het goed te maken.
Dat ik daarover de volgende ochtend een brulbrief over kreeg van mijn ouders had ik niet zien aankomen. Dat het me brak, me pijn deed, me eenzamer dan ooit deed voelen schoof ik in de bak met opgekropte gevoelens. Daartegen richtte ik mijn aandacht op het feit dat het een nieuw schooljaar was, en dus een nieuwe leraar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten.
"Goedemorgen jongens en meisjes."
Een paar slaperige stemmen antwoorden de opgewekte toon van de docente.
"O jee, maandagochtend is duidelijk nog aan de orde."
De lerares marcheerde met verende tred naar het bureau en nam ervoor plaats.
Ik trok een wenkbrauw op toen ik Lily aankeek. Wat voor figuur was dit nou weer?
"Ik ben jullie nieuwe lerares Verweer Tegen de Zwarte Kunsten voor komend schooljaar. Daarna keer ik weer terug naar mijn geboorteland; Nederland. Mijn naam is Isabelle Doris Kwispel, voor jullie gewoon professor Isabelle. Dit jaar zullen we het boek dat jullie gekocht hebben behandelen. Mijn lesmethode is veelal praktisch. Jullie mogen nu je boeken opruimen, en dan wil ik graag even weten wie nou wie is alvorens we aan de slag gaan. Zijn er tot zover vragen?"
De klas was door de heldere, lange waterval van krachtige zinnen wakker geworden en zat met verbijstering naar professor Isabelle te kijken. Dit jaar zou het wel wat worden.
Niemand stak een hand op en dus gebaarde ze onze spullen op te ruimen, om vervolgens onze namen op te noemen. Sommige namen sprak ze verkeerd uit, die corrigeerden we voor haar.
"Goed, fijn dat jullie er allemaal zijn. Ik heb begrepen dat jullie al een aardig eind op weg zijn met verdedigingsvloeken. Toch wil ik ook aandacht vestigen op gebieden waarin jullie nog ernstig achterlopen... Hoe stop je duistere magie?" Professor Isabelle had haar handen in haar zakken gestoken en leunde staand tegen haar bureau. Blijkbaar verwachtte ze geen antwoord want zonder op antwoord te rekenen praatte ze verder.
"Er zijn duizenden manieren om jezelf en naasten te verdedigen. Maar kun je dat ook als je tegenover een onbekend wezen staat? Of als je geen toverstok ter beschikking hebt? Om maar te zwijgen van het feit dat jullie zestien of zeventien jaar zijn en de 'duistere tovenaar' een volwassene."
De opgewektheid had plaats gemaakt voor een serieuze toon. Ik zat naast Lily en merkte haar verstrakken. Dit waren onderwerpen waarin ze wou bewijzen dat ze toch echt wel een 'volwassen' leerling was.
"Er zijn drie vloeken die je behoort te kennen waarin je twee dingen kunt doen" ondergaan of wegwezen. Kan iemand me vertellen welke vloeken dat zijn?"
Ik wist niet wat ze had verwacht, maar duidelijk niet dat we als één man onze hand opstaken.
"Ah, ok, jij daar, eerste vloek?" Ze wees naar Peter. Hij bloosde lichtelijk, maar na een stomp van James trok hij dapper zijn mond open.
"De eh, cruziatusvloek."
"Heel goed, martelingen... genadeloos, geen verweer... Bij alle drie de vloeken krijg je een enkele reis richting een tovenaarsgevangenis."
Een paar leerlingen grinnikten.
"Lachen vergaat je als je beseft wat voor," ze wees met haar staf op het bord, "pijn het doet."
Op het bord was een levensecht schilderij verschenen van een vrouw die door een man gemarteld werd door de onvergeeflijke vloek. Pijn was duidelijk zichtbaar uit haar gespannen spieren. Ik wende met een grimas mijn gezicht af, ik was dan wel nooit gemarteld maar de pijn was me behoorlijk bekend. Ook Remus zag ik strak naar zijn tafel kijken.
"Goed, genoeg van deze, wie weet er de tweede? Ja, meneer Potter?"
Ik keek, James die zijn hand opstak? Merlijns baard werd hij dan toch beter?
"De Avada-Kedavra," zijn stem was ongewoon zacht. Ik sloot mijn ogen, de dood van Remus ouders had bij ons veel impact gemaakt.
"Helemaal juist, de vloek des doods... De naam zegt het al... Geen ontkomen mogelijk, eenmaal geraakt kun je er vanuit gaan dat je je leven niet meer hebt." Professor Isabelle sprak alsof ze het over het weer had. Mijn blik ging naar Lily, die naast me zat en haar handen lagen met gebalde vuisten op de tafel.
"Wie weet de derde vloek?"
Ik stak geen hand op, ik keek haar recht aan en siste de vloek, mijn emoties nauwelijks in bedwang houdend.
"De Imperius-vloek."
"Correct,-"
"De vloek maakt dat de persoon die hem op zich krijgt volledig onderworpen is aan de wil van de ander."
Lily, James, Remus, Peter, Roos, Sirius, Lizzie en ik hadden de zin in koor opgezegd. Een naald kon vallen en we zouden het horen. Buiten vloten vogels.
"Juist, jullie zijn bekend met het fenomeen?"
Ik verloor mijn controle en stond op.
"Ik weet niet hoe het er bij u aan toe gaat in Nederland, professor. Maar hier woedt op dit moment een oorlog. Heer Voldemort is bezig de macht over te nemen. U kunt een willekeurige leerling, leraar of medewerker van het Ministerie aanspreken en redelijke kans dat ze op zijn minst met één van de drie te maken hebben gehad. Zo niet allemaal. Die drie spreuken zijn doordrongen van gedoodde familie, van vervloekte vrienden, van gemartelde collega's en zelfs de dreuzelburen zullen niet ontkennen dat er vreemde en angstige dingen aan de hand zijn." Ik haalde diep adem en vervolgde mijn verhaal.
"Toch staat u daar alsof de praktijk van de spreuken meevalt. Toch gebruikt u de woorden, marteling, dood en gedwongen opdrachten alsof het over het weer gaat. Het spijt me u te melden, professor, maar dit is de bittere waarheid. De spreuken zijn geen weerbericht, noch dat ze een of ander luchtig onderwerp zijn. We spreken hier over moordenaars, martelaren en de vreselijkste duistere magiër ooit."
Ik zeeg neer en keek de nieuwe lerares uitdagend aan, ze staarde terug.
Dat ik na mijn woedde aanval nog welkom was in de les verraste me behoorlijk. Maar kennelijk zag professor Isabelle me als een welkome uitdaging. Regelmatig liet ze ons praktische opdrachten doen, het verdrijven van boemannen, het opwerpen van verdedings-spreuken, het oefenen van duels. Het was duidelijk dat professor Dumbledore haar onder het mom van 'leger-training' had aangenomen. De enige die te klagen leek te hebben waren de Zwadderaars. Maar aangezien die geen vrienden van ons waren leverde dat geen nieuwe complicaties op.
Het was eind oktober dat ik me alleen in de bieb bevond, gebogen over een boek voor Oude Runen. Geconcentreerd was ik opzoek naar materiaal voor het komende onderwerp; schrijftaal onder tovenaars bij de oude Druïden in de tijd van Merlijn in Schotland. Een complex onderwerp waar alleen op de Verboden Afdeling informatie te vinden was. Merlijn zij dank, had ik een Marauder als vriendje, waardoor ik eenmaal de ontzichtbaarheidsmantel van James had kunnen gebruiken en zo een goeie stapel te pakken had gekregen. Uiteraard had ik ze gekopieerd en zo behekst dat ze voor buitenstaanders op andere boeken leken.
Luide voetstappen op de gang drongen vaag tot mijn stoffige brein door, maar aandacht eraan besteden deed ik niet. Er waren tenslotte rond de duizend studenten en twintig stafleden op school. Zodoende dat ik me de lazarus schrok toen Lizzie met een hard klap een dagboek op de tafel gooide.
"Dit is niet waar he?!"
Ik zat nog geschrokken naar haar te kijken, het duurde even voordat de vraag tot me doordrong.
"Wat is niet waar?"
"Dat Sirius en jij een affaire hebben?"
Ook nu koste de absurde boodschap tijd om tot me door te dringen.
"Pardon?" Ik keek mijn vriendin verbouwereerd aan. Lizzie keek me achterdochtig aan, pakte het dagboek, bladerde naar de juiste pagina en las voor waar de idiote zinnen stonden.
"Vannacht met haar naar de astronomietoren geweest, we hebben veel gepraat over onze tijd na Hogwarts. Ze vertelde me dat ze graag schouwer wil worden, net als haar broer. Dat ik slechts plannen heb om tegen Jeweetwel in te gaan, keurde ze goed. Terug in de leerlingenkamer kuste ze me om alvorens terug te keren naar de meidenslaapzaal. Merlijn, ik hou van haar." Lizzie sloeg het boekje dicht.
Ik keek haar overdonderd aan en barstte toen in lachen uit.
"Wat nou?!"
"Oh, Lizzie, ten eerste, Sirius die zo romantisch is? Nah, niet echt. Ten tweede, ik wíl geen schouwer worden, ten derde, dit is nou niet echt zijn stijl van schrijven en ten vierde, Sirius Black, Hogwarts grootste rebel in eeuwen die een dagboek bij houdt? Als dat zo is drink ik koboldenpis!"
Lizzie keek me even nadenkend aan en opende toen het boekje weer.
"Maar dan, wie schrijft dit dan?"
"Ik denk Sirius," antwoordde ik droogjes alvorens mijn veer weer in de inkt te dopen en verder te werken aan mijn vooropdracht.
"Je zegt net dat hij geen dagboek zou bijhouden."
"Ja, klopt, maar ik denk dat hij je hier de loer probeert te draaien."
"Als zijn vriendin zijnde?!"
"Precies daarom," ik keek half op om haar na die woorden de bibliotheek uit te zien stormen. Kon ik weten dat ze de Casanova van de school zou dumpen in het zicht van alle leerlingen?
Nee, niet echt. Maar dat was niets. Helemaal niets, in vergelijking met wat er net na de Kerstvakantie gebeurde. Ik was die tijd op school gebleven met Lizzie als enige van de meiden en Peter van de jongens. Hem had ik uitgelegd waarom James en ik echt ruzie hadden.
Vanaf dat moment zag ik hem regelmatig ex-slachtoffers excuses aanbieden, waardoor ik over mijn geweten streek en hem vergaf, hij had er slechts een klein aandeel in gehad.
Het was de zondag voordat de lessen weer zouden de beginnen en ik zat in de leerlingenkamer met Watership Down van Richard Adams op mijn schoot, lezen deed ik niet, mijn gedachten gingen naar de laatste volle maan die ik (alweer) alleen met Lizzie had doorgebracht. Vanaf september hadden Roos, Lily en Lizzie me afwisselend gezelschap gehouden. Remus had meestal genoeg aan James, Sirius en Peter gehad.
"Hij is best knap he?" Een bekende stem haalde me uit mijn gedachten, Lily zat naast me op de bank en keek naar vier jongens.
"Hm, wie?"
"James," ze bloosde. Ik keek naar de jongens en fronste lichtjes.
"Lily, zeg je nu dat je hem mag?"
"Nee! Nou ja, maar daar gaat het niet om! Hij blijft een eikel wat 'normale' dingen betreft." Lily had nu een vuurrood hoofd. Ik kon het tegenhouden en schoot in de lach. Arme, arme Lily.
"Lils, het is oké, echt. Hij is en blijft een eikel, maar als jij hem knap vindt moet je dat zelf weten. Wie weet wordt hij volwassen als je dat door laat schemeren."
Lily omhelsde me.
"Het is al goed, meis."
Dat het nog ruim tien maanden zou duren voordat er een eerste stap gezet zou worden konden we toen nog niet voorspellen. Noch dat ik de volgende dag het slechtste nieuws ooit zou krijgen. Nieuws dat mijn hele bestaan ondersteboven zou gooien en mijn toekomst visie helemaal in de war zou sturen.
Reacties:
De tijd gaat lekker vlug in dit hoofdstuk!
Maar ik vond het wel een geweldig hoofdstuk. En Lily gaat James knap vinden, mmm dat gaat de goede op kant op (haha). Peter is hier in de kerstvakantie best lief eigenlijk, iedereen zijn excuus aan bieden. Dan kan je toch bijna niet geloven wat hij uiteindelijk gedaan heeft. Ik ben nu ook wel heel erg nieuwsgierig naar het nieuws dat ze gekregen heeft. En die lerares vond ik op de een of andere manier in het begin een beetje eng. door dat ze meteen over de onvergelijkelijke vloeken begon kreeg ik echt zo'n '' dwaaloog'' Dolleman ( Bartho Kreck jr) gevoel. maar ze viel uiteindelijk gelukkig reuze mee. Leuk trouwens dat ze uit Nederland komt.
Ja.... En nu wil ik het nieuws.... O, misschien snap ik het al. Hoewel, nee, dat is geen slecht nieuws...
De leraar is leuk! ^^ Ik vind Rebella alleen niet echt heel boos doen, dus ik zou het flauw vinden als ze weggestuurd zou worden, ze zei alleen de waarheid, welleswaar wat boos, maar het is niet dat ze geweld gebruikte of de boel bij elkaar (ver)vloekte.
Geen idee waarom maar ik mag die lerares wel, hopelijk houd James snel op met zo koppig te zijn, want dit echt jammer om te zien. En leuk einde, ben echt benieuwd wat er gaat gebeuren