FanFic.nl

Kidnapped with the person of my nightmares

deel 7

Een koude windvlaag raast door de auto.
Daaruit kan in concluderen dat ze de deuren hebben geopend. En ja hoor, twee handen grijpen zich bij mijn enkels en sleuren me de auto uit.
Onvast plaatsen ze me met mijn vastgebonden voeten op de grond.
Doordat ik niets kon zien, me duizelig voelde omdat ik te rap was recht gekomen, en ook door het feit dat ik nog niets had gegeten of gedronken, en doordat mijn voeten waren vastgebonden, viel ik met een doffe klap op de grond. Een gesmoorde kreet komt uit mijn mond.
Opnieuw plaatsen ze me met mijn twee voeten op de grond, maar houden me deze keer wel vast.
Ik hoor dat ze Tom naast me zetten. Al een geluk dat hij ook geblinddoekt is, het zou nog al een afgang zijn als hij zou gezien hebben hoe ik ben gevallen.
Maar niet getreurd, want twee seconden later hoor ik naast me ook een doffe klap. Thah, loser!
Waar zijn we eigenlijk?

Bill pov.:
Mijn lijf trilt van de zenuwen als ik de auto parkeer op het tankstation, dat ze voor de veiligheid hebben geprobeerd om af te zetten. Ik ben natuurlijk met mijn eigen auto moeten komen, anders zouden ze zien dat ik niet alleen ben gekomen.
Ik word uit mijn gedachten gehaald door een brullende stem van De Kok die tegen mijn trommelvlies slaat.
‘Djeeses! Zet dat volume lager!’ roep ik in mijn microfoontje.
‘ Ow, sorry. Wat dat ik dus aan het zeggen was: je mag naar buiten gaan. Ze zijn al aangekomen. Je wandelt naar het zwarte busje, rechts voor jou. Je mag vooral zelf geen acties ondernemen! Verstaan?!’
‘ayay, sir! Maar dat was ik ook niet van plan.’
‘ goed, stap dan nu uit je auto…’
Voorzichtig sla ik het portier toe en verken de parking op zoek naar een zwart busje. En daar staan ze: Tom en die andere, waarvan ik haar naam ben vergeten. Ze zijn geblinddoekt en vastgebonden.
Met nog meer zenuwen dan daarnet wandel ik het busje tegemoet.
Maar opeens zie ik vanuit mijn rechterooghoek een meisje naar me toe lopen met een Tokio hotel trui aan.
‘shit, je had de boel toch afgezet?!’ fluister ik zachtjes.
‘Euhm, dat dacht ik ook. Gewoon een handtekening geven en er mee op de foto, zoals je normaal doet!’
‘BILL!! BILL!! Mag ik een handtekening?!' Vlug zet ik mijn krabbeltje, dat deze keer nog onduidelijker is door de zenuwen dan normaal, op het papiertje.
‘ En nog een foto?!’ oh, ambetant mens, zie je niet dat ik bezig ben?!
Vlug plak ik een fake smile op mijn gezicht en hoog dat ze me vlug met gerust laat.
‘ Hé, Bill, wat is dat hier?’ zegt ze en ze wijst naar mijn microfoontje?
God dammit!
‘niets, niets’ antwoord ik vlug.
‘maar dat is een microfoontje!’ roept ze bijna. In de verte zie ik de ontvoerders schrikken.

Frouke pov.:
‘Maar dat is een microfoontje!’ hoor ik een meisjesstem roepen.
Verdomme, zeg dat het niet waar is, hé!
‘godver...! Terug in de auto!’ roept de Grote naast mij. Ik voel dat iemand mij vast neemt en optilt. Met veel moeite spartel ik tegen, door in het wilde weg te schoppen.
No way dat ik weer in dat kot ga kruipen!
‘Halt, politie!’ hoor ik iemand roepen.

Reacties: