FanFic.nl

De honderdste Hongerspelen

Georg Listing [district 8]

Het was het verschil tussen leven en dood.
Tegenover hem zat zijn vrouwelijke districtgenote met een tevreden grijns op haar gezicht voor zich uit te staren. Ze had flink heisa geschopt toen hun stylisten hun outfit bekend had gemaakt. Georg zag het nog voor zich, ook al was het al een dag geleden. Hij zag hoe ze haar hoofd schudde, langzaam en zelfzeker, hoe haar lippen omkrulden tot een tevreden glimlach, hoe haar ogen ondeugend glansden. ‘Nee,’ had ze gezegd, alsof het normaal was dat tributen tegen hun stylist ingingen, ‘we gaan het anders doen.’
Hoe iedereen haar aangestaard had, inclusief Georg zelf. Hoe haar glimlach steeds breder was geworden, haar tanden blootgevend, hoe de stylist uiteindelijk gestameld had: ‘P-pardon?’
‘We gaan het anders doen,’ had ze herhaald, alsof hij haar de eerste keer niet verstaan had. Ze gaapten haar nog steeds allemaal aan en zij stond maar te genieten van de aandacht terwijl iedereen zich afvroeg wat ze in hemelsnaam in haar hoofd haalde. Hij had het haar gevraagd, uiteindelijk, de stylist: ‘Hoe bedoel je?’
En ze had het uitgelegd. Georg was het er in de eerste instantie niet mee eens geweest, had geweigerd zijn eer op zo’n manier op te geven. ‘Je gaat de arena in,’ had ze ertegenin gebracht. ‘Je kunt maar beter van tevoren van je schaamte af zijn, want het is niet alsof ze daar speciale cameraloze hoekjes hebben waar je naar de wc kunt gaan, of waar je je kunt wassen.’
‘Dat is anders,’ had hij ertegenin gebracht, maar ze had haar hoofd geschud. ‘Het is hooguit erger,’ had ze gezegd. ‘En met schijten kun je geen sponsors verdienen. Hiermee wel.’
Er had een rilling over zijn rug gelopen en hij had naar de stylisten gekeken in de vurige hoop dat minstens één van hen zich bij hem aan zou sluiten, haar idee de grond in zou boren, maar het was niet gebeurd. In plaats daarvan waren ze haar bijgevallen: ‘Ze heeft een punt.’
‘Hoezo heeft ze een punt?’ had Georg hen toegesnauwd.
‘Deze spelen zijn anders dan de andere,’ had de stylist overwogen. ‘Bruter. Ze hebben de tributen zelf uitgekozen. Het is moeilijker om favoriet te worden, omdat iederéén in zekere zin favoriet is. Jullie zijn allemaal zelf gekozen. Als je sponsors wilt werven, dan zul je de grenzen moeten overschrijden. Je zult moeten zorgen dat iedereen in het Capitool over je praat. Iedereen. Je moet alle elf andere districten overtreffen. Een indruk achterlaten. En dit… dit is wel de manier om dat te doen.’
‘En het past bij ons district,’ voegde Nicki toe. De glans in haar ogen verried dat ze al wist dat ze gewonnen had. Haar idee zou het worden.
Georg had er niets meer tegenin te brengen, en uiteindelijk had hij zich er dan maar bij neergelegd. Misschien had ze wel een punt. Als dit de manier was om zijn leven te redden, dan had hij het er dubbel en dik voor over. Maar dat hield niet weg dat hij zenuwachtig was.
‘Je moet je ontspannen,’ sprak Nicki hem vanaf de andere kant van het vertrek. ‘Eén nadeel van deze outfit is dat ze elk spiertje kunnen zien – elk spiertje dat ontspannen is en elk spiertje dat niet ontspannen is. Als het lukt, dan zijn we binnen. Als je te zenuwachtig wordt, verliezen ze vertrouwen in je en dan kun je het wel vergeten.’
‘Dank je, ik voel me al beter.’
‘Je moet het uit leren zetten, Georg. Je moet je gedachten op nul leren zetten. Denk je dat het leuk gaat zijn, in de arena? Denk je dat je kunt overleven zonder te moorden? Ik denk niet dat je zo naïef bent, maar mocht je het wel zijn, dan help ik je bij deze uit je droom: het kan niet.’
Georg keek haar alleen maar aan, verbaasd over de plotselinge adviezen die ze hem bood. ‘Je moet je grenzen verleggen en je kunt er beter nu mee beginnen dan wanneer je levenloos in de hovercraft op weg bent terug naar huis. Bedenk wat er echt belangrijk is.’
Hij zei niets.
‘Realiseer je je wat echt belangrijk is?’
‘Ja.’
‘Wat dan?’
Georg zei niets.
‘Overleven, Gé. Overleven is alles. De rest is onbelangrijk.’
‘Ja.’
‘Dit is onderdeel van het overlevingsplan.’
‘Ja.’
‘Nee, je begrijpt het niet. Knoop het in je oren, adem het, geloof het. Over een uurtje of twee begint de optocht, dan moet je erin geloven. Met elke cel in je lichaam moet je erin geloven.’
‘Ik geloof het.’
‘Nee,’ sprak Nicki tegen. ‘Je neemt het aan. Je gelooft het niet. Ik zal je even alleen laten, zodat je het op jezelf in kunt laten werken op weet ik wat voor manier het best voor jou werkt. Als je dit maar weet: over twintig minuten kom ik terug en dan geloof je erin. Dan ben je voorbereid en gaan wij deze optocht winnen, samen. Want de spelen beginnen niet op het moment dat je de arena in verdwijnt; de spelen beginnen op het moment dat je gekozen wordt, dat je het podium betreedt en lief moet lachen naar je district. Toen zijn de spelen begonnen. Ze zijn al een paar dagen bezig.’
Terwijl ze de kamer verliet, vroeg hij zich af waar ze alle wijsheid vandaan haalde. Ze zag er zo dom uit, zo hersenloos, met haar veel te grote borsten en kont en lippen. En make-up. Ze zou zo naar het Capitool kunnen verhuizen. En toch, besefte hij zich, toch snapte ze de spelen beter dan hij. En hij besefte zich ook dat hij naar haar moest luisteren als hij wilde dat de optocht een succes werd.

Hij wist niet hoe ze het voor elkaar had gekregen, maar het had gewerkt. Hij kon ook niet het moment aanwijzen waarop het omgeslagen was, hij wist alleen dat het zo was: op het moment dat ze weer binnenliep, geloofde hij erin. En zij had het gewoon aangevoeld. ‘Goed,’ had ze gezegd, en ze had het plan nog een keer met hem doorgesproken. Hij was het er zowaar mee eens geweest. Echt mee eens. Had ingezien dat ze gelijk had.
En nu stond hij er, op de kar, wachtend op het moment dat het Capitool hem in zicht zou krijgen. Hij was gehuld in een simpel wit t-shirt en een witte, katoenen broek. Hij droeg geen schoenen, geen sieraden, geen make-up. Zij ook niet. Hun haar hing losjes om hun schouders.
Hij kon alle ogen op hem voelen op het moment dat het Capitool hem in het oog kreeg. Het gemompel; teleurgesteld. Het was het eerste deel van de indruk: teleurstelling zou hen beter bijblijven dan te tevredenheid over de andere districten die precies deden wat van hen verwacht werd. Alles wat nog restte was wachten. Wachten tot ze in het midden van het veld waren, tot iedereen ze kon zien. Hij was niet zenuwachtig. Of misschien een beetje.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij opzij, zag hij Nicki zelfverzekerd voor zich uitkijken.
Georg slaakte een zucht en voelde een glimlach om zijn lippen kruipen, zo ongeveer een halve seconde voordat het katoen van zijn broek en zijn shirt begon te verkolen, letterlijk in rook opging. Veel rook, dikke rook, compleet met pluimen – veel meer rook dan er normaalgesproken vrij gekomen zou zijn bij het verbranden van de kleding, om zo de aandacht écht op hen te vestigen. Er waren geen vlammen, om niet in verband gebracht te worden met de revolutie.
En toen was de rook weg. Toen was er het gewenste effect, de opengevallen monden van het publiek, hier en daar de kreten van ongeloof en, bovenal, zijn glimlach. Hun glimlachen.
Vaag zag hij de andere districten nog: jurken en pakken en kostuums pluimen en nepwimpers en make-up en opgestoken haar. Hij glimlachte, voelde dat al zijn spieren ontspannen waren en wist dat het werkte, dat iedereen naar hen keek. Hij wist dat ze sponsors zouden krijgen wegens hun moed.
En hij wist dat ze de boodschap begrepen: geen district acht, geen kleding.
Georg Listing en Nicki Minaj voltooiden de optocht naakt.

Reacties: