FanFic.nl

Rebella Potter

Hoofdstuk 21: War is coming, war is coming to close

De dag begon als alle anderen. Grijs, troosteloos, koud en ik was somber. Ik was wat aan de late kant en de andere meiden waren al naar de Grote Zaal vertrokken. Toen ik aanschoof aan de ontbijttafel arriveerde de post met een hoop geruis en regendruppels.
Een doorweekte uil met een magisch droog gehouden ochtendprofeet landde op de tafel. Ik liet het beest even wat drinken en maakte met een drogende spreuk zijn veren weer mogelijk voor een terugtocht. Ik pakte een kan melk en bereidde mezelf mijn favoriete ontbijt; cornflakes. En terwijl ik deze even liet trekken sloeg ik zonder enig vermoeden de ochtendprofeet open. Een foto van een bebloede man trok mijn aandacht direct naar de voorpagina.

Ik had het artikel uit en staarde voor een ogenblik in het niets. Een scherpe tik op mijn hand bracht me terug naar het heden.
“Rebel, gaat het wel?” Lily keek me bezorgd aan. Ik had niet gemerkt dat ze tegenover me was gaan zitten. Ik reageerde niet door mijn mond open te trekken maar door op te staan.
Als in een trance liep ik naar James toe, dropte de ochtendprofeet op zijn nog lege bord en liep de Grote Zaal uit. Ik negeerde het feit dat ik officieel nu naar Gedaanteveranderingen moest en liep de regen in. Mijn gedachtes waren wazige beelden van de mensen die nu dood waren. Ooms, tantes, neven, nichten. Dood.
Ik huilde niet eens, ik was in shock.
Maar mijn vrienden zouden mijn vrienden niet zijn als ze binnen een kwartier me niet teruggevonden hadden op de enige plek waar geen enkele andere student of docent zou komen. Soms haatte ik de plek, maar op momenten als dit was het meer dan welkom. Wezenloos zat ik op het gehavende bed in het Krijsende Krot, toen er zeven mensen de kamer binnen kwamen.
Ik keek James niet aan toen die binnenkwam, wankelend door de schok. Lily ondersteunde hem en liet hem op een doorgezakte en gehavende bank zakken. Gezien de versleten meubelen en gehavende wanden zou men verwachten dat het 'spookhuis', de muffe geur van schimmel zou verspreiden. Maar de geur van opgedroogd bloed en natte vacht was wat in de geroerde lucht rondhing.
Ik keek naar mijn handen zonder ze te zien. Ik hoorde stemmen zonder dat de woorden tot mij doordrongen. Sirius nam rechts van mij plaats en sloeg zijn arm om mijn gebogen schouders. De aanraking deed me terugbrengen in het hier en nu.
Lizzie liet net de krant zakken en keek mij recht aan. Haar blik was een spiegel naar een opkomend gevoel in mijzelf; machteloosheid, woede, pijn maar vooral het gevoel dat er geen enkele oplossing meer was om terug te keren naar het licht.
“Zoveel doden...” mompelde ze geschokt. James maakte een schor geluid.
“Veel van hen waren familie van ons,” ik keek weer naar mijn handen, ze trilden. Sirius stond op en omhelsde James, die zijn tranen niet meer bedwong. Remus kwam naast me zitten en nu pas kon ik mijn tranen laten gaan.
Na een poosje stond Lily op, toverde kopjes thee tevoorschijn en keek een poosje naar James en mij.
“Hij wint macht, hij wint angst, mensen worden bang, en verward. Maar dat is geen reden om maar te gaan zitten en af te wachten voordat hij ons te pakken krijgt. Ja, hij vermoord lukraak mensen. Mensen die weigerden om zich aan zijn zijde te scharen. Ja, hij schept haat, wantrouwen, woede, machteloosheid. Het ministerie lijkt te weten wat ze doen, maar tussen de woorden door lezen we andere dingen. Het ministerie wordt geïnfiltreerd, dus ja, mensen daar zijn niet meer te vertrouwen. Toch zijn we hier nog enigszins veilig. Hier worden mensen niet lukraak vermoord. Zijn er geen mensen die onder de imperius verkeren. Hier kunnen we beter zien wie er 'goed' zijn en wie niet. Blijven we daarom maar zitten en afwachten? Is dat wat we willen? Of gaan we knokken? Zorgen dat we hun acties kunnen overleven zonder gedood te worden? Dat juist deze mensen zijn gedood bewijst dat Hij net zo bang is als wij. Bang dat er genoeg mensen zijn die hem niet als 'geweldig' zien. Bang om dood te gaan, bang om te verliezen. Natuurlijk zullen jullie je familie missen, en ik weet zeker dat we er nog veel meer gaan missen komende weken, zo niet jaren. Remus zijn ouders, jullie je familie, Sirius heeft de zijne jaren geleden praktisch gezien al verloren. Jongens, dit is oorlog. Blijven we neutraal, verliezen we, of gaan we terugvechten?”
Ik zuchtte diep, Lily had haar sentimentele kanten, maar dit waardeerde ik. De harde taal, de concrete woorden. De woorden die mensen al maanden vermeden, ze sprak ze uit en deed me opkijken.
“Ik vecht mee.”
De woorden kwamen niet alleen van mij. Ook de anderen hadden ze uitgesproken. Lily knikte vastberaden. Evers draaide zich om en marcheerde het bouwval uit. Lizzie grijnsde en volgde haar met Peter en Roos in haar kielzog. Even bleef ik zitten, mijn benen nog niet helemaal vertrouwend, maar toen stond ik op, liet het theekopje met een tuttig bloemenpatroontje verdwijnen en volgde het pad dat nu geen terugweg meer had. Remus liep me achterna. Ik wist dat James en Sirius even tijd nodig hadden, samen, als broers.
Ik was er blij om, tenslotte was ik er nog niet aan toe om hem te vergeven.

De maand na de aanval was het Remus die me zover kreeg het weer goed te maken met James. We zaten aan het avondeten. Die dag had ik James diverse malen eerstejaars zien treiteren. Nu had ik mijn beklag gedaan bij Remus, maar die leek niet echt mee te leven.
“Hij is je broer, Rebella!”
“Ja dus? Sirius gaat toch ook niet om met Regulus?” Ik gebaarde met mijn vorkje naar de Zwadderich tafel.
“Dat weet ik, maar die situatie ligt heel anders.” Remus was al klaar met eten.
“Voor mij niet.”
“Probeer het vanuit zijn standpunt te zien, alsjeblieft?” Zijn handen lagen in elkaar gevouwen op tafel, het bord opzij geschoven en een lege beker voor hem.
“En dat is?” k at door, dat het over een week weer maantijd was verhielp mijn humeur niet.
“Hij geeft heel veel om je, hij is compleet van de kaart door jouw woede.”
“Dat was mijn bedoeling.”
“Dat weet ik, maar probeer het alsjeblieft.”
“Geef me één goede reden, Remus. Geef me één goede reden waarom ik James zou móéten vergeven.” Ik keek hem uitdagend aan.
“Je leeft met hem in één huis, je zit bij elkaar in de klas, je hebt dezelfde vrienden, en bovenal lijken jullie meer op elkaar dan je denkt.”
“Ik hoor geen goede reden, sorry.”
Remus kreunde, en wreef over zijn slapen.
“Doe het dan verdorie voor mij.” De woorden waren tegen het tafelblad gesproken.
“Dat is een goede reden.” Ik glimlachte om zijn verraste gezicht.
“Serieus?” Remus keek sceptisch op. Ik knikte enkel en at verder aan mijn fruitsalade.
Ik hield me aan mijn woord, ik maakte mijn excuses aan James, nog niet aan Sirius. James leek er tevreden mee. Ik gaf hem één voorwaarde, geen vervloekingen op anderen in mijn bijzijn. Hij ging akkoord. Dat de dag nog niet gedaan was met zijn toestanden bewees zich toen ik de slaapzaaldeur opende.

“Lily?” Het was 's avonds tegen een uur of tien toen ik Lily in diepe gedachtes trof in de slaapzaal. Ze keek op en glimlachte vaag. Ik wist hoe laat het was als ze zo deed.
“Wat is er?” Ik ging naast haar zitten en wachtte tot ze zou praten.
“Mijn zus… ze… stuurde me dit.” Lily gebaarde naar een vel papier op haar schoot. Ik pakte het papier en bekeek het, een brief, kort.
Lily,” Las ik voor.
Je laatste brief deed onze ouders verheugd in de handen klappen. Geweldig, je hebt je examens klaar. Zij waren blij, mij deed het niets.
Ik heb andere dingen aan mijn hoofd.
Ik zou het op prijs stellen als je me niet meer schrijft, in ieder geval niet met de uilen. Het laat me schrikken en ik ben bang voor ze.
Indien je toch nog dringende berichten hebt die niet tot een vakantie kan wachten, zou ik het fijn vinden als je ze per post stuurt. En dan bedoel ik met postzegels.
Aanstaande maandag begin ik als secretaresse bij een kantoorbedrijf. Ik heb er enorme uitkijk naar. Iets dat nog een beetje normaal is onze familie.
Ik zie je thuis wel weer verschijnen.
Tot dan.

Petunia

P.S. Afgelopen week heb ik met mama mijn kamer opnieuw geschilderd, het roze begon me te ergeren. Ik ben geen klein meisje meer.
Ik liet de brief zakken en keek naar Lily die in de verte staarde. Ik legde een hand op die van haar. Voor buitenstaanders zou het lijken alsof ze zich nu aanstelde. Maar met deze brief had Lily's zus eigenlijk laten blijken dat ze geen contact meer wou met haar.
Hetgeen betekende dat Lily in minder dan een jaar de meest twee naaste mensen die ze had was kwijt geraakt. Eerst Sneep, die ze niet kon vergeven en Petunia die haar een monster noemde. Ik zocht naar woorden.
“Weet je Lily, ik weet dat het pijn doet, maar je bent niet alleen. Oké? Je hebt Roos, Lizzie en mij. En ik weet zeker dat de andere meiden er zeker ook rekening mee gaan houden.” Ik wist dat ze afgeknapt klonken, maar sentimentaliteit was nooit mijn sterke kant geweest, noch dat ik goed was in het troosten van anderen. Toch keek Lily me dankbaar aan.
"Ja... het is gewoon... het voelt zo leeg."
"Dan wordt het tijd dat die leegte wordt opgevuld." Ik trok haar overeind en nam haar mee naar de leerlingenkamer, waar de andere meiden zaten.
“Ladies!” Groette ik hen, “we hebben hier iemand die even een knuffel nodig heeft.” Dat Lily het volgende moment bedolven werd door haar slaapzaal genoten, had ik niet kunnen voorzien.Lily kon weer lachen. Ik was opgelucht. Met een rugzak die lichter was dan ik me kon herinneren kroop ik die nacht onder dekens. De ruzie met James was voorbij, Sirius zou er wel in meegaan, Remus was weer terug bij al zijn vrienden, Lily was getroost. Buiten woede de oorlog, binnen klopten de harten van een stel dwaze tieners die dachten dat de wereld wel weer op zijn pootjes terecht kwam.

Reacties: