FanFic.nl

Dreamaudition (PAUZE)

الفصل الرابع (Hoofdstuk 4)

De volgende dag begint echt stukken beter. Ik sta op tijd op. Ik glimlach naar mama en Eva en zelfs naar de krant waarachter papa zich verstopt. Ik breng de vuile ontbijtspullen naar de keuken, ben hulpvaardig en zweef meer dan op tijd in mijn nieuwe witte jack naar school. Toegegeven, het is nog een beetje warm voor een donsjack. De oktoberzon schijnt heerlijk en de gekleurde bladeren lijken bijna licht te geven, als in een prentenboek. Maar je weet nooit wanneer de volgende herfststorm er aankomt... Ik heb geluk! Luke komt precies tegelijk met mij bij school aan. Nou ja, niet precies. Maar ik zie hem vanuit mijn ooghoeken, vertraag mijn pas een heel klein beetje en als ik de deur van school opendoe, loopt hij vlak achter me. Ik hou de deur voor hem open en glimlach naar hem. Hij glimlacht terug! Toch? Loenst hij nou een heel klein beetje en heb ik dat eerder nog niet opgemerkt? Best wel lief.
,,Hallo, Nola!” zegt hij. Mijn glimlach bevriest. Toch geen loensende blik. Dat mens staat naast me. En ze loopt met Luke zo langs me! Daarbij knikt ze me ook nog vriendelijk toe. Het liefste had ik de deur weer dicht gesmeten. Alleen had ik hem dan ook geraakt. Kort overweeg ik om op zijn minst mijn tong naar haar uit te steken, maar dat lijkt me toch tamelijk onnozel. En dan... dan sluipt diezelfde gedachte weer mijn brein in: als ik haar nu vriendelijk toeknik en heel nonchalant met haar en Luke door de gang zal lopen... Ik doe mijn ogen dicht. Ayden zal ons aan elkaar voorstellen en Luke zou met me praten.
,,Hallo, Nola.” Hoor ik een jongensstem vlak bij mijn oor. Verrukt doe ik mijn ogen open. Meteen verdampt mijn goede humeur. Wat nou Luke. Wat nou stralend blauwe ogen. Ik zie een zwaar brilmontuur waar een veel te lange pony overheen krult. Erachter loeren twee kritisch samengeknepen ogen. Florian. Niet te geloven. Let je één keertje niet goed op, krijg je het meteen op je brood. Florian is de hoofdredacteur van de schoolkrant en ik ben hem al sinds maanden een 'column' schuldig. Wat dat ook mag zijn. In plaats van hem te begroeten, zucht ik. Als ik destijds enig benul had gehad waaraan ik begon, was ik nooit, maar dan ook nooit naar die eerste redactievergadering gegaan. Maar Chantal en ik waren in die tijd helemaal gek van Sex and the City en ik dacht dat 'columniste' misschien wel een goed beroep voor mij zou zijn. Waarschijnlijk was het handig geweest om onze schoolkrant eerst eens een keer te lezen om een indruk te krijgen. Dat had ik daarvoor ooit maar één keer gedaan, toen er een artikel over de herdershond 'Luigi' in verschenen was. Luigi is van Calum, en de hond is een soort mascotte van de band. Tijdens het laatste concert was hij zelfs mee het podium op geweest. Dat artikel heb ik natuurlijk verslonden. Verder bestaat de krant uit eigenaardige, hartstochtelijke politieke pamfletten en totaal belachelijke muziekrecensies waar ik geen bal van begrijp. Florian schrijft dat allemaal. De redactie bestaat namelijk uitsluitend uit hemzelf. En, vermoed ik, het lezerspubliek ook. Hij zit in de examenklas, kauwt voortdurend op zijn balpen en wilt later onderzoeksjournalist bij een opinieblad worden. Chantals voorstel om een pagina met make-uptips op te nemen, wees hij direct af. Maar vreemd genoeg wilt hij mijn column wel hebben. Om de een of andere ondoorgrondelijke reden vind hij me namelijk leuk. Dat wil zeggen: hij vindt me nog steeds leuk en dat gedoe met die column biedt hem de mogelijkheid om steeds maar weer tegen me aan te kletsen. Wat nogal vermoeiend is. Tenslotte ben ik er nog niet eens achter wat een column nou eigenlijk is.
,,Ik ben nog niet klaar.” Mompel ik krachteloos als ik opeens zijn donkere bril vlak voor mijn neus zie.
,,Geeft niks,” zegt hij vriendelijk en hij loopt met me mee. ,,Denk je dat je het voor zaterdag redt? Dit weekend maak ik namelijk de nieuwe uitgave.”
,,Hm. Misschien.”
,,Als je wilt, kan ik je best helpen. Of je wat literatuur lenen. Ik heb een hele rij boeken over journalistieke stijlvormen en zo.”
,,Nee, dank je. Ik red het zo wel.” We zijn op de tweede verdieping aangekomen; aan het einde van de gang zie ik de deur naar ons lokaal. Tot daar moet ik het nog zien vol te houden.
,,Des te beter. Ik heb op de voorpagina ruimte voor je column gereserveerd.”
,,Hmmm.”
,,We zouden er een foto van jou boven kunnen zetten. Als je er geen hebt, kan ik ook...” Joepie! We zijn bij de deur.
,,Ciao, ik moet gaan.” Jubel ik en ik ren het lokaal in met een enthousiasme alsof daar de middagdisco plaatsvind.

Tijdens wiskunde van de Vocht doe ik niets anders dan me voorstellen wat er gebeurd zal zijn als... en daarbij komt er een akelig prettig gevoel over me. Ayden zal gezegd hebben: ,,Dit is trouwens Nola, ze kan fantastisch zingen.” Luke zal hebben geglimlacht: ,,Echt? Misschien heb je zin om een keer naar onze repetitie te komen?” Compleet gelukkig schrijf ik allerlei cijferreeksen en de daarbij horende verklaringen over van het bord, zucht regelmatig en stel me mijn eerste optreden als zangeres voor. Pas na een dik halfuur krijg het verlammende, drukkende, zware gevoel me te pakken dat ik anders altijd krijg zodra meneer de Vocht de klas in komt. Die man is een regelrecht mysterie. Volgens mij zijn al zijn gezichtsspieren afgestorven; in elk geval is er nooit enige uitdrukking op zijn gezicht te zien. Als hij praat, gaat zijn stem nooit omhoog of omlaag. Het is een wonder dat zijn lippen bewegen! Ik kijk om me heen om te zien of er ergens in de klas iets interessants gebeurd en ontdek tot mijn grote geluk dat Hailey aan de tafel voor me een fotostripverhaal over haar wiskundeschrift heen heeft gelegd. Ik buig iets naar voren en probeer mee te lezen. Mijn ogen zijn echt uitstekend! Ik zie een superleuke jongen die een pukkelig meisje met een beugel aanspreekt. 'Hoe heet je vriendin?' lees ik. 'Melina,' is het antwoord. Natuurlijk, denk ik en ik voel de bekende steek. Melina. Met zo'n naam mag je thuis een disco houden, krijg je coole kleren en ben je ook nog eens de ster in een fotostripverhaal. Maar als je Nola heet... Ik besluit om de volgende reeks cijfers in mijn schrift over te schrijven. Dan zie ik het briefje van Chantal. WE MOETEN NOG EEN CADEAU VOOR MELINA BEDENKEN! Staat erop. Melina, Melina, Melina, denk ik. De steek word sterker. En daarom besluit ik me pas later bezig te houden met de vraag naar een verjaardagscadeau. Liever lees ik verder in het fotostripverhaal. Ik schuif het briefje opzij, schrijf af waar ik mee bezig was en buig weer naar voren. 'Zullen we een keer iets afspreken?' vraagt de jongen aan het pukkelige meisje. Hij gebruikt haar! Ik ben vreselijk verontwaardigd. Hij gebruikt haar om in de buurt van die geweldige Melina te komen! 'Tuurlijk!' zegt het pukkelige meisje en op de volgende foto zie je hoe ze zich klaarmaakt voor hun afspraakje. Ik schrijf verder in mijn schrift. Als ik naar voren kijk, is meneer de Vocht verdwenen. Is het soms al pauze? Of heeft de grijze muur hem opgeslokt? Dat kan ik me zo voorstellen. Nee, hij is gewoon tussen de tafeltjes door gelopen. Nu komt hij weer voor in de klas aan.
,,Nola, zou je ons alsjeblieft kunnen voorlezen wat je in je schrift hebt geschreven als uitleg bij de kwadratische vergelijkingen?” Ik knik. Onbekommerd begin ik te lezen: ,,Hoe heet je vriendin? Melina.” Het duurt een hele tijd voor ik begrijp wat er gebeurd is. Eerst hoor ik alleen maar het gelach. Dan lijkt de tekst mij ook ineens een beetje vreemd. Ik heb de dialoog van het stripverhaal overgeschreven in plaats van de Vocht's uitleg! Ik krijg kippenvel over mijn hele lichaam. Ik krijg het warm en daarna koud. Ik hou op met lezen.
,,Ga alsjeblieft verder.” Zegt de Vocht onbewogen.
,,Zullen we een keer iets afspreken?” De anderen gillen van enthousiasme. Ik merk dat mijn gezicht knalrood word. Mijn keel knijpt dicht en ik krijg bijna geen lucht meer. Het gelach kan ik nog wel hebben, maar wat zal de Vocht voor me in petto hebben? Hij is zo vreselijk onberekenbaar! En ik heb echt geen zin om een tweede keer te moeten nablijven. Voorzichtig kijk ik op van mijn schrift. De Vocht lijkt niet geërgerd. Hij ziet er net zo onbewogen uit als altijd. Ik staar hem beteuterd aan. Zal hij nou nooit enige emotie laten zien? Nee. Hij kijkt een keer de rijen langs en zegt met uitdrukkingsloze stem: ,,Zo, en nu wil ik nooit meer horen dat wiskunde zo saai is!” Vlak daarna gaat de bel. Meneer de Vocht doet zijn spullen in zijn tas, knikt ons toe en vertrekt. Ik ben nog steeds helemaal beduusd. Opnieuw kijk ik voor hulp naar Chantal, mijn steun en toeverlaat in alle lastige situaties. Zou zij me alsjeblieft weer terug naar de werkelijkheid kunnen brengen? Chantals ronde, vrolijke gezicht straalt me toe.
,,Dat is een goed idee,” fluistert ze. ,,We maken zelf een fotostripverhaal voor Melina!” Langzaam begin ik te grijnzen. Dat is echt een geweldig cadeau! ,,Laten we morgenmiddag afspreken.” Fluistert Chantal snel, want Melina is al onderweg naar onze tafeltjes. ,,Dan heeft Melina toneelles en wil ze toch niets samen met ons doen.” Ik doe ontzettend mijn best om er niet aan te denken hoe oneerlijk het is dat Melina op toneelles zit, terwijl ik niet op zangles mag. Ik knik hard. En dat neemt me zo in beslag dat ik er totaal niet aan denk dat het morgen vrijdag, en dus taartenbakdag is.

Reacties: