FanFic.nl

The Eyes of a Stranger

It starts now!

“Waarom zie jij er zo opgelaten uit?”� Verbaasd keek Jader weg van die computer toen hij mij binnen hoorde waaien. Hij bekeek me goed. “Venon?”� concludeerde hij uit mijn verhitte gezicht.
Nors keek ik weg en plofte neer op de vertrouwde bank waar we met ze alle vaak onze snode plannetjes doornamen. Silver kwam voor mijn benen zitten met hangende oren. Hij had ook altijd alles bij mij door. Ik glimlachte naar hem om hem gerust te stellen en haalde mijn hand langs zijn linkeroor. Zachtjes ging ik met de toppen van mijn vingers over de gekartelde rand van zijn oor. Herinneringen bleven altijd al zo goed in je geheugen, en dan vooral de slechte, maar waarom moest ik het dan ook nog eens zichtbaar zijn? Het pijnlijke gevoel van toen bleef maar opkomen, telkens wanneer ik naar Silver keek. Een hond hoorde zoiets niet te verdienen, niemand niet.
“Laat je niet kisten.”� Jader kwam naast me zitten en sloeg een troostende arm over mijn schouder. “Die gast verdiend jouw tranen niet. Hij verdiend het niet eens om je gedachte te zitten! Laat hem er dan ook niet van genieten.”�
“Wat moet ik dan doen, hè? Er om lachen?! Alles is één grote grap voor jou, een spel, maar voor mij niet! Ik wil niet in deze tijd leven, ik wou dat er nooit een oorlog was geweest in 2020, dat alles zowaar ‘normaal’ kon zijn. Dat er wel een reden was om te lachen, te genieten van het leven. Dat ik eens echt in de regen kon dansen. Eens niet hoefde te vluchten voor de politie. Ik wil rust!”� Gillend sprong ik overeind. Met betraande ogen keek ik in de kalme ogen van Jader. In mijn ooghoeken zag ik Cars nog verbaasd van de computer wegdraaien, maar zei verstandig niets.
“Het is voor mij niet één grote grap, Rain, dat weet je best. Maar zitten kniezen zal ons ook niet helpen. Je weet hoe erg ik het vind voor Silver, het liefst zou ik de tijd terug draaien om het te voorkomen, maar je weet dat ik dat niet kan. Je hebt hem nog en hij is kern gezond, koester dat.”� Hij zweeg even. “Ik wil ook niets liever dan een normaal leven, maar om dat te bereiken moeten we toch even doorvechten.”�
Mijn tranen werden gekalmeerd en bleven liggen op mijn wangen. Ik zuchtte eens diep uit en veegde mijn tranen weg. “Je hebt gelijk, sorry dat ik zo tegen je uit viel.”�
“Je weet dat ik liever heb dat je tegen me uitvalt, dan dat je alles voor je houdt en ik niet weet wat er in dat hoofdje van je omgaat. Het doet zoveel meer pijn om je niet te kunnen helpen dan al jouw woede-uitbarstingen bij elkaar!”� Ik grinnikte en wist weer een glimlach op mijn lippen te toveren en zette me terug op de bank om Jader eens goed te knuffelen.
“Lukt het met de filmcamera?”� vroeg ik gesmoord door zijn schouder tegen mijn lippen.
“Ja, volgens Cars wel!”� Hij stopte de knuffel en keek me met guitige ogen aan. Ik moest lachen.
“Volgens Cars? Jij zit er dus gewoon voor Jan Joker bij? Je hebt de ballen verstand van computers!”� Jader grinnikte.
“Ik moet me mentaal voorbereiden.”� Ik keilde een kussen tegen zijn hoofd.
“En wij allemaal niet, meneertje?”� Vragend trok ik mijn wenkbrauw omhoog.
“Kijk niet zo, je weet dat ik daar niet tegen kan! En jij hoeft niet voor de camera te staan en een verhaal te vertellen voor weet niet hoeveel mensen!”�
“Ik doe het zo hoor, zorg jij dan voor de afleiding? Waarschijnlijk moet ik straks wegrennen voor een groep bewakers met rondzwaaiende knuppels die je elektrocuteren!”� Dramatisch gooide ik mijn armen in de lucht, niet verwachtend dat Jader het kussen terug wierp, recht in mijn gezicht. “Bedankt.”�
“Niets te danken. Nou, waar blijft Ty?”� Hij keek naar het uurwerk aan de wand en dan naar Cars die niet-wetend zijn schouders ophaalde. “Geweldig, we hebben nog maar een half uur om ons klaar te maken en bij het gebouw te staan. Rain, heb jij eigenlijk al een plan?”� ratelde Jader door. Zenuwen liepen bij hem nu ook op. Ik legde mijn hand op zijn knie.
“Die had ik al gelijk, maak je om mij nou maar geen druk en ga je eens lekker mentaal voorbereiden,”� grapte ik en voegde er een knipoog aan toe. Hij wilde er wat op zeggen, maar zag dan Ty binnen wandelen.
“Sorry, dat het zo uitliep, ik kon sommige materialen niet vinden. Ik heb heel Berlijn afgezocht, maar het is gelukt!”� Hijgend toonde hij zijn rugzak. “Van mij kunnen we gaan..”�
“Goed,”� nam Jader weer het woord, “iedereen weet dus wat hij moet doen?”� We knikten. “Laten we gaan dan.”� Jader, ik en Cars stonden op en liepen achter Ty aan, met Silver volgend.

“Okay, even snel het plan doornemen. Om iets voor half negen gaat er altijd een van de twee even eten. Op dat moment gaat Lorraine”�, hij wees mij aan, “er heen en doet haar afleiding. Dan zorgt Ty ervoor dat we binnenkomen en sluipen we met zijn drieën naar binnen. Ik geef ons maar een kwartier! Rain moet dan weer voor afleiding zorgen zodat we weer veilig naar buiten kunnen. Voor iedereen duidelijk?”�
“Clear,”� zeiden we alle drie en legden onze handen op elkaar en waren voor een paar seconde stil.
“De bewaker is weg! Go, go, go!”� Jader gaf me een duwtje in de rug.

Reacties: