FanFic.nl

500 words [Stand Alones]

[5-10-15] [OC] Een enkele roos

Het eerste wat hij ziet als hij wakker wordt, is zwart. Dan knippert hij zijn ogen open en ziet hij wit. Alleen maar wit. De muur tegenover hem is wit, als hij zich omdraait en naar het plafond kijkt ziet hij wit. Dan gaat hij rechtop zitten en zijn witte lakens ritselen zachtjes. De jongen kreunt, legt een hand op zijn hoofd en knijpt zijn ogen even dicht. Zijn hoofd bonkt, zijn zenuwen voelen pijn. De jongen opent zijn ogen weer, ziet de witte kamer weer. Hij zwaait zijn benen over de rand van het bed, slaat de witte dekens terug. Hij draagt een witte broek.

Hij staat op en zijn tenen raken de witte vloer. Hij voelt zich vreemd, zijn hoofd bonkt nog steeds. Het wit begint pijn te doen aan zijn ogen en hij knijpt ze lichtjes dicht. Met een onzekere tred loopt hij door de kamer, raakt met zijn vingers alle witte oppervlaktes aan. Hij knijpt zijn ogen dicht en laat zich op het bed zakken. Hij weet niet wat hij moet denken, wat hij moet voelen. Hij kan zich niet meer herinneren hoe hij hier is gekomen of waar hij überhaupt is. Zijn hoofd steunt hij in z’n handen. Dan schreeuwt hij. Luid, luider, nog luider. Het geluid kaatst terug van de witte wanden en zingt rond in zijn hoofd. Hij stopt en de stilte klinkt zo mogelijk nog luider dan het geschreeuw. De jongen staat weer op, loopt weer de kamer rond. Er staat een vaas op het nachtkastje. De jongen kan zich niet herinneren dat die er net ook al stond. Hij zal het wel over het hoofd hebben gezien. Hij laat zijn handen rond de vaas krullen, kijkt naar de enige bron van kleur in de witte kamer. De rode roos lijkt te schreeuwen, lijkt zijn kleur te willen verspreiden. De jongen buigt naar voren, ruikt heel licht aan de roos. Hij is geurloos.

Hij zucht en draait zich om, laat zijn handen langs zijn lichaam vallen. Met langzame stappen loopt hij de kamer weer rond, spot een spiegel in de linkerhoek van de kamer. Stond die er al? Het maakt hem niet uit. Hij loopt ernaar toe, kijkt erin. Zijn groene ogen lijken groter dan normaal en zijn krullen zijn zwart. Hij trekt erin, voelt een pijnscheutje. Zijn haar was toch bruin? Het zal wel niet.
Hij weet nog steeds niet wat hij moet voelen, draait zich om en schreeuwt opnieuw. Het geluid kaatst weer tegen de wanden.

Hij schrikt wakker in een donkere kamer. Verward schiet hij overeind, rukt zijn gordijnen open. De witte, besneeuwde straten van Londen zijn rustig. Hij knipt het licht aan in zijn kamer, ziet hoe de witte bladen op zijn bureau hem verwijtend aanstaren. Hij moet zijn opdrachten nog steeds tekenen. Hij weet niet of het een droom was of niet. Hij weet niet meer waar hij was en of het echt was of niet. Hij weet enkel dat er een barst in de spiegel zat.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.