FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第十章 (Hoofdstuk 10)

,,Calum?” Het lijkt wel een déjà vu: net als bij onze ontmoeting van dik een week geleden zit mijn beste vriend alleen op onze rode lievelingsbank. Wat doet hij in vredesnaam hier? Ik kijk snel om me heen. In het gedrang van cafébezoekers kan ik Steve nergens ontdekken. Maar goed, het is ook pas tien voor twee, dus dat hoeft niets te betekenen. Uit de radio jengelt een sentimenteel liefdesliedje, dat door het geroezemoes van de gasten bijna onhoorbaar is.
,,Hé Nola, helemaal klaar voor je date?” Niall begroet me met een vrolijke knipoog. Ja hoor, Emma heeft haar broer natuurlijk meteen alles doorverteld.
,,Ja ja,” antwoord ik kortaf en ik loop recht op Calum af. ,,Wat doe jij hier?” val ik naar hem uit. ,,Zit je me soms te bespioneren?” Ik ben nog maar nauwelijks uitgesproken of ik heb al spijt van mijn scherpe toon. Maar ja, ik ben nou eenmaal ongelooflijk nerveus en ik kan bij mijn eerste afspraakje echt geen publiek gebruiken.
,,Wat? Hoe had ik moeten weten dat je hier met Steve hebt afgesproken?” zegt Calum om zichzelf te verdedigen. Hij klinkt ongewoon geïrriteerd. Ik laat mijn armen zakken. Dat klopt. Ik heb Calum niet verteld waar Steve en ik hebben afgesproken. Niet eens wanneer. Maar hé, hij had één en één echt wel bij elkaar kunnen optellen. Wanneer ga ik ooit ergens anders heen dan naar de Eenhoorn?
,,Sorry, Calum. Het spijt me,” zeg ik sussend. ,,en wat doe jij hier dan helemaal alleen?”
,,Ik heb met mijn vader afgesproken om wat te gaan eten, als dat tenminste is toegestaan.” Antwoord Calum geërgerd. ,,Maar als jij je stoort aan mijn aanwezigheid...” En dan pakt hij zijn spullen, staat op en verlaat zonder zich nog één keer om te draaien het café. Stomverbaasd laat ik me op de rode bank vallen. Ik heb overdreven gereageerd, oké. Maar ik heb me ook meteen verontschuldigd. Dat Calum zo overgevoelig moet reageren... Onrustig gluur ik naar de deur en elke keer dat hij piepend opengaat, maakt mijn hart een sprongetje. Maar elke keer word ik teleurgesteld en komt er iemand anders het café binnen. Geen spoor van Steve. Kort na tweeën zit ik nog steeds alleen op de bank en inmiddels heb ik al drie keer de menukaart doorgebladerd, hoewel ik die allang uit mijn hoofd ken. Uiteindelijk komt Niall naar mijn tafeltje en zet een dampende kop thee voor me neer.
,,Goedhumeurthee voor de jongedame.” Zegt hij glimlachend. ,,Kijk alsjeblieft niet zo treurig, Nola. Niet iedereen is even punctueel. Waar is Calum eigenlijk gebleven? Was hij daarnet niet ook hier?”
,,Ervandoor, hij wilde ergens gaan eten met zijn vader.” Vat ik het voorafgaande kort samen. Niall trekt verwonderd zijn wenkbrauwen op en verdwijnt dan naar klanten aan een naburig tafeltje. Als de thee op is, is er aan mijn situatie nog niets veranderd. Dat geld wel voor mijn humeur: dat is inmiddels namelijk op een dieptepunt aanbeland. Het is nu al bijna halfdrie en ik wil geen minuut langer wachten. Hoewel ik weet dat de thee weer eens op kosten van de zaak had moeten zijn, leg ik precies genoeg geld op tafel, pak mijn tas en mompel iets onverstaanbaars in Niall' richting wat je met veel fantasie zou kunnen verstaan als 'doeg'. Dan verdwijn ik haastig naar buiten. Voor het café haal ik diep adem en ik probeer de opkomende tranen tegen te houden. Woedend schop ik tegen een lege hamburgerverpakking. Maar op wie ben ik eigenlijk zo kwaad? Op Steve, omdat hij niet is komen opdagen? Of op mezelf, omdat ik zo stom geweest was om deze date met een compleet onbekende voor te stellen? Ik wil nog maar één ding: zo snel mogelijk naar huis.

,,Wat doe jij al zo vroeg hier?” Geschrokken krimp ik in elkaar. Emma zit op een van de schommels en kijkt me verbaasd aan. Ik aarzel een ogenblik. Zal ik haar alles vertellen? Eigenlijk heb ik voor vandaag wel genoeg van Emma' wijsheden, maar ik kan haar ook moeilijk gewoon laten staan, tenslotte is ze mijn beste vriendin. ,,Je gaat me toch niet vertellen...” Begint Emma.
,,Hij is niet komen opdagen.” Stoot ik bitter uit. Mijn vriendin springt zo wild van de schommel af dat ze bijna met haar neus in het zand valt.
,,Nola schatje, hij heeft vast gewoon jullie afspraak vergeten.” Emma omhelst me en strijkt ongebruikelijk zacht over mijn rug. Dat doet me goed. Plotseling schiet me iets te binnen.
,,Misschien was Steve toch in de Eenhoorn, maar heeft hij me daar samen met Calum gezien.” Denk ik hardop.
,,Wat?” Emma kijkt me verbaasd aan.
,,Ja, moet je horen, Calum was ook in het café. Hij wilde iets gaan eten met zijn vader,” leg ik mijn vriendin uit. ,,ik ben alleen snel naar zijn tafeltje gelopen en heb kort met hem gepraat, maar Steve dacht vast dat...”
,,Kom op, Nola. Wacht nou eerst eens af.” Onderbreekt Emma me. ,,Dat zijn toch allemaal maar speculaties. Je vindt vast vandaag nog een mail van Steve in je postvak waarin hij alles uitlegt. En zo niet, dan dank je die gast gewoon af, oké?” Ik knik. Veel meer dan afwachten kan ik inderdaad niet doen. Emma trekt me mee naar de schommels en we gaan erop zitten. Bij elke beweging piepen en kraken de oude kettingen. Misschien moeten we zo langzamerhand eens ophouden met in de speeltuin rondhangen, voordat de krakkemikkige speeltoestellen het onder ons gewicht zullen begeven. Ik stel me voor hoe Emma en ik met een klap in het zand terechtkomen. Boven ons valt het oude stuk roest tot stof uiteen en hult ons in een grijze wolk. Bijna moet ik grijnzen. We zitten nog een hele tijd naast elkaar en Emma houdt tot mijn grote verbazing alle goedbedoelde adviezen en analyses achterwege. Pas als we het koud beginnen te krijgen, gaan we naar binnen.
,,Dag schat, hoe was je dag?” begroet mijn moeder me en mijn vader knikt me met een glimlach toe. Geen woord over school, alsof ze weten wat voor middag ik achter de rug heb.
,,Mag ik nog even achter de computer?” Ik maak meteen gebruik van deze gunstige omstandigheden.
,,Ja, als het niet te lang duurt.” Zegt pap. ,,Maar ik zou wel eens willen weten wat jij daar eigenlijk de hele tijd aan het doen bent.”
,,Alleen een beetje met vrienden chatten, heel onschuldig.” Antwoord ik met een uitgestreken gezicht. Pap bromt iets en laat me verder gelukkig met rust. Met trillende vingers log ik in op het forum. En ja hoor, ik heb een bericht in mijn postvak.

Steve@Guitargirl
Guitargirl, het spijt me zo!
Ik werd opgehouden.
En er zat ongetwijfeld ook een flinke dosis lafheid bij... Angst dat ik je misschien zou teleurstellen.
Geef me alsjeblieft nog een kans!
Je Steve

Ik slik. Lafheid? Angst om mij teleur te stellen? Als dat werkelijk waar is, is hij net zo onzeker als ik. Dat verbaasd me, want zoals ik me hem herinner, lijkt hij helemaal niet verlegen en terughoudend. Maar een eerste indruk kan natuurlijk verkeerd zijn. Mijn hart klopt vreselijk snel, alsof het een marathon wilt winnen. Mijn handen liggen al op de toetsen om een antwoord te typen. Dan stop ik. Ergens in mijn achterhoofd hebben de adviezen van Emma zich vastgezet: maak het hem niet te gemakkelijk, laat hem zien dat hij zijn best voor je moet doen... Peinzend sluit ik het berichtvenster.
,,Nola, kun je nu misschien naar je eigen kamer gaan?” Mijn vader loopt de werkkamer in en ziet er een stuk minder vriendelijk uit dan daarnet. Deze keer log ik langzaam en voorzichtig uit, om niet opnieuw iets stoms te doen. Dan kijk ik mijn vader vragend aan. ,,Je lieve vriendin Emma is bezig haar knokkels tegen de verwarming stuk te slaan. En dat maakt niet alleen mij, maar de hele flat knettergek. Kunnen jullie niet eens ophouden met die onzin? Zijn jullie daar inmiddels niet te oud voor?” Als ik paps vertwijfelde gezicht zie, schiet ik in de lach.
,,Jemig, pap! Straks laat je ook nog onze speeltuin asfalteren om er een parkeerplaats van te maken. Jij wil toch juist het liefst dat ik voor altijd jouw kleine Nola blijf?”
,,Hm, een extra parkeerplek zou helemaal niet zo gek zijn.” Antwoord mijn vader met een lachje. Hij ziet er al een stuk toegeeflijker uit en geef me een vriendschappelijk klapje.

Woordelijk herhaal ik voor Emma het mailtje van Steve.
,,Ja, en hebben jullie al een nieuwe afspraak gemaakt?” Emma zit in kleermakerszit met mijn ouder teddybeer in haar armen en wiegt zenuwachtig heen en weer.
,,Nee joh, ik laat hem eerst nog even spartelen, precies zoals je gezegd had.”
,,Laten spartelen?” Emma kijkt me aan alsof ik een reusachtige, smerige puist op mijn voorhoofd heb. ,,En wat stel jij je daar dan bij voor?” Opnieuw voel ik het in me opkomen: het gevoel dat altijd de kop opsteekt wanneer ik weer eens totaal niet begrijp hoe mijn vriendin in elkaar zit. Het is om gek van te worden. Het ene moment ben ik vreselijk dankbaar dat ik Emma' vriendin ben en weet ik dat het leven zonder haar verschrikkelijk saai en troosteloos zou zijn. Tja, en een paar seconden later wens ik dat ze ver, ver weg op de maan zat!
,,Maar je hebt me toch vanochtend nog verteld...” begin ik, maar Emma wuift mijn reactie beslist weg. Ze legt uit: ,,Totaal verouderd. Vandaag heb ik in de Girl gelezen dat je altijd moet handelen naar je gevoel. Je anders voordoen dan je bent, is helemaal uit. Dus je kunt het beste een nieuwe ontmoeting voorstellen.” Ik staar Emma met open mond aan.
,,Dat meen je toch niet serieus, hé?” Emma kijkt me glimlachend aan, alsof zij een ziekenhuisverzorgster is en ik een bejaarde patiënt die weigert de po te gebruiken.
,,Natuurlijk wel!”
,,Aha, en morgen vertel je me dan weer dat mijn ascendant in het teken van de groene tomaat staat en ik mijn date dus moet afzeggen. Emma, ik word helemaal gek van jou.”
,,O ja, ik heb inderdaad ook je horoscoop gelezen...” Ik slaak een kreet en onderbreek haar woedend.
,,Als die tips van jou zo geweldig zijn, waarom ben je dan eigenlijk zelf nog single?” Dan begraaf ik mijn hoofd onder mijn kussen en druk het stevig tegen mijn oren. Waarvoor heb je vijanden nodig als je een vriendin hebt als Emma? Door een kilo dons heen kan ik Emma niet meer zo goed verstaan. Ik hoor iets met 'oneerlijk' en 'ondankbaar'. Het knallen van de deur als mijn vriendin beledigd de kamer verlaat, hoor ik echter maar al te duidelijk. Poeh, op de een of andere manier lijken de sterren het vandaag niet erg goed met mijn beste vrienden voor te hebben. Eerst heb ik Calum op de vlucht laten slaan en nu Emma. Verdorie, alles loopt helemaal verkeerd! Mijn teddybeer kan weliswaar niet veel doen aan deze ellende, maar toch smijt ik hem dwars door de kamer. Op dat moment gaat de deur open en mijn moeder krijgt het knuffelbeest tegen haar hoofd. ,,O, sorry!” Mam kijkt me met gefronst voorhoofd aan.
,,Is er iets niet in orde? Ik bedoel, omdat Emma zo plotseling vertrokken is...” Ze raapt de beer op en zet hem in de kast.
,,Ach, gewoon een klein ruzietje tussen vriendinnen.” Antwoord ik. Maar helaas ben ik er helemaal niet zo zeker van dat onze ruzie inderdaad maar klein was.
,,Dat kan gebeuren,” zegt mam. ,,maar je weet toch dat je altijd met me kunt praten?”
,,Ja, natuurlijk.” Ik glimlach dankbaar naar haar, maar denk intussen: wat zullen we dan moeten bepraten? Emma heeft een ontwenningskuur nodig om van die belachelijke roddelblaadjes af te kunnen komen. Of een verfrissende hersenspoeling. Als mijn moeder de deur achter zich heeft dichtgetrokken, haal ik mijn beer weer uit de kast, kruip met de knuffel in bed en denk na. Wat moet ik nou doen in de kwestie Steve? Ik kan natuurlijk gewoon het toeval laten beslissen. Als ik nu naar paps werkkamer ga en de pc is vrij, dan zou ik hem zonder verder te aarzelen een mail sturen. En zo niet, dan zal ik Steve nog een tijdje op antwoord laten wachten.

,,Je kunt er meteen bij, ik ben klaar.” Zegt mijn vader als hij me in de deuropening van zijn werkkamer ziet staan. Hij pakt zijn spullen bij elkaar. In het voorbijgaan woed hij even door mijn haren.
,,Hé, mijn kapsel.” Mopper ik.
,,Welk kapsel?” Zegt pap gekscherend en eigenlijk heeft hij daarmee helaas wel gelijk. Met een zucht laat ik me op de bureaustoel zakken. Het toeval staat dus aan de kant van Steve. Maar deze keer zal ik niet zo veel tijd besteden aan het mailtje, dat staat vast. Zonder lang na te denken schrijf ik:

Guitargirl@Steve
Morgen vijf uur in café de Eenhoorn?

Dat moet maar genoeg zijn. Hij krijgt een tweede kans en tegelijkertijd neem ik enige afstand. Een goed compromis, zogezegd. Of moet ik er toch nog iets onder zetten? Groet, Nola typ ik als afsluiting. Het is de eerste keer dat ik mijn echte naam gebruik. Ik staar zo lang naar de letters dat ze beginnen te flikkeren en voor mijn ogen een dansje opvoeren. Dan druk ik op Verzenden.

Reacties: