FanFic.nl

healing in the past,

die can hurt

Inverness, 51.832 inwoners, word door velen beschouwd als de hoofdstad van de Schotse hooglanden. Voor Cat was het vooral een plek vervuld van herinneringen. Het soort van herinneringen waar veel mensen met een goed warm gevoel aan terug dachten. Het soort herinneringen waarvan haar vader hoopte dat ze haar konden helpen. Dat begreep ze maar al te goed. Maar het zou onbegrijpelijk voor hem zijn om het te begrijpen. Voor de gelukkigen op aarde was het onmogelijk om te begrijpen dat al deze herinneringen voor haar vooral erg pijnlijk waren. Dus blokte ze de beelden zo goed als ze kon uit haar gedachten, en richtte al haar energie op het boek dat ze aan het lezen was.
Of dat was toch haar poging, alleen het gelach van haar zus deed haar beseffen dat ze het ondersteboven hield.
'Ik heb het je al zo vaak gezegd. Lezen in de auto is echt geen goed idee.'
'En toch blijf ik het proberen. Je weet hoe koppig ik kan zijn. Fijn trouwens om je stem nog eens te horen. Die heb ik echt gemist.'
'Ja inderdaad. Sorry daarvoor. Mijn hersenen hadden even tijd nodig om weer op de goede plek terecht te komen.'
'Mooie manier om te zeggen dat je razend was over dat glas tegen je hoofd. Niet dat ik het je kwalijk kan nemen. Ironisch, ik was te dronken om recht op mijn benen te staan, maar mikken kon ik dus blijkbaar als de beste.'
'Dat, is een van je talenten die je nooit zal verleren. Het andere is die verdomde koppigheid van je. Iets waar ik als jouw zus jaren geleden al mee heb leren leven.'
Cat trok een gespeeld beledigd gezicht. Lauren kon haar lach nog amper bedwingen en sloeg haar armen om de hals van haar zus. Die was even overdonderd door dit plotse gebaar van affectie, maar beantwoorde de knuffel van haar zus toen met evenveel liefde. Hun vader had dit tafereel ontroert gade geslagen in de achteruitkijkspiegel. Wie had dit ooit kunnen denken, ze waren Inverness nog maar amper genaderd en ze hadden dit al kunnen bereiken. Dokter baumond zou het vast niet met hem eens zijn, maar de Schotse hooglanden zouden echt wel eens een nieuw begin kunnen betekenen voor Cat.


Sommige dingen veranderen echt nooit. Het was al weer vijf jaar geleden sinds de familie Cooper voor het laatst voet op Schotse bodem gezet. Maar nog voor de auto goed en wel stil stond, werden ze bijna overdonderd door de buurtbewoners. De families Kelly en MacFarlane. 'Brian. Verdorie waar is de tijd.' Gilde meneer Duncan, die greep de hand van meneer Cooper zo stevig beet dat die even dreigde te breken. Cat en Lauren werden dan weer bijna platgedrukt door zijn dochters Laoghaire en Liadan. De tweeling waar ze altijd op mochten letten, maar die in de laatste jaren waren uitgegroeid in twee jonge vrouwen. Jonge en vooral sexy jonge vrouwen. Beide droegen een T-shirt waarbij hun volgroeide boezem wel erg in de kijker werd gezet. Je kun hun oorspronkelijke huidskleur niet meer herkennen door kilo 's zelfbruiner. En het ding rond hun heupen mocht dan wel officieel een rok genoemd worden, de enige benaming die Cat er voor kon bedenken waren breed uitgevallen riemen. En dan was er natuurlijk nog hun moeder, mevrouw Duncan. Van al deze mensen had Cat nog de beste herinneringen van allemaal. Dat mollige vrouwtje met haar sappige Schotse accent, dat altijd wel klaar stond met een snoepje en een knuffel. En ook nu werd ze getrakteerd met een veel te intieme ontmoeting met haar boezem.
'Cat, meisje. Wat fantastisch om je weer te zien. Je bent echt niet veranderd, nog altijd die mooie meid van vroeger.'
'Dan ben ik blijkbaar niet de enige.' Lachte Cat, terwijl ze zich probeerde los te rukken.
'Ik vreesde al dat we jullie hier nooit meer te zien zouden krijgen. Kan ik best wel begrijpen sinds de dood van je moeder. Maar het is goed om te zien dat jullie deze plek toch niet volledig vergeten zijn.'
En zoals altijd bleef de vrouw doorratelen zonder ook maar een keer adem te halen. Er was dus echt bijna niets veranderd. Als de tweeling niet gedegradeerd waren van schattige engeltjes naar kleine hoertjes, je had kunnen denken dat de tijd hier gewoon bevroren was.
'En hoe is het met die goede oude Sam? Het verbaast me dat hij er niet bij is.'
Cat haar hele lichaam verstijfde toen de naam van Sam viel. Zowel Lauren en haar vader draaiden zich meteen naar haar. Iedereen viel stil omdat de spanning bijna te snijden was. Mevrouw Duncan keek haar niet begrijpend aan.
'Heb ik iets verkeerd gezegd, liefje?'
'U sprak over Sam. Wel die is hier niet omdat...Omdat hij me heel zwaar gekwetst heeft.'
Lauren en haar vader bleven gespannen kijken. Als mevrouw Duncan nu even slim was, dan wist ze dat ze er beter niet verder op in ging.
'Liefje, het spijt me echt. Ik had geen idee. Sam was altijd zo een lieve jongen. Wat geeft hij gedaan? Je verlaten voor iemand anders?'
Nee, deze vrouw kon je duidelijk geen groot licht noemen. Wie Cat niet kende zou niets bijzonder aan haar zien, maar haar familie zag meteen de kleine trillingen in haar hand. Als ze haar gevoelens nu niet de baas zou zijn, dan zou het er nu niet goed uitzien voor de vrouw.
'Wel, mevrouw Duncan. U moet weten dat Sam en ik nooit een koppel geweest zijn. Dus kan hij me niet verlaten hebben voor iemand anders. De manier waarop hij me gekwetst heeft is meer ...Permanent. Hij is gestorven.'

Reacties: