FanFic.nl

A Million Little Pieces

[30/09/2015][One Direction] De manier waarop

Het is de manier waarop je naar me kijkt.
Ik hou van je ogen; de bruine glans die ze er altijd ondeugend uit doet zien, de moeite die ik moet doen om de overgang van iris naar pupil te ontdekken, het excuus dat dit vormt om je eindeloos aan te staren. Het is de manier waarop je mondhoek een heel klein stukje omhoog krult, die mij vertelt dat je het niet erg vindt – dat je het leuk vindt. Dat je mij leuk vindt. Dat ik naar je mag staren tot ik in slaap val en dat je nog steeds bij me zal zijn wanneer ik wakker word.
Je nauwelijks zichtbaar omhoog krullende mondhoek kan me dat beter vertellen dan een heel woordenboek aan liefdevolle termen ooit zou kunnen.
De liefde heeft haar eigen taal. Het is een woordloze taal, een taal waarvoor sommige mensen een knobbel hebben en andere niet. Tegelijkertijd is het een globalere taal dan Engels of Chinees ooit zal zijn; een taal die alle andere talen met miljoenen jaren zal overleven.
Het is de taal van knikkende knieën, blozende wangen, gespitste oren, trillende vingers en struikelende voeten. Het is de manier waarop je met je vingers langs mijn onderarm gaat, een gebaar dat voor iedere buitenstaander als onbedoeld door kan gaan, wanneer we op een feestje zijn, die mij vertelt dat we er even tussenuit moeten knijpen omdat je anders je affectie voor mij publiekelijk zou kunnen maken. Het is de manier waarop je mijn hand pas loslaat op het moment dat de deur van de badkamer al open is.
Je hoeft me nooit te vertellen dat je niet naar huis wilt. Ik weet het omdat je je in de deuropening omdraait en de deur weer ver genoeg dicht doet, om de buitenwereld buiten te sluiten en mij nog één kusje te geven, waardoor je moet rennen om nog aan een scheldtirade van je moeder te ontkomen.
Het is een taal die voor iedereen hetzelfde is en toch een taal die alleen écht verstaan kan worden door de twee mensen die in een gesprek verwikkeld zijn. Buitenstanders zullen flarden opvangen; ze kunnen zien dat ik net iets te lang naar je kijk, merken dat ik net iets te vaak over je praat, waarnemen dat mijn wangen rood kleurden als jij onverwacht binnen kwam lopen.
Het is de manier waarop je woordeloos mijn sjaal dichtknoopt omdat je bang bent dat ik kouvat. Het is de manier waarop je me je het water in liet begeleiden, ondanks dat je watervrees hebt. Het is de manier waarop je uiteindelijk je ouders hebt geconfronteerd met je seksualiteit, ondanks het feit dat ze je wegens hun geloof niet met een jongen thuis zouden hebben willen zien komen. Het is de manier waarop je naar me lachte, ook al hadden zij je doen huilen.
Het is de manier waarop je mond openvalt, wanneer ik op mijn knieën ga, die me vertelt dat je antwoord al ja is voor ik mijn vraag gesteld heb.

Reacties: