FanFic.nl

500 words

De grote dag

Het is de belangrijkste dag van mijn leven. Het is de dag waar ik al van droom sinds ik een kind ben. Het is de dag waar we al tijden naartoe leefden. Niet alleen ik, maar ook mijn familie, vrienden en mijn geliefde. Alles moest perfect zijn. Bloemen, kleding, de taart, muziek, decoratie... zelfs het voertuig, terwijl ik daar normaal niet in geïnteresseerd ben. Het is allemaal veel geregel geweest, ook al houden we het ‘klein’.
En nu is het eindelijk zover. Ik loop langs het altaar, omringt door mijn geliefden. Het weer is goed, iedereen lacht, ik voel me prachtig. Het vooruitzicht om voor altijd samen te zijn en om dat te laten zien... Het voelt gewoon goed.
Als ik de liefde van mijn leven zie, voelt het nog beter. Alle zorgen vallen van me af als we elkaar in de ogen kijken. Het was het allemaal waard geweest. Het moest perfect zijn en dat is het nu ook. Alleen jammer dat we nog niet mogen zoenen.
Ik luister naar het standaardverhaal tot we de geloftes mogen uitspreken. Mijn ogen worden groot als ik de woorden hoor. Ik probeer niet te huilen, maar wat er verteld werd, samen met alle stress van de afgelopen dagen... Het lukt maar net.
Het duurt wel even voor ik me rustig genoeg voel om mijn gelofte voor te dragen. Wonder boven wonder komt het helder en kalm uit mijn mond gerold. Ik merk dat mijn woorden hetzelfde effect hebben. Misschien mag het niet, maar ik omhels de persoon waar ik inmiddels bijna mee getrouwd ben even.
Ik heb altijd gedacht dat dit nooit voor mij weggelegd zou zijn, dat het eigenlijk weinig waarde heeft. Ik wist al vrij snel dat ik voor altijd samen zou willen zijn, samen oud zou willen worden. Een bruiloft is mooi, maar het is enkel een ritueel. Je maakt bekend wat ik, en eigenlijk alle anderen ook, allang weten. Ik weet dat veel mensen het anders zien, dat er veel meer achter kan zitten. Voor mij niet, toen nog niet. Daarom was ik ook zo verbaasd toen ik ten huwelijk werd gevraagd. Vanaf dat moment ging ik het echter steeds meer waarderen en nu heb ik er geen moment spijt van gehad.
Het maakt onze liefde niet anders of groter. Het zorgt wel voor geweldige herinneringen, wat stress en veel plezier.
Als de ceremonie verdergaat, gaat mijn hart toch harder kloppen. Wat als er iets gebeurt? Wat als iemand toch protesteert? Of erger, wat als er ‘nee’ wordt gezegd? Ik heb geen idee hoe ik dan moet reageren, of ik dat aankan...
Het gaat gewoon door en het moment van ja zeggen komt dichterbij. We kijken elkaar aan. Er wordt geglimlacht en mijn hart smelt weer. Toch wordt mijn hart pas echt rustig als er werkelijk een ‘ja’ klinkt.
Nu is het mijn beurt. Ik aarzel niet, heb nooit geaarzeld ook. Maar vlak voor ik ja kan zeggen vliegt er een rode tomaat tegen mijn gezicht.
“Vuile homo!”

Reacties: