FanFic.nl

All The Little Lights

Verhuld [Harry Potter]

Plotseling zaten ze in het donker.
Leo schrok overeind, waarbij hij Freds hoofd slechts op een centimeter na miste. “Wat is er gebeurd?”
Ook Fred keek snel om zich heen, maar in het duister zag hij uiteraard niets. Hij wachtte even, zijn vingers sloten zich dichter om Leo’s pols, maar het zicht werd niet beter.
“Lumos,” zeiden ze beide zacht. In het licht van hun toverstokjes konden ze elkaar net weer zien. Fred kroop voorzichtig overeind. In deze duisternis leek alles tien keer zo luid te zijn. Hij strekte zijn hand uit naar de deurknop en duwde hem zachtjes open. Ook de gang was in complete duisternis gehuld.
“Mijn vader zou zeggen dat het een stroomstoring is,” zei de Wemeljongen zachtjes, terwijl hij de deur weer sloot.
“Een wat?”
“Een stroomstoring. Dreuzels hebben een soort draden in hun huis. Daar gaat iets door. Volgens mij heet het… elektriciteit? Ja, elektriciteit. En daardoor doen hun lampen het. Maar soms dan valt de elektriciteit weg en hebben ze een stroomstoring. Het is wel eens een gevolg van verkeerd gebruikte magie, vandaar.”
“Aha. Maar is het in je opgekomen dat Zweinstein magisch is en daar dus geen last van kan hebben?”
“Volgens mij had jij in Ravenklauw moeten zitten, Leo.”
Leo grinnikte. “Nah, te saai. Ik zit toch liever bij jou. Maar serieus, wat is er aan de hand? Dit kan niet goed zijn.”
“Normaal zou ik mezelf bovenaan het verdachtenlijstje zetten, want dit is me toch een geweldige grap. Maar jij bent m’n getuige: ik was net veel te druk om rottigheid uit te halen.”
“Nou…”
“Nee. Optie twee is dan George, maar nogmaals: ik zou niet weten hoe, en bovendien is hij allang blij dat we onder zijn neus weg zijn. Magische kaarsen waaien niet zomaar uit in een kasteel, zeker niet door deuren heen. Dan houden we Foppe over, maar die heb ik gezien noch gehoord.”
“Wat zei je nou net, over die stroomstoringen? Er gaat iets kapot, en dat doet alles het ineens niet meer?”
“Ja, volgens mijn vader komt de stroom van een centraal punt het huis binnen, en doet niets het meer als er daar een probleem is.”
“Kan het dan niet zoiets zijn? Dat Zweinstein een of ander centraal systeem heeft voor de kaarsen? Het klinkt absurd, maar Perkamentus is tot rare dingen in staat.”
“Dat klinkt eigenlijk niet eens zo heel gek, al zou ik oude Albus niet meteen alle credit geven.”
“En nu? Moeten we teruggaan, denk je?”
“Nee…” zei Fred langzaam. Hij had nog niet genoeg gehad. Maar toen bedacht hij zich dat ze de kaart gewoon hadden meegenomen. Hij pakte hem uit de zak van zijn mantel, tikte hem aan, zweerde snode plannen te hebben (die zaten pal naast hem) en het ogenschijnlijk lege stuk perkament kwam tot leven.
Het stipje met Vilders naam rende van hot naar het over het perkament. “Kijk, het is nog niet veilig. We kunnen beter even wachten,” concludeerde Fred triomfantelijk. Dus kuste hij Leo maar weer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.