FanFic.nl

Schrijfwedstrijden etc

Vliegen

Het was een regenachtige zomermiddag en de driekoppige groep zat op het kantoor van Sheriff Stilinski – alhoewel hij de laatste jaren voor Scott en diens moeder bekend stond als “John”. Voor Melissa was dit al langer het geval, maar Scott had de vader van zijn beste vriend voorheen nooit bij zijn voornaam genoemd. Nu, sinds hun ouders samen waren en ze bijna echt elkaars broers waren, noemde hij hem soms zelfs bijna pa – John was altijd al een vaderfiguur voor Scott geweest en hoewel niemand Claudia’s plek in zou nemen, was Melissa voor Stiles ook van groot belang. Nu de vrouw bijna vijftig werd, wilde het drietal persé iets voor haar regelen.
“Maar wat wil je dan doen, John?” begon Scott voor de derde keer – elke keer werden ze afgeleid, bang dat Melissa tussen haar diensten door binnen zou komen op het kantoor van haar vriend.
“Denk je niet dat je moeder toe is aan een vakantie of zo?” opperde de man. Terwijl hij diep nadacht, ontstond er een frons tussen zijn wenkbrauwen.
“Jawel, maar… dat kan toch niet?” siste hij, waarop John hem vragend aankeek.
“Scott – vroeger was je moeder alleen. Geloof me, ik heb zelf ook gewoon altijd geld opzij gelegd en met al deze extra zaken,” – hij stopte even met praten om Scott doordringend aan te kijken, waardoor hij grijnsde, - “heb ik alleen maar meer verdiend.”
“Oké, daar heb je een punt,” mompelde Scott. Hij was zo gewend aan bij Deaton werken – alhoewel hij daar meer leerde over zichzelf en al het andere bovennatuurlijke in Beacon Hills – om daarmee zijn moeder (tegen haar wil in, natuurlijk) enigszins bij te staan, dat het echt wennen bleef dat ze nu niet meer krap bij kas zaten, niet meer elk moment afgesloten konden worden van gas, water en licht.
“Waar zou ze graag heen willen?” klonk Stiles’ stem enthousiast naast hem.
“Mam houdt wel van warme landen,” antwoordde Scott, waarna het gesprek dan eindelijk echt opgang kwam.

Zo ging het een tijdje door; Scott die onzekerheden over het idee uitte, John die ze weerlegde en Stiles die, de stuiterbal die hij altijd al was geweest, met suggesties kwam.
“Maar echt,” begon Scott lachend, “ik denk dat ze Turkije geweldig zou vinden. Strand, hopelijk een strakblauwe lucht, gewoon bijkomen…”
“Dat weet ik wel zeker,” grijnsde John. “Ze verdient dit, jongens.” Daarop knikten zowel Scott als Stiles meteen.
“Maar hoe gaan we dat voor haar verbergen?” mompelde Scott. “Ze is mijn moeder – ik heb nooit goed tegen haar kunnen liegen.”
“Wat kunnen jullie niet voor mij verbergen?” klonk Melissa’s stem achter hen, terwijl ze het kantoor van John binnenliep – zakken met eten van de afhaalchinees in beiden handen.
“Mam!” riep Scott verbaasd toen zijn moeder het eten neerzette. “Hoeveel heb je ervan meegekregen?”
“Ook hallo,” grinnikte Melissa. “Niks, eigenlijk, alleen dat jullie iets niet mogen zeggen en dat jij niet tegen mij kan liegen. Dus zeg op! Hebben jullie trouwens wel zin in afhaalchinees? Ik moet straks weer door, maar ik wilde toch samen eten,” ratelde ze, waarop zowel John als Scott en Stiles grijnsden.
“Afhaalchinees is altijd goed,” antwoordde John terwijl hij opstond om Melissa een kus te geven. “Ik ga borden en bestek uit de kantine halen,” ging hij erna verder. Met die woorden liep hij zijn kantoor uit.
“Zeg op, wat mogen jullie niet zeggen?” vroeg Melissa, haar stem enigszins zeurend. Ze begon de bakjes met eten één voor één uit de zakken te halen. Scotts maag knorde.
“Vreetzak,” klonk Stiles naast hem, zo zacht dat hij het net kon horen.
“Oh, niks, John was iets van plan, dat is alles wat we weten, toch, Stiles?” bracht Scott er met moeite uit, waarop zijn moeder haar wenkbrauwen ongelovig optrok.
“Echt hoor, Melissa!” zei Stiles.
“Ik geloof jullie niet,” besloot ze. “Maar ik krijg het er nog wel uit.”
Enkele minuten later kwam John teruggelopen, zijn handen vol met borden en bestek. Het onderwerp werd tijdens het eten geheel vermeden, wat Melissa natuurlijk alleen nieuwsgieriger maakte.

“Jij kan sowieso niet liegen of dingen verbergen, Scotty,” antwoordde Stiles plagend toen Melissa weer vertrokken was voor haar avonddienst, waardoor Scott hem lachend een stomp tegen zijn schouder gaf.
“Ik had anders niet door dat er meer aan de hand was dan aanvallen van dieren,” kwam John tussenbeide.
“Denk je niet dat je het niet wilde weten, pap?” vroeg Stiles twijfelend. “Ik weet nog hoe lastig het was om jou alles uit te leggen.”

Maanden vlogen voorbij en elk moment dat Melissa vroeg naar wat de jongens nou niet van haar konden verbergen – ze kon het maar niet los laten – probeerden ze het onderwerp te veranderen. Elke keer gebruikten ze een andere smoes en elke keer leek Melissa er minder in te trappen.

“Mam, je kan ons wel telkens vragen wat het is, maar je moet gewoon eens geduld hebben,” zei Scott toen hij en Stiles na een avond bij Lydia doodmoe thuis kwamen.
“Maar Scott—“
“Heb geduld, mam. Ik mocht vroeger je verrassingen ook nooit weten,” zuchtte hij geïrriteerd, waarna hij de trap op liep om naar bed te gaan.
“Vroeger zou ik gezegd hebben dat hij jou niet meer mocht zien tot hij het zei,” zei Melissa lachend tegen Stiles, waarop de jongen in de lach schoot.
“Oh, dat weet ik nog wel. Die keer dat je allerlei straffen opperde die toch niet zouden werken. Zo was de TV al kapot en weet ik het allemaal. Uiteindelijk besloot je toen dat hij mij maar niet meer mocht zien.”
“Ja, dat. Maar nu ik met je vader ben en jullie nu al helemaal als broers met elkaar omgaan, gaat dat nogal lastig. Kun jij het me niet gewoon vertellen? Je vader zegt ook al niks.”
“Geef hem eens ongelijk. Als jij iets voor hem van plan was, waarvan je pas op de dag… dat het plaatsvindt wil dat hij het weet, had jij dan gewild dat wij onze mond voorbij praatten?”
“Nee, nee, maar toch…” zuchtte ze. Stiles grinnikte alleen maar.
“Wacht nou maar gewoon, Melissa. Het is het waard.”

Uiteindelijk was de dag daar. Het was een gure decemberavond toen ze Melissa geblinddoekt in de auto hadden gekregen (de koffers hadden ze al ingeladen toen Melissa nog op het werk was). Het viertal was maar net onderweg en toen begonnen de vragen al.
“Waar gaan we heen?” was de eerste vraag.
“Dat is de hele verrassing, mam,” had Scott geantwoord.
“Kun je geen hint geven?”
“Nee,” zei John kordaat. “Over een uurtje of anderhalf reizen weet je het.”
“Oké,” besloot ze uiteindelijk, pruilend. Ze hield het nog geen halfuur vol om stil te zijn.
“Maar ik word gek van die blinddoek, mag hij af?” poogde ze.
“En dan riskeren dat je het eerder doorhebt?”
“Ik zal mijn ogen dicht—“ begon ze, maar ze werd onderbroken door een driekoppige “nee”.

Na nog een uur in de auto gezeten te hebben (ze hadden uiteindelijk niet eens meer op de vragen van Melissa gereageerd), reden ze het vliegveld binnen. Na nog een tijdje gezocht te hebben vonden ze eindelijk een plekje. Scott haalde als een speer de koffers uit de kofferbak en had besloten zowel die van hem als die van zijn moeder achter hem aan te trekken. John hielp zijn vrouw de auto uit, waarna hij meteen controleerde of ze écht niets kon zien. Toen hij haar uiteindelijk geloofde, loodste hij haar aan zijn arm de parkeerplaats uit. Toen ze eindelijk bij de juiste terminal waren, liet John Melissa weten dat ze dan eindelijk haar blinddoek af mocht doen.
Haar reactie toen haar zoon haar vertelde dat ze met zijn allen twee weken naar het zonnige Alanya zouden gaan was al de moeite van de afgelopen maanden meer dan waard.

Reacties: