FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第十一章 (Hoofdstuk 11)

Onrustig woelend lig ik in mijn bed. Het tikken van mijn wekker irriteert me vreselijk, zodat ik uiteindelijk opsta en hem in een oude schoenendoos stop. Daarna wikkel ik er nog een oude trui omheen en smijt ten slotte het hele pakket in mijn klerenkast. Helemaal onderin, waar zo veel rotzooi rondslingert dat ik het ding waarschijnlijk nooit meer zal terug zien. Die gedachte helpt, dus slaap ik eindelijk in en droom:
Ik zit met Steve in een café. Alleen ziet Steve er vreemd uit. Hij vertoont iets te veel gelijkenis met het portret dat Emma van hem getekend heeft en zijn hoofd lijkt plat, een beetje kleurloos en alsof het van papier is. We zitten aan een tafeltje en praten met elkaar. Alles om ons heen is vreselijk romantisch: kaarsen flakkeren, een ultrazoet poplied speelt op de achtergrond en Niall, met vlinderstrikje, wit overhemd en een zwart schort serveert onze drankjes.
,,Voila, madame.” Zegt hij met een Frans accent en hij zet voor ons beiden een roze brouwsel met bubbeltjes neer.
,,Sinds wanneer ben jij een Fransman?” vraag ik verbaasd.
,,Maar Nola, dit is jouw droom, daarin is alles mog'liek.” Antwoord hij en hij spreid charmant glimlachend zijn armen. Als om zijn opmerking kracht bij te zetten gaat op dat moment de deur open, en wel zonder het vertrouwde gepiep. Pas dan merk ik dat de Eenhoorn in mijn droom verder ook flink veranderd is. Alles is bekleed met roze pluche. De muren, de stoelen en zelfs de tapkast: alles ziet eruit om te knuffelen. In plaats van schilderijen hangen overal knalroze hartjes van suikergoed aan de muur. Nu komt Emma door de deur naar binnen. Met haar lichtroze lippenstift en de enorme glitterstrik in haar haren ziet ze er zeer, eh... interessant uit. Onder haar arm draagt ze een gitaar, varkentjesroze. Daarmee gaat ze bij ons tafeltje staan.
,,Hé, laat hem spart'len,” zingt ze op de melodie van 'Hé Pippi Langkous', zo vals dat het pijn doet aan je oren. ,,Ja ja, laat hem spart'len, of ook niet, precies als jij het wilt! Want zoals jij doet, doe je het vrees'lijk fout!” En daarbij ragt ze wild op de snaren. Het klinkt afschuwelijk.
,,Betoverend.” Zegt Steve verrukt en hij beweegt met zijn papieren hoofd mee op de muziek. Hij legt een arm om mijn schouders en drukt zijn wang tegen de mijne. Na een tijdje kijkt hij me diep in de ogen; de zijne zijn prachtig bruin en fonkelen prachtig. Uiteindelijk steekt hij zijn hand uit en woelt door mijn haren. ,,Ik vind het leuk dat je geen kapsel hebt.” Fluistert hij.
,,Hé, wat moet dat?” roep ik.
,,Nola, wakker worden. Het is al kwart over zeven!” Geschrokken doe ik mijn ogen open. Mam heeft mijn dekbed in haar handen. Rigoureus de deken van me af trekken is effectiever dan de luidste wekker. Ik knipper met mijn ogen en kijk mijn moeder beduusd aan. ,,O jee, akelig gedroomd?” Ze aait over mijn wang. Ik moet er echt beroerd uitzien.
,,Nee, niet akelig...” Maar waarschijnlijk zou zelfs de akeligste nachtmerrie over monsters en moordenaars me niet meer van mijn stuk gebracht hebben dan een roze, vals zingende Emma en een papieren Steve. Nu moet ik werkelijk opschieten. Ik spring uit bed, duik onder de douche en schiet in mijn kleren. Voor mailtjes checken heb ik geen tijd meer, dat moet wachten. Zonder ontbijt loop ik de deur uit.

,,Mwoahgen!” Ik gaap zo uitgebreid dat ik een boterham overdwars in mijn mond heb kunnen stoppen, als ik er tenminste eentje had meegenomen. Nog iets wat ik vanochtend vroeg wegens tijdgebrek achterwege heb moeten laten.
,,Goedemorgen, wat is er met jou gebeurd?” vraagt Emma. Ze zit in de speeltuin op me te wachten en heeft vrolijk gezwaaid toen ze me zag aankomen, hoewel ze het eigenlijk niet kan uitstaan om te moeten wachten. Ze lijkt niet meer boos te zijn en ik voel dat er een last van me afvalt. Ik heb een hekel aan ruzie, ook al heb ik in dit geval het gevoel dat ik in mijn recht sta. Zij heeft mij tenslotte met haar betweterige adviezen tot woede gedreven. Maar ik heb nu geen zin in een discussie, daarvoor is het zuurstofgebrek in mijn brein veel te groot.
,,Ik heb heel idioot gedroomd...” Zeg ik om mijn blijkbaar enigszins chaotische uiterlijk te verklaren. Preciezer ga ik niet in op de nachtelijke warboel. Anders heeft Emma de droom waarschijnlijk meteen psychologisch geanalyseerd.
,,Heb je hem gisteren geschreven?” wilt ze weten.
,,Ja.” Zeg ik kortaf. ,,Maar ik heb nog geen antwoord gekregen.” Het lijkt me beter om niet verder op het onderwerp in te gaan, om niet weer ruzie met Emma te krijgen. Mijn vriendin lijkt er precies zo over te denken, want tot we bij school aankomen wisselen we alleen nog een paar woorden over de aanstaande expositie.
,,Hallo, jullie daar.” Roept Calum en hij zwaait al van ver naar ons. ,,Waar bleven jullie nou? Weer eens de hele ochtend bezig geweest met optutten of zo?” Het lijkt wel of hij zijn goede humeur tegelijk met zijn ontbijtmuesli naar binnen heeft gelepeld.
,,Hoezo, hebben we dat nodig dan?” Zeg ik lachend, en op hetzelfde moment herinner ik me de donkere kringen onder mijn ogen die me vanochtend voor de spiegel flinke schrik hebben aangejaagd.
,,Ach nee, jullie zien er zoals altijd oogverblindend uit.” Zegt Calum. Hij glimlacht charmant. Voor de tweede keer deze ochtend ben ik opgelucht, want ook Calum lijkt niet meer boos op me te zijn vanwege gisteren. Samen lopen we naar ons klaslokaal, waar we aankomen op het moment dat de bel gaat. Vlak voor de deur pak ik Calum bij zijn mouw. Verbaasd kijkt hij me aan.
,,Hé Calum, het spijt me van gisteren. Dat ik zo onaardig tegen je deed en zo...” Mijn stem klinkt dof en ik voel me nog kleiner dan ik al ben. Met mijn rechterschoen teken ik een paar onzichtbare rondjes op de vloer. Calum legt een arm om mijn schouders. Ik kijk naar hem op, recht in zijn prachtige bruine ogen. Op de een of andere manier komt deze scène me bekend voor.
,,Is goed, joh. Ik bedoel, je was vreselijk opgewonden. Jij wilt in alle rust je droomjongen ontmoeten en wie zit daar? Die lelijke Calum. Dan snap ik best dat je boos wordt.” Zegt hij lachend. Ik stoot hem aan met mijn heup.
,,Hoezo, lelijke Calum?” protesteer ik. ,,Jij bent toch ook een droomjongen?” Arm in arm lopen we de klas in. Hoe de date geweest is, lijkt Calum niet te interesseren en daar ben ik op dit moment erg blij mee.

Deze keer ga ik in de pauze alleen naar de bibliotheek, want zo langzamerhand wil ik wel weten waarop ik me moet voorbereiden voor vanmiddag. Gespannen log ik in.

Steve@Guitargirl
Wat een opluchting, ik ga er bijna van zweven!
Ik zal er zijn!
Je Steve

Natuurlijk ben ik blij met zijn toezegging. Toch heb ik nog steeds een vreemd gevoel. Ik ben niet meer zo enthousiast als bij ons vorige afspraakje. Er blijft een spoor van twijfel. Ik hoop maar dat Steve deze keer woord zal houden en me niet weer zal laten zitten. Gelukkig is vandaag na het vierde uur het uitstapje van de muziekklas naar de Eenhoorn gepland, dus ik zal in elk geval genoeg afleiding hebben.

Twee aan twee, als kleuters op een schoolreisje, lopen we door de stad naar ons lievelingscafé, met helemaal voorop Haasje, zijn buik parmantig vooruit. De eerste kritische noot klinkt al als we het gebouw alleen nog uit de verte zien, en van wie hij afkomstig is, ligt voor de hand.
,,Wat is dat nou weer voor gammele keet?” snauwt Ella. ,,Wanneer is die bouwval voor het laatst gerenoveerd?” Gammele keet! Ik weet niet eens hoe je gammel spel. Ik haal diep adem. Nee, Nola. Je vliegt die trut nu niet naar de keel. Ook Emma ziet eruit alsof ze maar al te graag tot de aanval is overgegaan, maar ze houdt zich in. In plaats daarvan loopt ze met een dreigend gezicht en op veilige afstand van Ella verder. Ons humeur word op slag beter als we het café binnen lopen. Een paar leerlingen kennen de Eenhoorn sowieso al en de rest is meteen enthousiast. Een paar jongens fluiten goedkeurend tussen hun tanden.
,,Gaaf, supergaaf.” Zegt Kim en de anderen knikken instemmend. Maar het allerbelangrijkste is dat Haasje tot over zijn flaporen straalt.
,,Ja, meneer Johnson, u hebt hier werkelijk uw droom verwezenlijkt, is het niet? Fantastisch, werkelijk fantastisch!” Onze leraar geeft de enigszins beduusde Niall een zeer stevige hand. Niall' glimlach is een beetje zuinig, waarschijnlijk vanwege de pijn.
,,Bedankt, meneer Haasje, eh... Hazelhof!” Als Niall zijn hand weer terug heeft, beweegt hij hem stiekem een paar keer heen en weer. Ik denk even zijn gewrichten te horen knarsen. Ja, onze muziekleraar is nu eenmaal zeer gepassioneerd.
,,Ik zie het al helemaal voor me.” Zegt Haasje enthousiast. ,,Hier, aan deze muur, hangen we jouw tekening, Emma. En daarnaast die van Ella. En verderop...” Emma en ik geven elkaar een vrolijke knipoog.
,,Er passen hier echt geen twee meubelstukken bij elkaar.” Klaagt Ella intussen. ,,Die stoelen met dat nepleer en die bar! Was de binnenhuisarchitect soms blind? Verstand van kunst heeft hij in elk geval niet!” Vol afschuw kijkt ze naar het gigantische doek dat boven de tapkast hangt. Ze spreekt weliswaar niet erg luid, maar toch zo dat je het duidelijk kan verstaan.
,,Dat is trouwens een schilderij van Picasso.” Zegt Haasje juist op dat moment. ,,Een van zijn vroege werken. Meneer Johnson, ik raad u aan er zuinig op te zijn.”
,,En van hem moeten wij iets leren!” is het commentaar van Ella, maar als Haasje haar een ongewoon strenge blik toewerpt, slikt ze een volgende opmerking in. Niall loopt grijnzend naar Emma en mij toe en fluistert: ,,Dat is toch jullie geliefde Ella? En ik dacht altijd dat jullie overdreven!”
,,Over verstand van kunst gesproken,” zegt Emma luid. ,,Ella, je zou ons toch vandaag eindelijk je afgemaakte tekening laten zien? Tenslotte is morgen de opening.” De rest van ons heeft intussen de goedkeuring van Haasje gekregen en werkt zijn tekening of nummer alleen nog een beetje bij. Ja, je mocht kiezen. Of een tekening of een nummer, die we dan ook echt moeten gaan spelen bij de opening. Emma heeft via Whatsapp aan Michael gevraagd of hij met ons samen wilde spelen en dat wilde hij wel, dus waarschijnlijk zien we hem morgen samen met zijn vriendin Chantal en zijn beste vriend, die de drums bespeeld.
,,O ja, Ella! Precies, jou tekening!” Geheel volgens plan reageert Haasje meteen op Emma' commentaar.
,,Natuurlijk, meneer Hazelhof, hier is hij.” Reageert Ella helaas onverwacht en met een suikerzoete glimlach. Ze rommelt in haar roze tas met glittersteentjes, die uitstekend bij Emma' outfit in mijn nachtmerrie gepast zou hebben. Als Ella een vel papier uit haar map haalt, valt een ander blad op de grond. Niall staat er vlak naast. Hij raapt het papier op en wilt het aan Ella geven, maar aarzelt dan een seconde en legt het snel achter de bar. Ella merkt niets en als Niall mijn vragende gezicht ziet, grijnst hij me samenzweerderig toe. Ik begrijp er niks van, maar ik zal er vast snel genoeg achter komen wat Niall van plan is. In elk geval weet ik maar al te goed dat hij zijn zus graag overtroeft als het om idiote ideeën gaat.
,,Nou, dat kan er zeker mee door.” Zegt Haasje terwijl hij Ella's werk bekijkt. Ik gluur stiekem ook naar de tekening.
,,Wauw.” Flap ik eruit. Het liefst had ik op mijn tong gebeten. Dat ontbreekt er nog maar aan, dat ik Ella mijn bewondering laat merken.
,,Het spijt me dat het zo lang geduurd heeft.” Zegt ze fijntjes. ,,Maar ik had...”
,,Zoveel te doen, ik weet het.” Zegt Haasje om Ella's woordenstroom te onderbreken. ,,Gelukkig is je tekening klaar en als je de tijdsdruk in aanmerking neemt, ziet het er helemaal niet zo slecht uit.”
,,Helemaal niet zo slecht?” Nu is Ella toch echt stomverbaasd. Ze herhaalt de woorden alsof Haasje zo-even beweerd heeft dat haar werk eruit ziet als de tekening van een kleuter. Ik heb de indruk dat onze leraar haar alleen een beetje wilt laten zweten en haar wilt straffen omdat ze hem zo lang in spanning heeft laten zitten. De tekening is namelijk echt goed. Te goed! Die heeft ze echt niet zelf gemaakt. Haasje en Niall bespreken nog enkele belangrijke zaken voor morgen. Voor reclame in de krant, flyers en posters heeft een groepje leerlingen een paar dagen geleden al gezorgd. We hoeven morgenvroeg alleen nog wat extra losse wanden neer te zetten om de tekeningen op te kunnen hangen en natuurlijk nog even oefenen voor onze nummers. Hopelijk zijn Michael en Ashton (de jongen die de drums bespeeld) op tijd morgen ochtend. Zo langzamerhand is de bijeenkomst afgelopen. Sommige leerlingen blijven nog voor een glas cola, anderen vertrekken. Ella gaat aan de bar zitten alsof ze de koningin van de moderne kunst is. Haar tekening legt ze voor zich neer, op zo'n manier dat iedereen hem kan zien. Helaas lijkt de man in pak die naast haar zit alleen geïnteresseerd in zijn krant. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze de tekening boven op zijn lectuur legt, zo opdringerig schuift ze het papier zijn kant op. Maar voordat dat kan gebeuren, staat Niall plotseling achter de tapkast tegen over haar. Hij leunt naar voren met zijn handen op de bar. En dan knipoogt hij ook nog op zijn onnavolgbare manier. Als ik niet beter had geweten, zou ik gedacht hebben dat hij met Ella wilt flirten!
,,Hé Emma.” Fluister ik in het oor van mijn vriendin. Ik trek haar aan haar mouw en we gaan aan een tafeltje voor twee naast de bar zitten. Emma staat meteen in de alarmtoestand. Na een blik op haar broer bijt ze zenuwachtig op haar lippen. Weet ze soms wat Niall van plan is? We draaien ons onopvallend zo, dat we de twee vanuit onze ooghoeken kunnen zien en bovendien verstaan wat ze zeggen.
,,Zeg eens, waarom lever je deze tekening eigenlijk niet in?” Niall houdt Ella het vel papier voor dat eerder uit haar tas is gevallen.
,,Dat is haar oude schets.” Fluister ik opgewonden. Daarmee bedoel ik de spuuglelijke kerktorentekening waaraan Ella tot nu toe zonder veel succes aan heeft zitten prutsen.
,,Waar heb je die vandaan?” Ella probeert het blad van hem af te pakken, maar Niall legt snel zijn hand op de hare. Echt professioneel. Je zou bijna denken dat hij dit soort dingen vaker doet.
,,Deze schets viel daarstraks uit je map. En al heb ik volgens jou geen verstand van kunst...” Bij die woorden doet Ella haar mond open en dicht als een vis. Niall laat haar niet aan het woord komen. ,,Ik ben heel goed thuis in de kunstscene. Ik bedoel, ik weet wat werkelijk in is! Niet zoals die Hazelhof van jullie met zijn pedagogische onzin! Eerlijk, als ik je een goede raad mag geven...” De man in pak kijkt kort op van zijn krant, maar besluit dan dat hij zich nog steeds niet voor kunst interesseerde.
,,Ja?” Ella's stem klinkt pieperig. Zou Niall dan de eerste zijn die deze troela sprakeloos weet te maken?
,,Nou ja, als ik jou was, zou ik deze meesterlijke tekening inbrengen. Dat is tenminste iets heel anders. Ik was kort geleden in Londen, in de Red Bug Gallery. Daar is dit soort kunst op het moment vreselijk trendy!”
,,Echt?” Ella hangt aan Niall' lippen en kijkt hem met grote ogen aan. Ik kan gewoon horen hoe het in haar hazelnootgrote hersentjes begint te kraken en ik moet in mijn hand bijten om het niet uit te proesten. Galerie de Rode kever! Had Niall dan echt niets beters kunnen verzinnen? ,,Ik zal erover nadenken! Ik bedoel, ik ben ook wel eens in Londen geweest en wat je daar vindt, is meestal echt trendsettend!” Ella knikt Niall toe alsof ze er alles wat af weet en knippert met haar zwaar opgemaakte oogleden. En op dit moment weet ik dat Niall' plan gelukt is. Met het trefwoord 'Londen' heeft hij zonder het te weten Ella in het hart geraakt. Met een zwierig gebaar gooit onze tuthola haar haren naar achteren, pakt haar spullen en laat zich van haar barkruk glijden. Dan werpt ze Niall nog een samenzweerderige en Emma en mij een vernietigende blik toe en wandelde heupwiegend naar de deur. Nauwelijks is ze verdwenen of Niall schuift een stoel tussen ons in aan het tafeltje en gaat zitten.
,,Nou, hoe deed ik dat, meiden?”
,,Geweldig!” brullen Emma en ik in koor en we drukken hem links en recht een kus op de wangen.
,,Zeker weten hangt ze morgen die schets op.” Zeg ik. Ik verheug me nu al.
,,En zeker weten maakt ze zichzelf daarmee compleet belachelijk.” Voegt Emma eraan toe.

,,Heb je zin om nog even de stad in te gaan?” vraagt Emma als we weer buiten voor de Eenhoorn staan. Ik schudt mijn hoofd.
,,Ik wil eigenlijk bij Calum langsgaan voor wiskunde. Als Zuidema volgende week echt een proefwerk geeft, moet ik nodig aan de slag en bovendien...”
,,Ja ja, het is oké,” onderbreekt Emma me. ,,ik vermaak me wel alleen.” En dan draait ze zich om en verdwijnt. Wat is er nu weer met haar aan de hand? Is het echt oké of is ze beledigd? De laatste tijd heb ik veel te vaak geen idee waar ik met mijn vriendin aan toe ben. En om die reden heb ik haar ook niets verteld over mijn nieuwe afspraakje van vanmiddag. Nadenkend slenter ik door de steegjes in de richting van Calum' huis. Het maakt me treurig dat het tussen Emma en mij allemaal opeens zo vreemd loopt en dat ik zelfs geheimen voor haar heb. Vroeger wisten we toch ook altijd alles van elkaar? Zou ik dan toch mijn beste vriend om raad moeten vragen? Aan de andere kant wil ik Calum niet ook nog... Het lukt me niet om die gedachte af te maken. Hij blijft ergens in de kronkels van mijn brein vastzitten en komt niet verder, precies zoals mijn voeten op het asfalt, die ik geen millimeter meer vooruit krijg. Aan de andere kant van de straat staat hij. Steve. Mijn hart gaat als een razende tekeer. Nu hebben we elkaar al zo vaak gemaild, maar om de ander levensecht tegenover je te hebben is toch totaal anders. Vooral wanneer je er niet op gerekend hebt. Langzaam hef ik mijn hand en ik schraap mijn keel. Kom op, Nola. Doe het nou, anders is hij alweer weg.
,,Steve, hallo!” weet ik uiteindelijk met piepende stem uit te brengen. Geen reactie. Steve staat voor een winkel en kijkt naar de etalage. ,,Hé, hallo.” Komt er nu ietsje luider uit mijn keel. Deze keer draait hij zich om en werpt een blik in mijn richting. Dan glimlacht hij en ik krijg het helemaal warm, totdat ik merk dat hij langs me heen kijkt. Op hetzelfde moment schiet er een knap, slank meisje met een bruine paardenstaart langs me heen en steekt de straat over naar Steve.
,,Het spijt me, mijn bus had vertraging.” Roept ze hem toe. Ze geven elkaar links en rechts een zoen op de wang en lopen vrolijk kletsend verder, de straat uit. Zelfs als ze allang om de volgende hoek verdwenen zijn, sta ik nog als versteend op dezelfde plek en staar hen na.
,,Wat heeft dat in vredesnaam allemaal te betekenen?” Pas als een oude vrouw me een vreemde blik toewerpt, merk ik dat ik mijn gedachten hardop heb uitgesproken. Ik kijk verlegen naar de grond en loop snel langs haar heen. Mijn gedachten schieten alle kanten op en ik voel dat ik duizelig word. Ik kan gewoon niet begrijpen wat er zojuist gebeurd is. Was dat meisje soms Steve's vriendin? Had hij me daarom genegeerd? Wilde hij niet laten zien dat hij me kende? Of had hij me echt niet gezien omdat hij me hier gewoon niet verwacht had? Aan de andere kant... Hij had precies mijn kant op gekeken. Eigenlijk had hij me op die afstand in elk geval moeten herkennen, als hij tenminste geen poep in zijn ogen had. Ik haal diep adem en probeer helder na te denken. Gelukkig weten Calum en Emma niets van mijn date, dus ik zal geen domme vragen hoeven te beantwoorden. Ik kan maar het best onze afspraak van vandaag laten zitten en het contact met Steve verbreken. Wat de gebeurtenissen van daarstraks ook te betekenen hebben, ik heb geen zin om nog verder teleurgesteld te worden, of om erover na te denken of Steve het nu meent of niet, en of hij me wel leuk zou vinden zoals ik ben. Zo langzamerhand word dit hele gedoe me veel te vermoeiend.

Reacties: