FanFic.nl

FF's Schrijfuitdaging.

Haar laatste lied

Heldere noten gleden als prachtige dromen door de grote zaal. Een vijftigtal mensen zwierden in hun dure kleren over de vloer. Zij aan zij werd de wals gedanst. Hoewel het carnaval was herkende Christine hen allemaal. Daar danste de eigenaar van het pand met zijn vrouw, beiden droegen een masker tot halverwege hun gezicht. Daar danste Madame Elizabeth met haar verloofde, beide droegen een masker bedekt met pauwenveren. Met een verveeld gezicht, dat bedekt werd door een wit masker, liep Christine door het overdreven geklede publiek door. Het duurde nog ruim twee uur voordat zij aan de beurt zou zijn.
Ze was gedwongen geweest om aan dit verkleedpartijtje deel te nemen. Op het podium vond ze dat niet erg, dat hoorde erbij, maar erbuiten wilde ze daar liever niet aan meedoen. Madame Giry had haar voor de spiegel gezet en gezegd dat ze zich op moest maken alsof ze naar de koning ging. In protest had ze gezegd dat het om een gemaskerd bal ging, toch zat ze nu voor haar gevoel vast geplakt achter niet één, maar vier maskers.
De violen lieten een zachte trilling horen en speelden naadloos over naar een barokstuk van Vivaldi. Christine pakte een glas lichte wijn van een tafel en nipte ervan terwijl ze opnieuw door het dansende publiek heen liep. Bij een openstaand raam keek ze verlangend naar buiten.
De maan scheen zo helder, zou ze niet stiekem weg kunnen glippen en in het nabij gelegen weiland er naar liggen kijken?
Maar nee, helaas, een mannelijke hand tapte zachtjes op haar blote schouder.
“Madamoiselle Christine?” Ze was dus niet de enige die de anderen herkende.
“Ja?”
“Mag ik deze dans van u?”
“Het spijt mij, vanavond dans ik niet.”
De man zijn ogen waren net zichtbaar en keken haar verwonderd aan.
“Maar, waarom dan niet?”
“Omdat ik mijn energie moet besparen, monsieur.” Christine neeg even en liep toen van de man weg. Hij was een van de vaste bezoekers in het theater.
Nog anderhalf uur te gaan, dan zou ze een half uur zingen. Dan kon ze eindelijk hier weg. De jurken ritselden toen ze over de marmeren vloer streken, als een zachte zomerbries. Voetstappen klonken gedempt door de muziek. Christine had plaats genomen op een bank en keek ernaar alsof ze naar een portret van dansers gluurde. Ze voelde zich niet prettig in dit opgedofte gezelschap.
Maskers glinsterden in het kaarslicht.
De wijzers van de klok wezen aan dat ze nog een uur moest wachten. De mars van een andere componist werd ingezet. Christine ergerde zich aan de bombastische trommels. Het masker kleefde aan haar gezicht. Lachende stemmen sneden door de zuivere tonen heen. De bontgekleurde japonnen vloekten bij het behang.
Christine voelde zich met de minuut rustelozer worden
Een druppel gleed van haar nek in haar korset. Een rilling schoot over haar rug. Ze nipte van haar wijn, puur om zichzelf af te leiden.
De gouden secondewijzer leek te zwaar om de tijd goed bij te houden. De zangeres leunde achterover. Haar blik gleed over het dansende publiek. Waarom deden ze zo goed hun best om er onherkenbaar uit te zien, terwijl ze zo overduidelijk herkenbaar waren? Christine had er de moeite niet voor gedaan: Een simpele robijnrode jurk, wit egaal masker en haar lange haren had ze met een lint hoog opgebonden.
Ergens schaterde een vrouw een kakelende lach, een man wankelde voorbij. Christine verfoeide alcohol en vermeed het liever. Ondanks het feit dat ze wijn wel lekker vond, teveel was ook niet fijn. Nog een halfuur dan kon ze haar zweterige masker afzetten en een aangenamer masker laten zien.
Met behulp van een woordenboek had ze de melodie van de opera behouden, maar de tekst had ze aangepast zodat zij die het konden verstaan wisten dat ze haar niet meer konden vragen.
Dat Erik wou dat ze wereldwijd beroemd zou worden, maakte haar verdrietig. Ze was het zingen moe.
Tijd.
Langzaam liep Christine door het nu eindelijk zwijgende publiek naar het kleine podium. Via het kleine trapje klom ze de verhoging op.
Ze trok de linten van het masker los, maar hield hem voor haar gezicht. De muziek begon te spelen: Vier violen, twee cello's, één contrabas, en een piano. Ze wachtte op het juiste ogenblik en liet toen het masker zakken.
Theater, daar ging het allemaal om. Mensen speelden een slecht gespeeld toneelstuk met zichzelf zogenaamd in de hoofdrol. Allemaal opdat de nog rijkere mensen hen zouden zien.
Maar Christine wou niet meer gezien worden. Ooit wou ze niks liever, maar nu speelde haar geweten parten met de wereld.
De Latijnse zinnen rolden moeiteloos uit haar mond. Het was officieel een liefdesepos maar ze had er haar epos van gemaakt. Niets meer, niets minder.
Pas toen ze een kleine adempauze had, liet ze haar ogen over de luisteraars glijden, geen van hen keek geschokt.
Ze zong verder.
Christine zong over de dikke gezichten voor haar, over de overdadige kleuren van de dames, over de grimmige buitenwereld, over hoe dit haar laatste noten zouden zijn.
Ze was de maskers moe.
Ze wou niets meer dragen dan grof geweven jurken, wonend in een hutje op de hei. Het verkleden voor een nieuwe avond, het opbinden van haar haren, het was zo nep.
De violen zwegen.
Ze zette haar laatste zin in.
De cello's en de contrabas vielen stil.
Het laatste woord.
De piano stopte.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.