FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[04.10.2015][Harry Potter] Oneerlijkheid

Er zou een limiet moeten staan op hoeveel dierbaren je kan verliezen. Harry dacht dat het genoeg geweest had; had gedacht dat de volgende persoon die zou sterven hijzelf was. Hier was hij niet op voorbereid. Hier had hij nooit op voorbereid kunnen zijn.
Zijn handen trillen om het velletje papier heen.
Dit is de derde begrafenis op één jaar tijd.
Toen hij te horen kreeg dat professor Slakhoorn gestorven was, kon hij alleen maar denken dat het goed was dat de oude rakker in zijn slaap vertrokken was. Hij had er waarschijnlijk niets van gevoeld. Hij had een goed leven gehad.
Die dingen had Harry ook gezegd. Zijn vingers waren toen nog stil geweest, zijn stem luid en vast, zijn ogen droog.
Toen hij te horen kreeg dat professor Anderling gestorven was, hadden zijn benen het begeven, schrijnden zijn longen en schuurde een pijnlijke snik door zijn hele lichaam heen.
Ze had onsterfelijk geleken.
Op haar begrafenis had hij geen woord uit zijn keel gekregen en had Hermelien het van hem overgenomen; ze had voor een overvolle Grote Zaal de allermooiste toespraak gehouden over de professor die als een moeder was geweest voor alle Griffoendors, streng maar rechtvaardig, met zoveel vertrouwen in hen altijd het juiste te doen, die haar hele leven aan haar leerlingen en haar vak had gegeven.
Hij had toen al ontroostbaar geleken.
Toen hij te horen kreeg dat Hagrid gestorven was, kon hij het niet geloven. Het was als de pijn die hij bij Sirius gevoeld had. Zelfs toen hij hem zag liggen, vredig maar onnatuurlijk stil, kon hij niet bevatten dat Hagrid er nooit meer zou zijn. Dat Hagrid nooit meer één van de vele Wemel- en Potterkinderen op zijn schouder zou tillen. Dat Hagrid nooit meer over draken en driekoppige honden en Schroeistaartige Skreeften zou praten tijdens het kerstdiner of het nieuwjaarsdiner of het paasdiner of verjaardagen of—Hagrid was het allerlangst deel van zijn leven geweest.

“Ik had het niet door toen ik nog jong was.” Zijn stem is angstaanjagend stabiel, maar zijn ogen zijn roodomrand en bloeddoorlopen, alsof hij al dagen niet slaapt, alsof hij al dagen niets anders gedaan heeft dan huilen. Er is ook iets schor aan zijn stem, alsof hij uren heeft staan schreeuwen. “Maar jij was evengoed mijn vaderfiguur. Moederfiguur. Ouderfiguur. Geen idee. Je bent—je was er altijd. Mijn Hagrid. Er is niemand die jou ooit kan evenaren. Slaap zacht, mijn grote vriend.”

Het voelt oneerlijk dat drie van de allerbeste mensen die hij ooit gekend heeft zo snel op elkaar uit zijn leven gerukt worden.
Harry had gedacht dat hij nooit meer mensen zou verliezen. Hij had het gehoopt en verwacht en geëist, want had hij niet al genoeg gegeven? Was hem niet al genoeg leed aangedaan?

Met zijn armen vol bloemen loopt hij het kerkhof op. Zijn dode geliefden bezoeken is ondertussen een dagtaak en kost hem een week van zijn loon.
Er zou een limiet moeten staan op hoeveel dierbaren je kan verliezen.

Reacties: