FanFic.nl

Super Lila Galaxy? (VOLTOOID)

17: De Augurkman en de Levende Nachtmerrie

Het volgende moment is het vuur weer verdwenen. En de klauw ook. Lila knippert een paar keer met haar ogen, en dan ziet ze in de verte een streep licht. Langzaam loopt ze er naartoe, en als ze dichtbij is ziet ze dat het een deur op een kier is. Voorzichtig kijkt ze door de kier, en ze ziet een ruimte met computers, schermen en andere elektronica. In het midden van de kamer staat een persoon met zijn rug naar haar toe.

Op het grootste scherm ziet Lila Bowser. Hij knikt naar de persoon in de kamer, wie zich niet verroert.

Lila probeert te achterhalen wie de man is. Kent ze hem? Ze moet hem wel kennen, anders is het niet mogelijk om over hem te dromen.
Voorzichtig opent ze de deur iets verder, en ze ziet dat de man rood haar heeft en een glanzend harnas draagt. Wie kan dit zijn..?

“Jij weet niets, Lila Holmes.”

Lila schrikt. Die stem.. Die kent ze helemaal niet!

“Correct,” antwoordt de man opeens. “Jij kent mij ook niet. Maar spoedig zul je dat wel doen.. Ja, en je zult nog vele andere monsters tegenkomen, Lila. De duivel komt voor in veel verschillende vormen en maten. De wezens die jij tot nog toe bent tegengekomen zijn nog de minst erge.”

De man in de kamer draait zich langzaam naar haar toe.

“En als je geluk hebt, kom je nog een keer oog in oog te staan met de ultieme angst!”

Lila kijkt met grote ogen naar zijn gezicht, zijn gele, brandende ogen en zijn.. Groene huid.

“Ben jij een augurkman?” vraagt ze verward.

Het duivelse gezicht van de augurkman verandert in een gezicht waar een groot vraagteken op te lezen is. “..wat?”

“Waarom is je huid groen?” vraagt Lila, nog steeds verward. “Je lijkt op een augurk.”

De man gromt woedend en loopt met grote stappen naar haar toe, maar Lila blijft gewoon staan.

“Goed dan, ik ben misschien niet de ultieme angst,” sist de augurkman, “maar je zult hem tegenkomen. Oh ja, jij zult die levende nachtmerrie nog wel tegenkomen, Lila Holmes.”

Lila kijkt hem droog aan, en de man begint maniakaal te lachen. Langzaam vervaagt hij voor haar ogen, en dan staat Lila opeens in haar eentje in de kamer. De deur is verdwenen, en het enige dat ze nog ziet is het grote scherm voor haar.

“Wat is er nou..” mompelt ze.

Maar dan begint het scherm te sneeuwen. Er klinkt een stem, maar Lila kan niet verstaan wat hij zegt. Ze weet niet waarom, maar ze krijgt opeens een vreselijk naar gevoel in haar buik.

Er verschijnt iemand op het scherm, maar het beeld hapert en sneeuwt en het is niet te zien wie of wat het is. Lila begint zich steeds ongemakkelijker te voelen.

Wat is hier gaande? Zou dat dan de ultieme angst zijn?

Er klinkt gelach. En het wordt steeds harder. Steeds harder begint de persoon op het beeldscherm te lachen, en Lila wil haar oren dichtdoen maar het werkt niet. Het misselijkmakende gelach wordt steeds luider, en het gezicht op het scherm wordt steeds scherper.

Ik wil de ultieme angst niet zien, is het enige wat er op dat moment door Lila’s hoofd gaat. Ik wil het niet zien.

Maar haar onderbewuste laat het haar zien. Hij laat Lila het beeld zien, en ze begrijpt niet waar de angst en afkeer voor deze persoon opeens vandaan komt, maar Lila krijgt het gevoel dat ze moet overgeven.

“Ik heb nu wel genoeg gezien!” schreeuwt ze wanhopig. “Laat me met rust, nu! Die twee minuten zijn voorbij!”

De persoon stapt uit het scherm en loopt op haar af.

“De volgende keer wordt het een levensechte nachtmerrie, Lila.. En die zal twee UREN duren!”

Lila schreeuwt, rent naar de andere kant van de kamer, maar er is geen deur. De persoon komt steeds dichterbij, zijn ogen groot en zijn grijns vreselijk breed. Angstig duwt Lila zichzelf tegen de muur en verbergt haar gezicht. De persoon steekt zijn hand uit naar haar, raakt haar bijna aan…

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.