FanFic.nl

All The Little Lights

De ontmoeting met zijn vuist [Harry Potter]

Er zit een barst in de spiegel.
Het was echt niet de bedoeling geweest, heus. Eigenlijk was het niet eens de bedoeling dat hij de spiegel zou vinden, en dat hij dat daadwerkelijk gedaan had berustte op niets dan louter toeval. Of zoals Perkamentus zou zeggen: “Het kasteel heeft z’n eigen willetje. Eens dwaalde ik bla bla bla…” Maar hij was geen Harry Potter en Perkamentus zei dus geen woord tegen hem.
Niet verhuld door een onzichtbaarheidsmantel, maar puur en alleen vertrouwend op zijn sluipvaardigheden had hij die avond zijn bed verlaten. Hij wist welke straffen erop stonden als hij betrapt werd, maar de kerkers benauwden hem plotseling. Hij moest weg.
Nog nooit had hij het kasteel zo gezien. Verlaten gangen: niets dan serene rust, enkel verstoord door Foppe die zo nu en dan harnassen liet rammelen of een ketel de trappen af keilde. Het was precies wat hij nodig had.
Dat was de spiegel dan weer niet.
Hoe hij er was gekomen wist hij niet. Misschien was dat wel het geheim, kon je enkel meegesleept worden naar onbekende bestemmingen wanneer je onbestemd ronddoolde. Het maakte ook niet uit, hij was er, en hij had zijn nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen. Zonder er over na te denken had hij het doek van de lijst gegrist, zijn toverstok laten oplichten en gekeken.
Alles in het kasteel was magisch: van het plafond van de Grote Zaal tot haar bewoners en geesten en de toiletten. Maar de spiegel was niet magisch genoeg om zijn ontmoeting met Draco’s vuist te overleven. Met het gerinkel van brekend glas werd het beeld weggeslagen en vervangen door roodbespetterde scherven. De blonde jongen was in de hoek gestommeld, niet huilend van de pijn in zijn hand met wel om het beeld dat nog altijd op zijn netvlies gebrand stond.
Zijn familie stond er, op het eerste gezicht niet anders dan altijd. Kans om zich af te vragen waarom ze dan met hem in de spiegel stonden, terwijl ze zeer zeker niet achter hem stonden, had hij echter niet. Zijn blik was gegrepen door de jongen naast hem. Hij hield Draco’s hand vast en keek naar hem met een blik waarmee hij nog nooit naar de Zwadderaar had gekeken: liefdevol. Maar zelfs dat was nog niet het meest opvallende aan het spiegelbeeld. Het was slechts een klein detail, maar toen het hem opviel had het zijn vuist reflexmatig tegen het glas doen belandden.
Het bliksemvormige litteken op Harry’s voorhoofd was verdwenen.
Uiteindelijk wist Draco zijn gesnikt genoeg te dempen om ongemerkt terug in zijn bed te komen. Slapen, zoals hij had gehoopt te kunnen na zijn avondwandelingetje, wilde echter niet lukken. Zodra zijn ogen maar een beetje dicht begonnen te vallen, flitste het beeld weer voor hem, echt genoeg om het aan te kunnen raken.
Zo kwam het dan ook, dat hij zijn ogen amper open kon houden toen hij Harry Potter weer in levende lijven zag. Met litteken en al: zijn verlangen was niet vervuld, Voldemort bestond nog altijd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.