FanFic.nl

Een nieuw begin of zo iets!

De jongen in de goot

'Achterlijke idioot!' schreeuwde Mary terwijl ze de voordeur achter zich dicht sloeg. Ze was echt helemaal klaar met dat gezeur van Gustaaf. Wat kon zij er nou aan doen dat ze onvruchtbaar was. Ze vond het net zo verveeld als Gus dat ze geen kinderen konden krijgen. Maar ze had zich er bij weten neer te leggen dat een kindje niet voor hen was weggelegd. Alleen Gus kon dat niet. Die wilde zo graag een kind, dat hij niets anders deed dan Mary er de schuld van te geven dat hij nooit kinderen zal hebben. En natuurlijk was het ergens ook wel haar schuld, maar dat wist ze ook wel zonder dat hij dat er continue in wreef. Zonder dat ze eigenlijk zelf erg in had liep ze in de richting van de Big Ben. Er liepen wat mensen voor de Big Ben heen en weer vooral heel veel toeristen. Een groepje Japanners maakte foto's van iets dat aan de voet van de Big Ben lag, misschien dat er een dode eend lag. Ze liep naar het object toen. De Japanners waren al weer ergens anders foto's aan het maken. Het was geen eend. Er lag een jongen op de grond. Zijn kleren zaten vol scheuren en zijn rechterbeen lag er vreemd bij. Zijn ooit knappe gezicht was nu bont en blauw en zat onder het bloed. Op zijn linkerhand kon ze de duidelijke afdruk van een schoenzool zien. Hij bewoog niet. Ze knielde naast hem neer en duwde zachtjes in zijn zij. De jongen reageerde niet.
'Kun je me horen? Jongetje zeg eens wat?'
Hij reageerde nog altijd niet. Mary ritste haar handtas open en haalde er een klein rond spiegeltje uit, dat ze onder de neus van de jongen hield. Het glas raakte beslagen. Hij was gelukkig niet dood. Ze stopte het spiegeltje terug in de handtas en rende naar een van de gebouwen in de buurt. Ze kwam uit in een kantoorpand, waar achterin de hal een balie was. Ze rende er op volle snelheid heen. De man achter de balie deinsde geschrokken achteruit in zijn stoel. Mary was buiten adem en moest moeite doen om te kunnen praten.
'Er ligt daar buiten een bewusteloze jongen' zei ze.
'O,' antwoordde man.
'Ik vroeg me af, of ik hier een ambulance kan bellen. Ik vermoed dat hij een gebroken been heeft en hij heeft zware verwondingen. Ik kan verder niet beoordelen of hij inwendige verwondingen heeft. Maar het is wel vrij ernstig.'
'Natuurlijk' de man schoof haar de telefoon toe. Mary draaide het alarmnummer en wachtte tot er op genomen werd.
'Ja, goedemorgen u spreekt met Mary Cassidy. Ik bel omdat er aan de voet van de Big Ben een bewusteloze jongen ligt'
'Hallo mevrouw Cassidy u spreekt met Nada Flint. Kunt mij vertellen wat er precies gebeurd is?'
'Dat weet ik niet. Ik heb hem daar bewusteloos aangetroffen maar zijn rechterbeen lijkt gebroken, zijn hoofd is blauw, opgezwollen en zit onder het bloed. Op zijn linkerhand staat de afdruk van een schoenzool. Ik denk dat hij gevochten heeft'
'Oke, en hij was bewusteloos zei u? Reageerde hij wel op u?'
'Nee, ik heb hem gevraagd of hij me hoorde. Maar liet daar niets van blijken. Ik heb wel gekeken of hij nog ademde en dat deed hij'
'Dat is een goed teken. Hij lag aan de voet van de Big Ben zei u?'
'Dat klopt' antwoordde Mary.
'Goed, mevrouw Cassidy blijft u bij hem? En mocht hij wakker worden stel hem dan gerust en zeg hem dat hulp onderweg is. Dan sturen wij binnen een kwartier een Ambulance die kant op'
'Binnen een kwartier. Mocht hij wakker op zijn gemak stellen. Ik snap het, Dank u. dag mevrouw'
'Dag,'
Mary hing op en gaf de telefoon terug. Ze rende weer naar de jongen toe. Die nog altijd bewusteloos was. Ze knielde weer naast hem neer en keek naar zijn gehavende gezicht. Ooit moest hij een knappe tiener van een jaar of veertien zijn geweest. Met dik bruine haar dat voor zijn ogen hingen. Nu had een blauw, gezwollen gezicht en opgedroogd bruin bloed op zijn wangen en rond zijn mond. Daarnaast was hij broodmager. Ze kon zijn ribben zien, onder zijn kleding die te klein en versleten was. De arme jongen. Hoe was het zo ver met hem gekomen? Hoe kon hij zo mager zijn? Hij zag er uit alsof hij al jaren over straat zwierf. Het leek uren te duren voordat de ambulance zich melde. In werkelijkheid kwam hij binnen een kwartier. Precies zoals mevrouw Flint aan de telefoon gezegd had. Mary dacht dat het zo lang leek, omdat de jongen als maar niet bijkwam. Toen hoorde ze een loeide sirene en kwam de ambulance de hoek om scheuren. Hij stopte vlakbij haar. De ambulancebroeders stapte uit en haalde een brancard uit de wagen. De grootste van de twee knielde naast de jongen neer. En vroeg hem van alles. De jongen kon geen antwoord geven. Hij controleerde de ademhaling van de jongen en gebaarde naar zijn collega dat dat in orde was. Daarna bekeek hij de verwondingen van de jongen en gebaarde opnieuw naar zijn collega, ditmaal om de brancard voor te rijden.
'Uitstekend dat u aan de bel heeft getrokken mevrouw. Hij is er slecht aan toe.'
Mary schrok van die woorden, de jongen mocht niet dood gaan.
'Kunt u het ziekenhuis waar u hem brengt vragen mij op de hoogte te houden?' vroeg ze. Terwijl de mannen de jongen op de brancard tilde en stevig in snoerde, zodat hij stabiel lag.
'U, kunt voor in de wagen springen. Dan kunt u mee' zei de broeder die de jongen onderzocht had.
'Dankjewel' stamelde Mary. Ze bleef nog even staan kijken hoe de mannen de brancard de ambulance in reden en stapte toen voorin. De broeder die de jongen niet had onderzocht kwam naast haar zitten, met loeide sirene reden weg.

Reacties: