FanFic.nl

My trust is broken (PAUZE)

>28<

Chantal gaat op een stoel naast het bed zitten en kijkt niet blij. Natuurlijk heb ik veel gehoord van wat zich net afspeelde op de gang. Chantal en Ashton gingen zo tegen elkaar te keer, echt niet normaal. Ik heb Chantal nog nooit zo horen schelden, als nu net op de gang. Waarom deed ze dat? Is ze boos dat ik Ashton wel eerder herken dan haar?
,,Chantal? Waarom ging je zo tekeer tegen Ashton? Als je het vervelend vind dat ik hem eerder herken dan ik jou herken, dan spijt me dat.”
,,Dat is het niet.”
,,Wat is het dan? Waarom zegt Ashton dat je tegen me liegt?” Chantal kijkt naar Michael die naast haar zit. Dan gaat de deur open en komt ook Zayn naar binnen.
,,Is hij opgerot?” vraagt Michael kwaad.
,,Nee en dat gaat ook niet gebeuren.” Chantal, Zayn en Michael kijken me aan. ,,Ja, Ashton blijft hier gewoon komen. Hij is niet degene die iets fout gedaan heeft. Chantal, lieg je tegen me?”
,,Ik lieg niet tegen je, ik heb alleen iets voor je verzwegen maar alleen omwille van jou. Ik wil niet dat je in paniek raakt.”
,,Je gaat hier niet weg voordat je me verteld wat er aan de hand is.” Chantal kijkt weer naar Michael. ,,Moet Michael het soms vertellen?”
,,Nee, ik wil het best vertellen...”
,,Nou vertel dan, ik wacht.” Ja, nu ben ik zo nieuwsgierig dat ik het wil weten. Ashton zegt niet zomaar dat iemand liegt, dus nu wil ik de waarheid.
,,Ik ben zwanger.”
,,Dat wist ik al, van Michael. Wat is daar aan gelogen?”
,,Nou, het probleem is dat ik niet honderd procent zeker weet of het wel van hem is.”
,,Dus je bent vreemd gegaan.”
,,Nee.”
,,Schat, je kunt niet zwanger zijn van iemand anders als je niet vreemd gaat, dus lieg niet.”
,,Ik lieg niet. Michael is misschien niet de vader en ik ben niet vreemd gegaan. Ik zei toch laatst tegen je dat mijn vader een klootzak is?”
,,Ja, maar wat heeft je vader hier nu opeens mee te maken?”
,,Nou...” Chantal haalt even een hap adem. ,,Er is een kans dat het kind van mijn vader is.” Niet begrijpend kijk ik haar aan. ,,Mijn vader heeft me een keer verkracht toen hij dronken was en daarvan ben ik dus zwanger geraakt.”
,,Wat?!” Mijn mond valt open. Chantal is zwanger van haar vader?! Nou ja, misschien. Maar het idee alleen al, gadverdamme!
,,Ja, ik wilde het niet tegen je zeggen omdat ik niet wist of je het aankon.” Zegt Chantal. Ik kijk haar aan en daarna naar Michael en Zayn.
,,Wisten jullie dit?” Allebei knikken ze. De woede vult mijn lichaam. ,,Jullie wisten dat ze misschien zwanger is van haar vader en jullie zeggen niks tegen mij?!”
,,Nola, ik wilde eerlijk tegen je zijn.” Zayn komt naar me toe en pakt mijn hand.
,,Maar dat deed je niet.” Zeg ik en ik trek mijn hand weg. ,,Michael en jij hadden beloofd om me voortaan altijd de waarheid te vertellen.”
,,We willen niet dat je een paniekaanval krijgt.”
,,Wat kan mij die aanval schelen? Laat me maar een aanval krijgen, dat boeit toch niet?! Jullie hadden eerlijk moeten zijn, vanaf het begin!”
,,Nola, het is niet zeker of ik zwanger ben van mijn vader.” Zegt Chantal.
,,Ja, maar jij moet me alles vertellen. Ik ben je beste vriendin. Of dacht je, lekker makkelijk nu ze toch niks meer weet, dan hoef ik het niet te zeggen. Dan kan ik wel een heel groot geheim voor haar hebben?”
,,Nee, natuurlijk dacht ik dat niet. Hoe denk je dat ik het vond toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Mijn wereld stortte in. Ik wil heel graag een kind, maar niet van mijn vader. Ik hou van Michael en ik wil hem niet kwijt. Ik was zo bang om hem kwijt te raken als hij wist dat het kind misschien van mijn vader was, maar gelukkig blijft hij bij me. Nola, ik ben doodsbang. Hoe ga ik het nu verder doen? Het kind laten komen, dat sowieso want abortus is geen optie, maar ja wat dan? Zelf houden of laten adopteren? En hoe ga ik het hem of haar ooit vertellen? Dat het de zoon of dochter is van mijn eigen vader. Ik was ook bang voor jou reactie en dat blijkt maar weer want je bent boos.”
,,Ik ben alleen boos omdat je niet eerlijk tegen me was, ik ben hartstikke blij voor je dat je zwanger bent en ik wil je met alles helpen echt waar.” Chantal kijkt me aan.
,,Het spijt me dat ik niet eerlijk was, maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen.”
,,Hé.” Ik pak haar hand, spijt van mijn boze reactie naar haar toe. Naar Michael en Zayn ben ik nog wel boos hoor, dat komt niet zo snel goed. Chantal haar ogen vullen zich met tranen. ,,Jij bent mijn beste vriendin, wat er met jou is is er met mij. Ik help jou en jij helpt mij, altijd. Ik laat je niet in de steek, je bent niet alleen.” Chantal knikt en probeert haar tranen tegen te houden. ,,Kom hier!” Ik trek Chantal naar me toe en omhels haar.


Nola heeft me in een omhelzing getrokken, waar ik blij mee ben. De tranen gaan over mijn wangen, niet alleen vanwege de bijna ruzie die we door Ashton gekregen hebben, maar ook vanwege Nola. Ze herkent me nog steeds niet en dat betekend dus dat ze dit doet voor alleen maar een 'kennis', aangezien ze door Luke denkt dat ik een kennis van haar ben. Of wacht, nee ze gelooft mij. Ze denkt dat ik haar beste vriendin ben, tenminste dat zegt ze.
,,Heb je al een vaderschapstest gedaan?” Ik ga uit haar armen en kijk haar aan.
,,Een wat?”
,,Een vaderschapstest. Dan ga je via een test uitzoeken wie de vader is, dan heb je tenminste duidelijkheid.” Nee, dat wil ik helemaal niet. Ik heb Nola dan misschien niet de hele waarheid verteld, want mijn vader is de vader van het kind, maar Nola mag dat nu echt nog niet weten en aangezien ze net heeft gezegd dat ze me overal mee helpt, ziet zij de uitslag dus ook.
,,Uhm...”
,,Schat het is makkelijk. Je moet een vaderschapstest doen. Het is belangrijk voor jou, maar ook voor Michael en het kind. Michael wilt ook zeker weten of hij wel of niet de vader is.”
,,Maar ik wil niks meer met mijn vader te maken hebben.”
,,Het moet als je erachter wilt komen of hij de vader is.”
,,Maar...”
,,Je moet het doen. Desnoods ga ik met je mee en dan doen we de test samen.”
,,Uhm...”
,,Oké, we gaan het samen doen. Ik ga het niet eens meer vragen. Die vaderschapstest komt er en Michael, jij gaat er ook aan meedoen! Het is beter dat je het maar weet, toch?” Nola kijkt me aan en ik knik maar. ,,Goed zo. Zodra ik het ziekenhuis uit mag, gaan we naar je vader met een test en dwingen hem om de test te doen.”
,,Wat?! Jij wilt naar mijn vader?”
,,Ja, natuurlijk. Hoe moeten we anders aan zijn DNA komen?”
,,Gewoon ergens anders van? Een andere manier, zonder hem te zien.”
,,Chantal, je moet hem wel zien. Je moet die test doen met beide mogelijke vaders en in dit geval is dat Michael en je vader.” Zwijgend knik ik, maar ik ben het er niet mee eens. Hoe kom ik hier nou onderuit? Als Nola erachter komt dat ik zwanger ben van mijn vader, hoe reageert ze dan en wat doet ze of zegt ze dan tegen mijn vader? Heeft ze voor die tijd haar geheugen terug zodat ik niet meer hoef te liegen? Want ja, ik lieg nog steeds tegen haar. De hele waarheid kan ze nu echt niet aan.


Ik zie de geschrokken blik van Chantal en op zich ben ik ook geschrokken. Chantal haar vader zal zich vast en zeker nog herinneren wat Nola bijna wilde doen. Hij mag haar nog niet zien. Gelukkig moet Nola hier nog wel even blijven. Ik hoop dat Nola ons snel weer herkent, althans Chantal. Ik wil best nog wel even wachten, maar Chantal heeft er heel veel moeite mee dat Nola haar niet herkent. En dat schuldgevoel...ik zou willen dat ik al haar zorgen weg kon nemen, maar dat kan ik niet. Het enige wat ik nu kan doen is er voor haar zijn. Ik zie opeens een schriftje liggen. Dat schriftje heb ik wel eerder gezien, maar Nola wilde ons nooit vertellen wat er nou in staat.
,,Wat schrijf je?” verbaasd kijkt Nola me aan en ik wijs naar het schriftje.
,,Oh, dat zijn gewoon wat nummers die ik geschreven heb. Al kan ik niet echt herinneren wanneer ik ze geschreven heb.”
,,Kan je wat zingen?”
,,Hier? Nu?”
,,Ja, waarom niet?”
,,Nou, Chantal is er net achter dat ze zwanger is, dan ga ik toch geen leuke nummers zingen?”
,,Wat is het laatste wat je geschreven hebt?”
,,Het is niet perfect en ik snap ook niet waarom ik het geschreven heb of wat het betekend.”
,,Wanneer heb je het geschreven?” Nola kijkt in het schrift.
,,Twee dagen geleden.” Chantal kijkt op. Dat was één dag voor het ongeluk. Zal ze dit voor Chantal geschreven hebben? ,,Ik denk dat dit met afscheid te maken heeft.” Zegt Nola. Chantal pakt het schriftje af.
,,Je hebt dit voor mij geschreven.” Chantal wijst naar haar naam die erboven staat.
,,Wil je nog steeds dat ik het zing of liever niet?”
,,Zing maar.” Ik pak meteen Chantal haar hand. Ze gaat vast en zeker huilen. Nola zet aan en begint te zingen.

I always knew this day would come
we'd be standing one by one
With our future in our hands
So many dreams so many plans

I always knew after all these years
There'd be laughter there'd be tears
But never thought that I'd walk away
with so much joy but so much pain
And it's so hard te say goodbye

But yesterday's gone we gotta keep moving on
I'm so thankful for the moments so glad I got to know ya
The times that we had I'll keep like a photograph
And hold you in my heart forever
I'll always remember you
Nanananana

Another chapter in the book cant go back but you can look
And there we are on every page
Memories I'll always save
Up ahead on the open doors
Who knows what were heading towards?
I wish you love I wish you luck
For you the world just opens up
But it's so hard to say goodbye

Yesterday's gone we gotta keep moving on
I'm so thankful for the moments so glad I got to know ya
The times that we had I'll keep like a photograph
And hold you in my heart forever
I'll always remember you

Everyday that we had all the good all the bad
I'll keep them here inside
All the times that we shared every place everywhere
You touched my life
Yeah one day we'll look back we'll smile and we'll laugh
But right now we just cry
Cause it's so hard to say goodbye

Yesterday's gone we gotta keep moving on
I'm so thankful for the moments so glad I got to know ya
The times that we had I'll keep like a photograph
And hold you in my heart forever
I'll always remember you
Nananana
I'll always remember you
yeah
I'll always remember you

,,Wauw.” Komt er uit mijn mond, zodra Nola klaar is. De tranen gaan over de wangen van Chantal en ook ik moet vechten tegen de tranen. Zo emotioneel gezongen en Nola weet niet eens dat het nu pijn doet bij Chantal. I'll always remember you, dat is nou niet echt wat Nola nu doet, aangezien ze Chantal dus niet herkent. Nola legt haar hand op de vrije hand van Chantal en wrijft er zachtjes overheen.
,,Niet huilen.” En er rolt een traan over haar wang.
,,Jij hebt niet in de gaten hoe dat nummer aankomt bij mij.” Snikt Chantal. ,,Je zingt dat je me altijd zal herinneren, maar dat doe je dus niet. En je zingt ook dat je afscheid moet nemen, maar dat moet helemaal niet. Ik ben niet kwaad op je, ik wil je niet kwijt.”
,,Natuurlijk raak je me niet kwijt. Het is maar een liedje.” Chantal haalt haar schouders op en zegt niks meer. Ze hoeft ook niks meer te zeggen, het is overduidelijk. Zayn, Chantal en ik moeten ervoor zorgen dat Nola iets terug krijgt van haar geheugen.


De brok in mijn keel blijft maar hangen. Dat liedje was zo mooi en Nola heeft geen enkel idee dat ze ons daar pijn mee doet. Ze herkent ons niet meer en dat vinden we echt vreselijk. Wat ik me wel afvraag is hoelang de doktoren Nola hier nog laten blijven. Ik bedoel, het gaat toch goed met haar? Ja, oké, ze heeft geheugenverlies maar dat kan ze toch ook in Nederland terug krijgen? Ik hoop zo dat ze mij snel weer gaat herinneren, er is niks aan. Ik wil haar vasthouden, knuffelen en zoenen, maar ja zo lang ze geheugenverlies heeft doe ik dat niet. Ik kan het gewoon niet meer eigenlijk. Ik wil haar zo graag, maar ik kan niks doen. Zal ik een dokter moeten vragen of ze naar huis mag? Ik wil haar zo graag weer meenemen naar de plekken waar we altijd waren met z'n vieren. En wie weet helpt dat ook wel voor haar geheugen. Zal ik het met Chantal en Michael overleggen? Ik kijk even naar de twee, maar die zitten alleen maar boos naar Ashton te kijken en vooral Chantal. Ik begrijp haar wel, maar ook weer niet. Chantal heeft gezworen altijd de waarheid te vertellen tegen Nola, maar alsnog liegt ze tegen haar. Ze heeft weliswaar verteld dat haar vader haar verkracht heeft, maar niet dat het zeker is dat haar vader de vader is van het kind, aangezien Michael zelf heeft gezegd dat Chantal en hij het nog niet gedaan hebben. Ik slaak een diepe zucht en dat merkt Chantal op, net zoals Nola.
,,Zayn, wat is er?” Nola kijkt me aan.
,,Nou, ik dacht. Misschien is het goed voor jou om naar huis te gaan. Een bekende omgeving kan meestal ook wel helpen om je geheugen terug te krijgen.”
,,Goed idee, maar ik heb geen idee of dat mag.” Nola kijkt Chantal aan. ,,Misschien krijg ik dan ook wel mijn geheugen over ons terug.” Chantal knikt. Ja dat hoopt ze natuurlijk en ik hoop dat Nola onze liefde ook weer gaat herinneren. Ik wil haar niet kwijt. Ik zou willen dat ik nu naast haar kon liggen, maar dat gaat niet. Op dit moment lijken we vreemden van mekaar. Dat haat ik echt, want ik heb het gevoel dat ik haar nu kan verliezen. Bijvoorbeeld als ik een flirterige opmerking maak of te vaak haar hand pak.
,,Dat kunnen we wel gaan vragen.” Michael staat op en even later komt hij terug met een dokter.
,,Goedemiddag dokter. Ik had een vraag.” Begint Nola. ,,Heeft u al meer nieuws over mijn situatie?”
,,Ja, zeker weten. U bent goed op weg en ik heb geen idee waarom ik u hier nog zou laten blijven.”
,,Dus ik mag naar huis?”
,,Ja, zolang u maar rust neemt. De komende week geen school.” Nola knikt en ik kan mijn geluk niet op. Het lijkt wel alsof mijn gebeden zijn gehoord.
,,Je mag naar huis?!” roept Chantal uit en omhelst haar meteen blij. Nola schiet in de lach. Ja, dit komt goed. De vriendschap tussen ons vieren komt terug, dat moet gewoon. Ik kijk naar Nola en smelt weer helemaal weg. Ik hou zoveel van haar, dat het niet te beschrijven is. Ik kan nog steeds niet geloven dat ze van mij is. Ik ben de gelukkigste man op deze aarde!





Lied dat Nola zingt, die ze speciaal voor Chantal geschreven had: I'll always remember you

Reacties: