FanFic.nl

make me feel alive (shatter me)

[05.10.2015][Harry Potter] Scherven brengen geluk

Draco herkent de jongen in de spiegel niet meer. Hij was altijd al bleek, wit, ijzig. Blauwe ogen die kil terug staren. Jukbeenderen die uitsteken. Scherpe kaaklijnen.
Nu staat zijn vel strak over zijn botten gespannen, lijkt het licht in zijn ogen volledig gedoofd te zijn.
Hij voelt niets buiten de verlammende angst die hem te pas en te onpas volledig overwelmt; tijdens Toverdranken wanneer hij de ijskoude, grijpgrage aanwezigheid van Sneeps gedachtenlezen zijn hoofd binnen voelt dringen, tijdens het avondeten zodat Korzel en Kwast hem van de bank moeten trekken en hem naar de Leerlingenkamer dragen, elke ochtend wanneer hij wakker schrikt uit een droom en de echte nachtmerrie in tuimelt.
Hij kan niet slikken. Niet knipperen. Niet wegkijken.
Soms voegt zich woede bij die angst. Waarom ik? Waarom wij? Waarom—?
Diezelfde woede is er nu ook. Het doet hem zijn handen ballen tot vuisten, doet hem de spiegel kapotslaan. Glas klatert als kleine diamantjes de gootsteen in. Bloed drupt donkerrood over zijn vingers en op het witte porselein.
Eerst voelt hij het niet, dan beginnen de honderden kleine wondjes te prikken en branden. Zijn kaken zijn op elkaar geklemd om geen enkel geluidje te laten ontsnappen terwijl hij de kraan aanzet en water over zijn hand laat stromen.
Het is fascinerender om naar te kijken dan naar zijn reflectie. Het warme rood blijft omhoog komen, spat in flinterdunne patronen uiteen in het water, spoelt roze de pijpleiding in. Hij weet dat de pijn die in zijn hand prikkelt daar vandaan komt en toch wenst hij dat het niet ophoudt.
Rood is zoveel mooier dan wit.

Sneep vindt hem in de Zwadderichbadkamer een uur later. In zichzelf opgekruld, een bloederige hand in zijn gewaad gewikkeld, een vredevolle blik op zijn gezicht.
Madame Plijster lapt hem er weer bij terwijl hij doorslaapt en kijkt hem met een bezorgde blik aan boven het tengere lichaam van wat ooit een trotse jongeman was. Hij knijpt zijn lippen tot een fijne lijn en zegt niets.
Als hij het er die avond met Perkamentus over heeft, schijnt zijn bloedende hart door in de ogen van de oude man. Maar ze kunnen niets doen.
Draco gaat eraan kapot, maakt zichzelf kapot omdat hij zo bang is voor Voldemort, en ze kunnen niets doen.

Hij is verward wanneer hij wakker wordt in zijn eigen bed. Loom knipperend probeert hij zich te herinneren hoe dat gebeurd is, maar niets reikt zijn hoofd hem aan—het is heerlijk leeg.
Draco schuifelt de badkamer in en staat als verstomd om de spiegel ongebroken in haar lijst te zien staan. Na een blik op zijn hand blijkt hij even ongehavend. Alsof er gisteren niets gebeurd is. Alsof het niets uitmaakt. Niets verandert.
Met knikkende knieën en slappe armen staat hij weer voor de spiegel. Tilt zijn hoofd op om naar zijn reflectie te kijken. Walgt. Wil in elkaar krimpen.
Woede likt als een warme vlam over zijn knokkels.
Het glas breekt gemakkelijk onder zijn vuist.
Alles is wonderlijk rood.

Reacties: