FanFic.nl

Vlinders en kuiltjes

Beschonken zelfbeheersing

Tegen vijf uur begon het huis leeg te lopen. Louis was met Nick verwikkeld in een gesprek over een chick die Nick onlangs gedaan had; hoe uitdagend ze hem had geleken toen ze haar kleren nog aan had gehad en hoe weinig pit ze uiteindelijk had gehad tussen de lakens.
‘Ik wou dat ze gewoon een tattoo op hun pols zetten, weet je wel? Een getal tussen de één en de honderd – één betekent dat ze niet eens weet wat een lul is, honderd dat ze een miljoen pond zou kunnen vragen voor een beurt. Geen tattoo betekent maagd… Dat zou het leven een stuk makkelijker maken.’
Louis lachte, schudde zijn hoofd, nam een slok van zijn lauwe bier.
‘Ik meen het!’ riep Nick uit. ‘Ik kan gewoon niet van tevoren inschatten hoe iemand presteert. Jij wel?’
(Harry niet – hij is enerzijds zo pittig, anderzijds zo onervaren.)
Ze zaten in de badkamer. Het raampje stond op een kier en verwelkomde zachte nachtbriesjes in het huis; buiten was het stil, afgezien van de giechelende mensen die in schokgolven het huis verlieten, en te oordelen daarnaar, werd het beneden ook steeds rustiger.
‘Je kunt haar eerst bekken,’ opperde Louis. ‘Dat zegt vaak ook wel iets over wat ze kan.’
Nick knikte, maar hij was duidelijk niet helemaal overtuigd: ‘Lang niet alles.’
Dat was het moment waarop Zayn binnen kwam vallen: ‘Lou, Liam is net over z’n nek gegaan. In de wc – maak je geen zorgen,’ voegde hij snel toe, toen hij Louis’ gezicht zag vertrekken, ‘maar ik ga ‘m nu thuis brengen. Verder heb ik de boel beneden al ontruimd, dus als je Nick en Harry eruit gooit, kunnen we gaan slapen.’ Hij had zich al omgedraaid om weg te lopen toen hij zich bedacht: ‘Oh, en ik heb geen sleutel, dus zorg dat je straks in degelijke staat bent om nog even portier te spelen.’
Louis knikte. Nick keek hem grijnzend aan, maar Louis schudde zijn hoofd: ‘Het is niet wat je denkt.’
Nick wierp een blik op zijn horloge en haalde zijn schouders op. ‘Nee, nee, dat zou ik ook zeggen. Maar maak je geen zorgen – ik ga al naar huis. Dan kunnen jullie samen naar de zonsopgang kijken.’

Toen ze beneden aankwamen, was Zayn verwoed bezig grip te krijgen op een slappe Liam. Tegelijkertijd probeerde hij tevergeefs Harry ervan te weerhouden hem te helpen; de jongen was te dronken om iets anders dan een belemmering te vormen.
‘Hé, Harry!’ riep Louis, waarop de jongen zich wankelend zijn richting uit draaide. ‘Weet je m’n jeneverkraan nog? Heb je zin om nog een adtje te doen?’
Harry keek van Louis naar Liam, naar Louis, naar Liam…
‘Ik moet op Liam letten.’
(Hij heeft in ieder geval doorzettingsvermogen.)
‘Als Zayn nu seks zou hebben met Liam, zou dat ronduit verkrachting zijn. Je kunt veel van ons zeggen, maar we zijn geen verkrachters.’
Harry keek nogmaals van Louis naar Liam en weer terug. ‘Oké,’ besloot hij toen, met een dronken glimlach om zijn lippen. ‘Maar als Liam iets overkomt…’
‘Dan zal ik zelf een revolver voor je kopen en met m’n handen op m’n hoofd gaan staan zodat je me neer kunt schieten. Nou, hup, naar de keuken jij.’ Hij wist dat het een slecht idee was, een verschrikkelijk slecht idee, om Harry aan te raken, maar de jongen bewoog niet en Zayn werd ongeduldig en Louis had geen zin in een Pakistaanse woede-uitbarsting, dus legde hij zijn handen op Harry’s schouders en duwde hij de jongen zachtjes richting de keuken.
Zodra ze in het vertrek waren, trok Louis zijn handen terug (het voelt alleen maar zo leeg door de alcohol, door de weddenschap, het is niet, je wilt niet echt – ) en ging hij in het raamkozijn zitten, zodat Harry gedwongen werd plaats te nemen in de stoel.
‘En?’ vroeg Louis. ‘Hoe vond je je eerste feestje?’
‘Leuk,’ antwoordde Harry en hij giechelde. ‘Ik wil ook leren a… a… in één keer. Dat wil ik ook leren.’
‘Adten?’
‘Ja.’
‘Een andere keer.’
‘Volgende week?’
‘Prima.’
‘Maar wel echt, hè. Ik sta volgende week voor je deur.’
‘Prima.’
(Het is te makkelijk.)
Louis stond op om water te pakken voor Harry, nam zelf ook een glas. Als Zayn maar opschoot… Louis had geen idee waar Liam woonde en in hoeverre hij nog kon lopen.
‘Lou…’ fluisterde Harry door de gevallen stilte. ‘Mag ik… mag ik hier slapen?’
(Nee!)
‘Ik kan je wel thuisbrengen.’
‘Nee, nee, het is meer… Niet dat m’n moeder boos wordt, maar wel bezorgd en als ik ooit nog de deur uit wil en ze me eenmaal zo heeft gezien, zo dronken, dan…’ Hij pakte zijn glas van Louis aan, nam een kleine slok, zette het naast hem in de vensterbank. ‘Ik zou bij Liam blijven slapen, zie je? Maar nu… nu… kan ik alsjeblieft hier blijven?’
Als er één ding was waar Louis een gebrek aan had, was het zelfbeheersing; zeker wanneer het hem zo makkelijk gemaakt werd, als hij zo dronken was, als Harry’s shirt zo strak zat (en doorscheen op de plekken waar hij water had gemorst) en zijn haar weer eigenwijs alle kanten op sprong en Harry’s lippen –

Louis had nog steeds niet bedacht wat hij moest doen toen Zayn thuiskwam. Hij stond op van de vensterbank om de deur te openen en Zayn liet zichzelf onmiddellijk binnen, geeuwend. ‘Ik ben moe, Lou,’ zei hij, grijnzend, zijn lichaam al gevaarlijk dichtbij dat van zijn beste vriend. ‘Zullen we?’
‘Eh…’ stamelde Louis. ‘Harry is er ook nog.’
Dronken Zayn was niet zo goed in het maskeren van zijn teleurstelling, maar Louis deed alsof hij het niet merkte: ‘Ik zal het logeerbed wel even opmaken.’
(Maar voor wie?)
Hij liep langs de keuken om Harry mee te sleuren (dit keer zonder fysiek contact) en met z’n drieën wankelden de jongens de trap op. Louis sloeg op de overloop al rechtsaf (richting de logeerkamer; zijn eigen kamer was links), toen Zayn hem bij zijn arm pakte om hem tegen te houden: ‘Ik kan heus wel zelf het logeerbed opmaken. Gaan jullie maar slapen.’
‘Maar –’ protesteerde Louis nog. Hij werd afgekapt door zijn beste vriend, die hem in een omhelzing hulde. ‘Deur open, anders telt het niet,’ fluisterde hij glimlachend in Louis’ oor. Daarna verdween hij richting de logeerkamer.
(Fuck.)
(En nu?)
Harry leek met hetzelfde probleem te zitten: hij stond plompverloren bovenaan te trap, zijn hand nog aan de leuning voor stevigheid, en keek Louis hulpeloos aan.
‘Kom maar,’ bood die aan, terwijl hij zijn eigen kamer binnen ging. Harry volgde hem, de kamer in, nam de vrijheid om op de bureaustoel plaats te nemen (en viel bijna om toen die een halve centimeter naar achteren rolde) terwijl Louis de deur achter zich sloot en keek gebiologeerd de kamer rond. De muren waren blauw, zoals de muren in elke stereotype jongenskamer. Het tweepersoonsbed was opgemaakt met zwart beddengoed dat slordig over het matras lag gedrapeerd. Verder stonden er een bureau en een kast; daarmee hield de stereotypering wel weer op, vond Louis zelf. Er hingen geen posters van (half)naakte vrouwen aan de muur, noch van raceauto’s. Zelfs geen voetbalteams, hoewel dat meer kwam omdat hij nog nooit een posters van de Doncaster Rovers tegen was gekomen.
Het enige wat aan Louis’ muur hing, was een uitvergroot portret van hem en Zayn, lachend, een foto van een jaar of twee geleden. Hij had haar voor zijn zeventiende verjaardag gekregen, van Zayn zelf.
Louis verwachtte dat Harry een opmerking zou maken over het gebrek aan puberjongenartefacten, of desnoods over de glow in the dark sterren die nog steeds aan zijn plafond hingen, maar het gebeurde niet.
‘Hoe doe je het?’ vroeg Harry in plaats daarvan.
‘Hoe doe ik wat?’
‘Hoe krijg je het voor elkaar om ieders hart te stelen terwijl je zo’n oppervlakkige klootzak bent?’
‘Ik ben geen oppervlakkige klootzak.’
‘Oh nee? Eleanor was vast de eerste die je zo tot het uiterste hebt gedreven.’
‘Dat was niet mijn schuld.’
‘Je bent vast niet voor de grap met haar naar bed geweest, om haar vervolgens keihard te laten vallen.’
‘Ik heb haar nooit gevraagd gevoelens voor me te krijgen.’
‘Je hebt er nooit rekening mee gehouden dat ze al gevoelens voor je had.’
‘Hoe moest ik dat in godsnaam weten?’ riep Louis uit. ‘Ben ik een oppervlakkige klootzak omdat ik niet in kan schatten wanneer iemand gevoelens voor me heeft? Fuck gevoelens, Harry! Daar heeft dit allemaal niets mee te maken en als het dat voor anderen wel heeft, is dat niet mijn schuld.’ Hij draaide zich om richting de kledingkast, trok de bovenste twee pyjama’s dusdanig agressief van de plank dat de helft van de stapel op de grond viel en smeet één van de pyjama’s naar Harry. ‘Als ik echt zo’n oppervlakkige klootzak was, zou ik je dan hier laten slapen?’
Harry glimlachte en kleedde zich, totaal ongegeneerd, om, terwijl Louis toekeek. Zijn lichaam was, zoals de strakke kleding al had doen vermoeden, goed in vorm. Louis voelde zich plotseling ongemakkelijk bij het idee dat Harry hem ook zou zien omkleden. Hij was niet dik, dat wist hij zelf ook wel, maar hij hoorde toch afgetrainder te zijn dan nerdjes die een paar jaar lager zaten dan hij.
Harry’s gezicht brak uit in een glimlach toen hij Louis zag kijken, zijn ogen twinkelend, de kuiltjes in zijn wangen… Louis schudde zijn hoofd en Harry’s grijns werd breder: ‘Zie je? Dat was een oppervlakkige klootzakreactie.’
‘Niet!’ protesteerde Louis, waarna hij zich vluchtig omkleed, zich veel te bewust van Harry’s ogen brandend op zijn huid. Hij werd klungelig van de (oppervlakkige klootzak)reactie die alles bij hem teweeg bracht; dook onder de dekens zodra hij zijn pyjama min of meer aan had.
Harry kwam naast hem liggen, op zijn zij, keek Louis onderzoekend aan. ‘Is het Zayn?’ vroeg hij.
‘Is wat Zayn?’
‘De reden dat je zo fel doet over gevoelens. Is het Zayn?’
‘Wat? Nee.’
Harry keek hem onderzoekend aan, alsof hij de waarheid van Louis’ dronken gezicht af probeerde te lezen. ‘Oké,’ besloot hij uiteindelijk, hoewel hij niet overtuigd leek. Louis zag het als een gepast moment om het licht uit te doen. ‘Slaap lekker,’ fluisterde hij.
‘Trusten,’ antwoordde Harry, maar de rust kwam niet. Louis was niet goed met zelfbeheersing; het was moeilijk voor hem om niet te denken aan het feit dat er een jongen in zijn bed lag, een afgetrainde jongen ook nog, met een persoonlijkheid waar Louis best wel een beetje van onder de indruk was, waarschijnlijk dronken genoeg om mee te gaan in het spelletje, een jongen over wie hij ook nog eens met Zayn een weddenschap had gesloten. Een jongen…

De lakens ritselden en Louis voelde hoe Harry’s been zachtjes het zijne raakte, kippenvel ontstond op elke vierkante centimeter huid toen Harry’s hand langs zijn arm omhoog schoof, vlinderzacht, naar zijn schouder, zijn nek, zijn kaak… En toen Harry’s lippen de zijne raakten, warm, vochtig, zacht –
(Houd je in!)
Toen hij Harry’s tong om toegang voelde vragen, verloor hij al zijn voorzichtig bij elkaar gehouden zelfbeheersing.
(Oppervlakkige klootzak.)

Reacties: