FanFic.nl

Dreamaudition (PAUZE)

الفصل الخامس (Hoofdstuk 5)

En dus zit ik op donderdagmiddag in mijn kamer en rommel in de dozen met foto's om geschikt materiaal voor het stripverhaal bij elkaar te zoeken. Ik vind een grappige foto van Melina tijdens het schoolreisje, toen er een vlieg was vastgeraakt in haar beugel. Ik schiet in de lach en voel iets van voldoening dat Melina een beugel had en ik niet. In dat opzicht is er in elk geval nog een beetje rechtvaardigheid. Maar wacht. Er schijnen ook jongens te zijn die vallen op beugels. Zou Luke er daar misschien een van zijn? Ik leg de foto toch maar niet op mijn stapeltje met favorieten. Het zal ook wel erg gemeen zijn om haar er juist op haar verjaardag mee te confronteren hoe dom ze er toen had uitgezien. Ik zoek verder en heb op een gegeven moment het stapeltje foto's in mijn hand van het laatste optreden van 5 seconds of summer, bij het zomerfeest. Chantal had als een idioot foto's lopen maken met mijn digitale camera en er zitten een boel grappige tussen van mij, Melina en Rachel. En dan... blijft mijn hart heel even stilstaan. De foto in mijn hand trilt, alsof iemand met een drilboor de vloer van mijn kamer te lijf gaat. Het lijkt sowieso wel alsof de grond onder mijn voeten zich opent. Ik staar naar de foto en zie dat Luke vlak achter me stond! Dat had ik destijds helemaal niet in de gaten gehad. En op de foto is het me ook niet opgevallen, want je ziet niet veel van Luke. Een paar plukken haar, een oor en een glimp van zijn linkerwang. Met wat fantasie kan je denken dat hij me net op mijn haren kuste! Serieus. Nou ja, als je een goed voorstellingsvermogen hebt. Verrukt staar ik naar de foto. Mijn eerste impuls is om ons eruit te knippen en het stukje met onze hoofden boven mijn bed te hangen. Maar als ik de schaar al in mijn hand had, waarschuwt een stemmetje: Voorzichtig! Misschien heb je alleen maar deze foto. Ik laat de schaar zakken. Zo lang is het concert nog niet geleden. Heb ik de geheugenkaart daarna alweer gewist? Ik haal mijn camera uit de kast en zoek in de afbeeldingen. Dikke pech. Er staan alleen twee totaal mislukte foto's van Chico op. Die heb ik niet gemaakt. Eva, denk ik. Dat kreng! Ze heeft zomaar mijn camera gebruikt! Die ik voor mijn zestiende verjaardag had gekregen. Dat is ten strengste verboden. Waarschijnlijk heeft zij ook het geheugen gewist. Een aangename woede borrelt in me omhoog: ik heb een schuldige gevonden. Met opgeheven schaar storm ik naar Eva's kamer. Dat kleine ettertje weet heel goed dat ze niet met haar tengels aan mijn spullen mag komen. Nog niet met het topje van haar pink! Ik doe de deur open en vraag dreigend: ,,Heb jij...?”
,,Wat?” vraagt mijn moeder scherp. Ze zit met Eva aan haar bureautje te knutselen. Onderzetters van graankorrels, die maakt ze elk jaar voor de wereldwinkelbazaar. Mijn woede voelt opeens niet meer prettig, maar vreselijk bijtend en akelig. Waarom moet mama altijd Eva's kant kiezen, nog voor ze zelfs maar weet waar het over gaat?
,,Ze heeft mijn digitale camera gepakt!” presenteer ik zakelijk de feiten. Ik geef toe, wel veel te hard.
,,Is dat zo?” komt het koeltjes terug. De toon van mama's stem verteld me dat ik ook deze keer aan het kortste eind zal trekken, ondanks de duidelijke aanwijzingen die er zijn. Daardoor verlies ik mijn zelfbeheersing: ,,Die dwerg mag niet zonder het te vragen aan mijn spullen komen!” brul ik. Mijn moeder kreunt.
,,Nola! Kun je je niet een beetje beheersen? Het is echt schrikbarend hoe snel jij driftig wordt. Je lijkt wel een klein kind.” Ik sta daar maar en klem mijn kaken op elkaar. Natuurlijk draagt de onzin die mijn moeder uitkraamt er niet erg aan bij om me te laten kalmeren. Maar nog meer brullen zal de situatie alleen maar erger maken. ,,Hoe weet je trouwens dat zij het gedaan heeft? Je kunt toch niet zomaar iets beweren en vervolgens je kleine zusje uit gaan schelden. Dat zul je dan eerst eens moeten navragen.” Navragen! Het lievelingswoord van mijn allerliefste mammie. Navragen! Wat valt er nog uit te zoeken als de foto's weg zijn? De tranen springen in mijn ogen. Ik maak geen enkele kans. Bijna onhoorbaar weet ik uit te brengen: ,,Die gemene, smerige rat heeft foto's weggegooid die ik nodig heb!”
,,Nola!” En dan, als alles toch al een verloren zaak is, schreeuw ik vanuit mijn tenen: ,,Shit, shit, shit!”
,,Nou ja, als je niets anders kunt zeggen dan dat, is er verder geen gesprek meer mogelijk. Laat ons alsjeblieft alleen.” Ik knal de deur achter me dicht. Het is zo oneerlijk! Ik moet hier weg. Zo snel mogelijk. Ik trek mijn witte jack aan, steek de foto in mijn binnenzak en loop naar buiten. In looppas ga ik eerst door de Tulpenstraat, langs alle rijtjeshuizen, dan door de Rozen-, Anjelieren – en Narcissenstraat, tot aan de hoofdweg. Eigenlijk weet ik niet waar ik naartoe loop. Maar als ik op de hoek van de straat kom die naar het centrum leidt, krijg ik een idee. De redding is zo nabij: de kopieerwinkel. Ik zal de foto kopiëren. In kleur. Ik strijk mijn haren glad en hoop dat je de woede-uitbarsting van daarnet niet aan me kan zien. Ik slik een paar keer en ga met mijn tong over mijn lippen. Dat moet maar genoeg zijn wat mooi maken betreft. Daarna loop ik de winkel in. Als ik voor het kopieerapparaat sta, ontdek ik een fantastische knop. VERGROTEN staat erop. Ik druk er meteen tien keer op. Dan leg ik de foto op de machine. Het kopieerapparaat zoemt. Ik staar ingespannen naar het vak waar de kopie in terecht moet komen. Daar komt hij al. Eerst mijn rechtwang, mijn neus, mijn kin – die op deze vergroting helaas nog meer op een aardappel lijkt dan anders – mijn linkerwang. Toch ben ik tamelijk onder de indruk, want op dit formaat heeft de foto wel iets weg van een poster. Een poster voor het concert van Nola Henderson, denk ik en ik voel een prettig gekriebel in mijn buik. Nu komen er alleen nog haren en – heel klein daarachter – Luke's mondhoek.
,,Geweldig!” fluister ik.
,,Ziet er goed uit,” hoor ik een stem achter me. ,,Je kin lijkt alleen een beetje breed.” Geschrokken draai ik me om. Ayden. Het kan toch niet waar zijn. Totaal ongegeneerd kijkt ze over mijn schouder heen naar de foto. Heeft ze soms nog nooit van privacy gehoord? Heeft ze hier niet van die bordjes zoals bij de bank? ,,Moet je zien!” roept ze uit. ,,Luke staat er ook op. Dat ziet er echt raar uit, hoe hij achter jouw hoofd geplakt lijkt. Net alsof hij erop wil spugen!” Spugen, denk ik boos, raar! Maar ik zeg natuurlijk niets.
,,O, echt? Luke?” Piep ik hees. Tegelijkertijd voel ik een vreselijke hittegolf over mijn gezicht trekken.
,,Waarom word je nou rood?” vraagt Ayden. ,,Zo bedoelde ik het niet, hoor, met die kin,” bind ze in. Ze glimlacht naar me. ,,Zo lijkt het net een poster,” zegt ze dan. ,,nu je hem vergroot hebt.” Haar ogen lichten op. ,,Stel je voor: een poster voor het concert van de zangeres Nola Henderson!” Lacht ze me nou uit? Ik kijk haar strak aan. Maar niets in haar gezicht wijst daarop. Vreemd. Het is toch een inkoppertje. Als ik bij de kopieerwinkel iemand was tegengekomen die een foto van zichzelf zo enorm uitvergrootte, had ik dubbel gelegen van het lachen.
,,Nee, nee,” stotter ik. ,,Hij is... hij is... voor mijn oma!” Ayden knikt, gelukkig. Ze rommelt in haar tas en loopt naar het volgende kopieerapparaat. Ik wil haar toeknikken en verdwijnen. Dan zegt ze: ,,Ik moet de bladmuziek van ons volgende nummer kopiëren. Het heet “A message for you”.” Ze kijkt naar me en lijkt dan een idee te krijgen. ,,Hé, weet je wat? Ik maak een extra kopietje voor jou! Dan oefen jij het lied ook. We hebben namelijk nog een zangeres nodig. En jij hebt echt een geweldige stem!” Dit is idioot. Heeft ze soms een verbindingslijntje met mijn hersens gelegd? Of waarom zegt ze anders steeds wat ik denk, maar niet hardop durf te zeggen? En als het zo overduidelijk is wat ik wil, waarom lacht ze me dan niet uit? Meent ze het soms toch serieus? Als mijn gedachten op dit punt zijn aanbeland, begint alles in mijn hoofd te draaien. Nu weet ik helemaal niet meer wat ik moet zeggen. Ik weet niet eens wat ik moet denken.
,,Ik... bij 5 seconds of summer?” Fluister ik. Ayden knikt vurig.
,,Ja, en dan hangen we jouw foto's echt op als poster. Dat zou geweldig zijn, toch?”

Eerlijk gezegd ben ik bang. Vreselijk bang. Voor het gelach van de anderen wanneer er ook maar iemand achter komt dat dit allemaal één piepklein momentje geloofd heeft. Ik weet niet hoe ik moet reageren: spottend glimlachen, ,,Doe niet zo raar!” zeggen en weggaan. Dan kan niemand me later inwrijven dat ik daadwerkelijk gedacht had dat ik de nieuwe zangeres van 5 seconds of summer ben. Aan de andere kant... Aan de andere kant ben ik doodsbenauwd dat ik de kans van mijn leven zal laten schieten. Ik bedoel: van Ayden kan je echt alles verwachten. Ik kan haar niet goed inschatten... Ze is zo vreemd! Ik voel zweetdruppels op mijn voorhoofd en krijg tegelijkertijd kippenvel.
,,Wil je niet? Ik zou het geweldig vinden. Met Luke als zanger komen we eerlijk gezegd niet verder. Hij is een goede gitarist, maar zijn stem is nogal doorsnee. Jij zou ons uit de brand kunnen helpen. Echt.” Ze kijkt me aan, vriendelijk en open. Ik zeg niets. ,,Toe nou,” dringt ze aan. ,,5 seconds of summer is toch een goede band! Ik praat wel met Luke, Calum en Michael en jij komt bij de volgende repetitie voorzingen.” Ik zeg nog steeds niets. Ik stel me de drie jongens voor. Supercoole types die ik nooit zomaar zou durven aanspreken en met wie ik dus ook nooit één woord gewisseld heb. Alleen Calum ken ik een beetje, omdat ik anderhalf jaar geleden een tijdje wiskundebijles van hem gekregen had. Maar toen was hij tien centimeter korter. ,,Alsjeblieft!” Zegt Ayden. Ik verman me. Door buitengewoon scherp en bliksemsnel na te denken, weet ik toch nog een acceptabele reactie te verzinnen. Ik knik verveeld en mompel: ,,Nou ja, als jij het zegt, ik zal de muziek wel kunnen kopiëren.”

Reacties: