FanFic.nl

Een nieuw begin of zo iets!

Tweebenig dier

Hij stapte de koud weer en begon vrijwel direct te rillen. Hij sloeg zijn armen over elkaar en liep weg van het gebouw, waar het zo heerlijk warm was geweest. Het brood dat tussen zijn armen ingeklemd zat, was nog een beetje warm en zorgde ervoor dat zijn borst langzaam een iets meer verdraaglijke temperatuur kreeg. Er waren nu aanzienlijke minder mensen buiten dan vanmorgen. Waarschijnlijk hadden ze allemaal hun eindbestemming inmiddels bereikt. Hij liep verder door de straten van Londen en kwam opnieuw langs het plein waar hij eerder die dag met Neal had gesproken. Het plein was nu verlaten, maar hij kon de door ruiten van het gebouw heen zien dat de kinderen nu binnen waren. Hij vroeg zich af wat ze daar deden. Hij liep het gebouw voorbij en kwam opnieuw langs de markt, die nog steeds druk bezocht werd. De geur van de broodkraam bereikte opnieuw zijn neus. Hij nam een hap van zijn eigen brood en verliet het marktplein. Waarbij hij bijna tegen iemand op een van de twee benige dieren aanliep.
'Hé, kun je niet uit kijken waar je loopt!' riep de vrouw terwijl ze half slingerend op de stoep te terecht kwam. En daarbij met beest en al om viel. Baelfire schrok er van en zei op gespannen toon: 'Sorry, mevrouw. Ik zag u niet aankomen'
'Nou fijn is dat!' riep ze. 'Nu is mijn fiets kapot' Baelfire voelde tranen branden achter zijn oogleden.
'Het was niet mijn bedoeling mevrouw echt niet. Het spijt me' bood hij zijn excuus aan .
'Daar kan ik niet zo veel mee hé! Dat zorgt er niet voor dat mijn fiets gemaakt is'
'Dat begrijp ik. Wat is er precies kapot?'
'Ben je blind of zo. Eerst zie je mij niet aankomen en vervolgens zie je niet dat mijn wiel krom gebogen is. Waar zijn ouders? Want die moeten de reparatiekosten dan maar betalen. Want ik denk niet dat jij genoeg geld hebt.'
'Mijn ouders' stamelde hij. Hij wilde niet tegen de vrouw zeggen dat zijn ouders niet hier waren. Dat zijn moeder dood was. En zijn vader ( die ergens ver weg in een andere wereld was) ook. Want hij had geen zin om daarover te praten. Met dit chagrijnige Londense exemplaar. Het ging haar niets aan.
'Ja, je ouders' zei de vrouw die steeds chagrijniger leek te worden. Baelfire slaakte een diepe zucht. Wat moest hij nu doen. Waarom ging dat mens er over door. Waar bemoeide ze zich eigenlijk mee. Haar kapotte fiets had toch niets met hem te maken. Met tegenzin zei hij daarom tegen haar: 'Mijn ouders leven niet meer' De vrouw hees haar fiets omhoog en mompelde: 'Dat heb ik weer. Sloopt dat rot kind mijn fiets, heeft ie geen ouders'
Baelfire was diep verontwaardigd dat ze hem niet eens condoleerde of iets van medeleven liet blijken. Voor het zelfde geld waren zijn ouders pas een paar dagen geleden overleden en was hij nog in diepe rouw geweest.
'Ben je uit een internaat ontsnapt of zo?'
'Sorry, een wat?' vroeg hij.
'Een internaat' herhaalde ze. ' Een plek voor zielige weeskinderen, zoals jij'
'Nee, mevrouw.' antwoordde hij beleefd.
'Volgens mij bazel je maar wat jongeman. En zeg je alleen maar dat je ouders dood zijn omdat je niet wilt dat ze weten dat je mijn fiets gemold heb'
'Waarom zou ik daar over liegen?'
'Ja, dat weet jij beter dan ik, maar goed als je me niet naar ze toe wilt brengen vind ik dat ook goed hoor. Ik vind ze toch. Hoe dan ook'
'Ik kan u dit wel geven is dat genoeg?' vroeg hij. Terwijl hij de vrouw de het restant van het gestolen bankbiljet aanbod. De vrouw nam het aan en bleef er een lange tijd naar staren.
'Best,' mompelde ze, voordat ze na nog een laatste boze blik samen met haar fiets wegliep. Baelfire beleef nog een tijd aan de rand van de stoep staan. Hij had nooit verwacht dat ze het geld daadwerkelijk aan zou nemen. Omdat ze er zo op gebrand was geweest dat hij de schade terug betaalde. En hij wist bijna zeker dat het geld dat ze nu had aangenomen lang niet genoeg was geweest. Hij besloot weer te gaan lopen, aangezien hij nu pas weer merkte hoe koud hij het eigenlijk had. Sinds hij Pans schaduw had losgelaten was hij nog geen aardige mensen tegen gekomen. Eerst de man die hem de les had gelezen omdat hij een auto geaaid had, toen Neal die zijn naam lelijk vond, daarna de vrouw achter de balie – alhoewel zij had eerder verveeld geleken dan onaardig - en als kers op de taart de boze eigenaar van de fiets. Echt prettig vond hij dat niet. Het zorgde er voor dat hij met de minuut minder zeker werd hoe zijn leven ooit comfortabel kon zijn. Of hij niet gedoemd was tot een ongelukkig leven. Hij liep verder door de straten van Londen en zag hoe de zon langzaam onderging. Hoe de schemering de stad overnam. Hij brak een groot stuk van het brood – dat al voor de helft op was - af en nam er een paar flinke happen van. Hij wandelde een parkje binnen en zag tot zijn grote opluchting dat daar een vijvertje was. Hij liep er naar toen, knielde neer, maakte een kommetje van zijn handen en dronk. Het water smaakte naar modder en kroos, maar leste wel de ergste dorst. Nadat hij voldoende gedronken had liep hij naar het roodgeschilderde bankje dat een eindje van de vijver af in het gras stond en liet zich op het harde hout vallen. Er kwamen een paar mensen met honden voorbij maar geen van heen leek aandacht te hebben voor de eenzame veertienjarige jongen op het bankje in het park. Hij slaakte een zucht, trok zijn knieën op het bankje en sloeg zijn armen erom heen in de hoop zo warmer te worden. Maar eigenlijk had hij daar een hard hoofd in want hij had het de hele dag al ijskoud gehad, laat staan wat hem 's nachts te wachten stond.

Reacties: