FanFic.nl

500 words [Stand Alones]

[6-10-15] [One Direction] Valentijn

Nooit heeft hij gedacht dat zijn leven door zo’n onbenullig, klein iets verpest zou worden. Hij had verwacht dat het misschien later in zijn leven zou gebeuren, met iets dat best wel ernstig was. Dit? Dit heeft hij echt niet zien aankomen. Hij ziet zijn leven al aan zich voorbij flitsen, kan het gejoel al bijna horen als ze hem hij in elkaar gaan slaan of als ze zijn tas afpakken en in de eik voor de school hangen. Hij had nooit zijn plekje in de bieb moeten opgeven, had nooit dat cadeautje moeten maken voor de jongen die nu voor hem staat.

Terwijl de tomatenprut nog van het gezicht druipt, draait de jongen zich al om en begint hij zich door de menigte te duwen. Hij kijkt niet achter zich, weigert te zien hoe de ietwat kleinere, maar veel populairdere jongen het rode spul van zijn gezicht probeert te vegen, hoe hij daarna de menigte opdraagt hem te vinden. Harry blijft er liever niet op wachten. Hij glipt de bieb in en begeeft zich naar het achterste hoekje. Hij verbergt zich achter de laatste boekenkast en zakt naar de grond. Dat pakte ietwat verkeerd uit. Wie de tomaat heeft gegooid, weet hij niet. Hij weet wel dat hij de bieb niet meer uit durft te komen.

‘Harry?’
Harry ademt scherp in. Hij herkent die stem maar al te goed, maar wist niet dat de jongen zijn naam wist.
‘Harry? Ik weet dat je hier bent. De dame achter de balie zei het.’
‘Hier,’ zegt Harry dan timide. Hij staat op en stapt achter de kast vandaan. Het gezicht van de jongen voor hem is weer helemaal schoon en een glimlach speelt rond zijn lippen.
‘Hey.’
‘Hoi.’
Het is even stil tussen de twee.
‘Het spijt me van die tomaat. Dat was echt niet mijn bedoeling, ik zweer het.’
De jongen glimlacht. ‘Dat idee had ik al. Wat was je cadeau dan, Harry?’
‘Hoe weet je mijn naam, Louis?’
De jongen tegenover hem bloost en Harry knippert zijn ogen.
‘Dat vertel ik je later misschien wel.’
‘Oh.’

‘Dus, wat was je cadeau?’
Harry bloost en steekt een hand in zijn rugzak. Hij trekt de kaart eruit en overhandigt hem met een blos aan Louis. ‘Het is misschien heel kinderachtig, maar ik durfde niet naar de winkel.’
Louis glimlacht en opent het vel. Harry bijt nerveus op zijn nagels.
‘Heel graag.’
‘Echt?’ vraagt Harry verbaasd.
Louis knikt. ‘Ik zou heel graag je Valentijn willen zijn.’
Dan; ‘Ik hoop dat je wel de ironie hier van in ziet.’
Louis draait de kaart om en wijst op een tekening in de hoek. ‘Een tomaat op de kaart, een tomaat in mijn gezicht.’
Harry bloost weer. ‘Dat moest eigenlijk een hart zijn. En die tomaat was ik niet. ’
Louis glimlacht en zijn ogen worden spleetjes, zo breed is zijn glimlach.
‘Schattig. En dat weet ik.’
Harry zucht opgelucht. ‘Mooi.’
Louis is even stil. Harry ook. Dan; ‘Dus, je durfde niet naar de winkel?’

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.