FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[01.10.2015][Harry Potter] 's Nachts in de serre

Het is nog donker wanneer hij wakker schrikt uit een nachtmerrie. Zijn pyjama kleeft tegen zijn huid door het zweet en zijn lakens zijn zo stevig om zijn lichaam gewikkeld dat het even duurt voor hij zich weet te ontwarren. Met zijn handen voelt hij zijn weg uit zijn kamer en de trap af, de achterdeur uit.
De frisse lucht doet hem goed. De dromen klotsten in zijn hoofd als ijskoud modderwater; nu filteren ze weg, laten niets over behalve heldere, zuivere gedachten.
Hij vist de sleutel uit de lege bloempot en doorkruist de tuin, naar de serre. Maanlicht breekt in duizenden regenboogkleurige stralen door het glas. Magische planten en kruiden vullen de lucht met meer dan de geur van aarde; zachte kreetjes komen van de fladderbladstruiken, bij elke ademhaling knalt er iets in de mond van een vuurwerkplant en dikke, roze Pufpeulpeulen worden heen en weer gegooid door de Boomtrullen die vast vertrek hebben ingenomen onder de bloembak vol Trampolinetulpen.
Elke stap van Marcel dieper de serre in wordt gedempt door een laagje oude, verwelkte bladeren, struiksnoeisels en gemorst zand. Hij rolt de mouwen van zijn T-shirt omhoog, omdat de hitte van de zomerdag nog steeds gevangen zit tussen het glas, en navigeert haast blindelings, zijn hoofd omhoog gericht om naar de maan te kunnen kijken.
“Nog even en de Flotekroodjes kunnen geplukt worden,” mompelt hij, hoewel er verder niemand in de ruimte is met hem. Tenzij je de planten meerekent—wat hij doet.
Zijn trouwe Mimbulus mimbeltonia staat op één van de beste plekjes in de serre, op een kruk recht tegen het raam. Marcel knielt zodra hij bij zijn cactusplantje is aangekomen en streelt het met twee vingers, zoals professor Stronk hem geleerd heeft.
Magische planten zijn uiterst intelligente wezens, wat velen niet verwachten. Daarom vindt Marcel Kruidenkunde zo fijn.
“Oma zit erover na te denken Duivelsstrik in de tuin te planten. Het is natuurlijk een dóm plan, maar…” Al sinds hij over Duivelsstrik geleerd had, was er buiten angst ook fascinatie voor de gevaarlijke plant geweest. Hoewel hij zeker was dat hij hulp nodig zou hebben om het te overleven, wilde Marcel niets liever dan het te kunnen bestuderen.
“Nou ja, er valt sowieso niets te zeggen tegen Oma, ze doet het toch wel. Al denk ik dat ze het pas zal planten als wij weer op Zweinstein zijn, maar dan hebben we iets om naar uit te kijken. Toch?”
Hij staat op om een zak mest van een plank te trekken en begint potten aarde bij te vullen. Sommige bloemen, planten en kruiden nemen hem dat in dank af; de geluiden en kreetjes die ze maken, is de allermooiste vorm van muziek die Marcel kent. Anderen slapen gewoon door. Hij eindigt, zoals elke nacht, bij de Mimbulus.
“Ik slaap beter als jij op de kamer staat…” fluistert hij zachtjes, tegen de bloempot tikkend. “Maar van Oma mag ’t niet meer.” Hij zucht en glimlacht zwakjes. “Ik kan niet wachten tot we weer op Zweinstein zijn.”

Reacties: