FanFic.nl

healing in the past,

puncture the balloon

Drie maanden later:

'U moet weten, edelachtbare. Mevrouw Cooper geeft nooit ontkent wat er gebeurt is die avond. Maar u hebt van verschillende getuigen gehoord dat het slachtoffer haar al geruime tijd lastig viel...'


Cat had de advocaat van haar vader nooit gemogen. Het was een irritant ventje, met een veel te gladde tong. Maar ze moest toegeven, die eigenschap had hij ten volle gebruikt voor haar verdediging.

'Ik weet het. Vele onder u zullen zeggen dat ze te ver is gegaan. Ik ben de eerste om dat te bevestigen. Maar aan iedereen die haar meteen veroordeeld wil ik een ding vragen. Hebt u ooit gevochten in een oorlog? Hebt u met uw eigen ogen gezien hoe uw vrienden op de meest vreselijke wijze omkwamen? Nee? Wel, mijn cliënte heeft dit wel. Meer dan een jaar heeft ze gediend in Afghanistan. Meer dan een jaar heeft ze iedere dag opnieuw haar eigen leven gewaagd, om onschuldige burgers te beschermen tegen extremisten. Vele van haar vrienden hebben daar het leven bij gelaten. Mevrouw Cooper is erg sterk maar daar gaat niemand doorgeen zonder littekens. In de psychische geneeskunde hebben ze er zelf een naam voor. PTSS...'



PTSS. Dacht Cat bitter. Post Traumatisch Stress Syndroom. Een medisch verantwoorde benaming voor iemand die door een traumatische ervaring gewoon compleet het noorden kwijt is. En blijkbaar leek ze hier wel degelijk aan te lijden: Dus weg straf, halo gedwongen consultatie met de meest irritante psychiater die je jezelf maar kan voorstellen. Dokter Baumond was een klein mannetje met de omvang die het best te vergelijken was met die van een opgeblazen ballon, de kleur van zijn tanden verrieden dat hij nog nooit van tandpasta had gehoord, en tijden het spreken werd ze getrakteerd op restjes van zijn ontbijt. Pannenkoeken met appels, volgens haar eerste schatting.
'Zo, Catherine. Het is nu al een week sinds onze laatste ontmoeting. Vertel me eens hoe die verlopen is.'
'Zijn gangetje.' Was het korte antwoord. De zelfde vraag, het zelfde antwoord. Zoals iedere sessie had ze niet de dure diploma 's van meneer nodig, om te weten dat deze sessie wederom op niets zou uitdraaien. Waarom zat ze hier eigenlijk? Ze nam haar medicatie, en aan die kerel had ze echt niets te vertellen. Dus verdeed ze enkel en alleen haar tijd en die van hem.
Dokter Baumond leek het daar echter niet mee eens te zijn. Met de air van een man die alles onder controle had, sloeg hij zijn benen over elkaar en leunde achterover.
'Vertel me eens wat meer over de relatie met je zus. Hebben jullie al kunnen praten over wat er gebeurd is die avond?'
De stank van zijn adem werd haar bijna te veel. Ze moest er maar eens aan denken om hem de volgende keer pepermunt mee te geven.
'Catherine? Luister je wel? heb je al met Lauren gepraat?'
'Ja hoor, wat er ook mag gebeuren. We blijven zussen. Een glas tegen haar hoofd brengt daar echt geen verandering in.'
Tenzij dat glas haar hoofd werkelijk goed door elkaar heeft geschud. En als Cat terug dacht aan de zes weken die haar zus nodig had om te herstellen. Wel, dan kon Cat haar moeilijk kwalijk nemen dat Lauren al een tijdje niet meer met haar wou praten. Maar dat moest die idioot echt niet weten.
'Juist ja. Je bent best een koppige meid niet? Al weken probeer ik een goed gesprek met je te voeren. Maar altijd gooi jij meteen je muur op. Ben ik de enige met wie je dit hebt?'
Ja hoor en daar komt de directe aanpak.
'Ik kan inderdaad best koppig zijn. Een van mijn beter eigenschappen, zei mijn moeder altijd. En als mensen me niet aanstaan, hou ik hen inderdaad liever op een afstand. Zo vermijd je problemen.'
Hierop ging de dokter nog dieper in zijn stoel leunen, waardoor de omvang van zijn buik nog meer benadrukt werd.
God, dat ding ziet er echt uit als een ballon. Als ik er in prik, zou hij dan ontploffen?
'Maar er moeten toch mensen zijn die wel over deze muur zijn kunnen klimmen? Je familie bijvoorbeeld. En dan hebben we nog Sam.'
De man lachte toen ze hem voor het eerst recht aankeek.
'Als ik het goed gehoord heb waren Sam en jij al jarenlang de beste vrienden. Jullie waren zelf zo dik dat jullie bijna tegelijk besloten het leger in te gaan. Vertel me eens wat meer over de band die jullie hadden.'
'Waarom? Ik zou niet weten wat dat jouw zaken zijn?' Was het bitse antwoord.
'Waarom? Waarom meteen die agressieve houding? Waarom heb je het zo moeilijk om over hem te praten? Het is begrijpelijk dat je het moeilijk hebt om over zijn dood te praten. Maar waarom kun je niet praten over zijn leven. Waarom waren jullie zo een goede vrienden?'
'Waarom?' Hijgde ze nu echt kwaad. 'Waarom waren we zo close? Omdat het gewoon werkte. Sam en cat, dat werkt gewoon. Het werkt zelf zo goed dat Nickelodeon er een serie over gemaakt heeft. Daarom werkt het zo goed. Ik snap niet wat ik er nog meer over te vertellen heb.'
Tot verbazing van de dokter, greep ze haar jas en liep naar de deur.

Op de gang liep ze bijna letterlijk op haar vader. Die begreep natuurlijk meteen dat de sessie er nog niet op zat.
'Ik ben het beu.' Riep ze nog voor hij iets kon zeggen. 'Ik ben het echt beu dat die kerel ieder aspect van mijn leven wil weten. Als ik nog een moment langer met hem in de zelfde kamer moet blijven. Dan...Dan prik ik die ballon kapot.'
En zonder haar vader ook maar iets te laten zeggen liep ze naar buiten.
Wanhopig richtte haar vader zich tot de dokter, die nog steeds in de deuropening stond.
'Het spijt me, ik weet echt niet meer wat ik nog kan doen.' Zei die meteen.
'Ze is in de war, dokter. Dat moet u toch wel beseffen.'
'Dat weet ik, meneer Cooper. Maar zolang ze geen hulp wil aanvaarden word het moeilijk om haar onder controle te houden. Misschien moeten we overwegen om haar op te nemen.'
'Nee. Nee, alsjeblieft. Misschien moet ze even weg van dit alles. Ik heb een buitenverblijf in Schotland. Als kind ging Cat er vaak naartoe, ze was er erg gelukkig. Misschien, als die herinneringen weer worden boven gehaald. Misschien begrijpt ze dan beter hoe ongelukkig ze is.'
'Kan lukken, maar denkt u dat u haar alleen aankan? Ze is tenslotte een getrainde para. Als ze eenmaal geweld gaat gebruiken, dan sta ik niet in voor de gevolgen.'
'Het moet wel. Alstublieft. Als dit niet werkt dan zit er niets anders op dan haar te laten opnemen. Maar laat het me proberen.'
Tot zijn grote vreugde haf de man uiteindelijk toe. Al was het op zijn eigen risico

Reacties: