FanFic.nl

Een nieuw begin of zo iets!

Overstag

'Jongen, je bent echt wakker!'
Een vrouw met rood haar dat tot halverwege haar rug reikte en kleine lichtbruine sproetjes rond haar neus kwam op zijn bed afstromen. Ze kwam slippend tot stilstand en moest zich aan de spijlen van het hoofdeinde vast grijpen om niet boven op hem terecht te komen. Hier door viel haar rode haar over zijn gezicht heen en kietelde zijn neus. Hij nieste en de vrouw herstelde zich snel. Haar groene ogen keken hem vrolijk aan en leken zelfs een soort trots uit te stralen. Die hij niet kon plaatsen. De vrouw ging op de rand van het bed zitten en pakte zijn hand vast.
'Je leeft. O, je moest eens weten hoe opgelucht ik daar over ben. Ik dacht dat je dood ging' Ze was zo opgewonden dat haar stem hier en daar een paar octaven om hoog schoot.
'Wie bent u?' vroeg hij. Omdat hij wel benieuwd was waarom deze vrouw hem leek te kennen terwijl hij haar niet kende. Haar nog nooit had gezien.
'Ik ben Mary Cassidy. Ik heb je bij de Big Ben gevonden. Je was bewusteloos weet je'
Dus zij was de vrouw die hem gevonden had, de vrouw die gebeld moest worden toen hij ontwaakte. Ze pakte zijn hand steviger vast, bracht hem naar haar mond en drukte er een kus op. Bealfire trok zijn hand uit de hare en keek haar kwaad aan.
'Waarom doet u dat?' vroeg hij. Mary Cassidy slaakte een diepe zucht en pakte opnieuw zijn hand vast. Opnieuw trok hij zich los.
'Waarom doet u dat?' herhaalde hij. Ze bleef naar hem kijken en sprak daarbij geen woord. Na enkele minuten vroeg ze: 'Hoe heet je eigenlijk?'
'Zeg ik niet' antwoordde hij. 'Ik wil eerst weten waarom u dat deed. U kent me niet eens'
'Omdat iets in mij van af het moment dat ik je vond, bewusteloos en wel zegt dat jij bij mij hoort'
Bealfire keek de vrouw vreemd aan en merkte dat ze opnieuw zijn hand had vast gepakt. Voor de derde keer in een paar minuten trok hij zich los.
'Ik begrijp u niet' zei hij.
'Ik ga het je proberen uit te leggen maar je mag me niet in de reden vallen. Beloof je dat ?'
'Ik beloof het'
'Mooi zo, mijn man en ik zijn zo'n zes jaar geleden getrouwd. Toen we een jaar getrouwd waren wilde we allebei graag een kind. Maar dat wilde maar niet lukken, ondertussen werden al onze vrienden ouders en sommige zelfs al meerdere keren. Na, drie jaar besloten we allebei een test te doen waar uit zou blijken of een van ons onvruchtbaar was, omdat er nog altijd geen kind was. Gustaafs test bleek negatief, maar bij mij was hij positief. Ik kan geen kinderen krijgen. Gus neemt mij dat heel erg kwalijk en is daardoor boos op me. Waardoor ons huwelijk het laatste jaar nog al op de klippen loopt. Nadat ik naar de zoveelste ruzie kwaad het huis verlaten had vond ik jou. Je lag daar daar bewusteloos op de grond, je rechterbeen in een vreemde houding, overal bloed en zelfs de afdruk van een schoenzool op je hand. Je was er slecht aan toe. Ik kon niets anders doen dan een ambulance bellen. Terwijl ik daar op wachtte hield ik de wacht bij jou. Je kwam niet bij en lag daar maar. En nu kom ik eindelijk terug op jouw vraag. Namelijk waarom ik je die kus op je hand gaf. Wel beste jongen, ik heb een halfjaar lang iedere dag als een klein kind bij de telefoon gewaakt hopend dat het ziekenhuis me goed nieuws bracht. Dat ze mij konden vertellen dat het jongetje dat ik gevonden bij gekomen was. Ik heb zelfs uren aan je bed gezetten. En gezien hoe je gezicht zich af en toe betrok alsof je nare dromen had. Ik wilde je wakker maken en tegen je zeggen dat je nergens bang voor hoeft te zijn omdat ik bij je was. En ik weet dat heel stom klinkt, want ik heb tot vandaag natuurlijk nog nooit een woord met je gesproken. Maar vanaf het moment dat ik je vond voel je aan als mijn zoon en ik zou je heel graag een thuis willen bieden als jij dat ook wilt natuurlijk'
Na wat uren geleken had hield Mary Cassidy op met praten, het duurde even maar na een tijdje drongen haar woorden tot hem door. Ze wilde hem een thuis bieden. Maar wilde hij dat wel?
'Hoe weet je dat ik geen thuis heb!' riep hij botter dan hij eigenlijk had gewild.
'Het ziekenhuis had een oproep in de krant geplaatst en daar heeft nooit iemand op gereageerd, daardoor nam ik aan dat je iemand heb. Dat je geen thuis heb om naar terug te keren nu je wakker bent.' haar stem klonk zo vriendelijk dat Baelfire en bijna van moest huilen. Waarom in hemelsnaam wilde deze vreemde vrouw hem een thuis bieden. Een voor haar vreemd kind. Het eenzame in eendje.
'Waar zijn je ouders eigenlijk?'
'Mijn moeder is dood. Ze overleed toen ik nog jong was. Ik kan me haar eigenlijk niet goed herinneren. En mijn vader heb ik dood verklaard. Die wilde mij niet meer, vond zijn mag.. magnetische wetenschappen belangrijker dan zijn eigen zoon. ' bijna had gezegd: vond zijn magie belangrijker dan zijn eigen zoon. En als hij zijn verspreking niet verbeterd had, hij Mary Cassidy alles moeten uitleggen en dat wilde hij niet. Hij wilde zijn vader juist vergeten. Had had de man niet voor niets dood verklaard. Het was gemakkelijker om iemand te kunnen vergeten als je deed of hij dood was, dan je er de hele tijd aandacht dat hij nog ergens rondliep en nooit meer aan je dacht. Je waarschijnlijk gewoon vergeten was. Omdat diens toverkrachten hem het meeste waard waren van alles in de wereld.
'Magnetische wetenschappen?' vroeg Mary Cassidy terwijl ze hem vragend aan keek.
'Ja, zeker' antwoordde Baelfire.
'En wat moet ik me daarbij voorstellen?'
Hij moest even diep nadenken wat magnetische wetenschappen was. Want waarschijnlijk bestond het niet eens.
'Er is een kleine groep mensen op aarde die niet gelooft in zwaartekracht. Ik vermoed dat om zo'n een tot twee procent gaat van alle mensen die op aarde leven. En dat is misschien zelfs nog wel te veel het gaat zulke kleine aantallen. Er behoorde misschien maar twee tot vier personen in die overtuiging thuis. Mijn vader was een van hen. Hij geloofde niet dat de zwaartekracht alles op aarde op zijn plek hield. Hij geloofde niet dat de zwaartekracht ervoor zorgde dat een baksteen weer naar beneden viel als je hem omhoog gooide. Nee, hij was er van overtuigd dat de aarde een grote magneet was die alles wat haar toebehoorde naar zich toetrok. Net zoals magneten ijzer aantrekken zeg maar. Hij noemde dit magnetische wetenschappen. Maar weinig mensen weten überhaupt dat er mensen zijn die in de magnetische wetenschappen geloven.' loog hij. Mary Cassidy keek hem verbijsterd aan.
'Dat is wel echt een erg vaag verhaal' zei ze. Baelfire knikte.
'Dat komt omdat er maar zo'n klein persetage is dat er in gelooft.'
'Juist ja,' antwoordde ze. ' Maar hoe zou je er overdenken om bij mij te wonen? Hoe zou je er overdenken als ik je adopteerde?'
'Wilt u dat echt?' vroeg hij terwijl de tranen over zijn wangen begonnen te stromen.
'Ja, ik moet alleen mijn man nog over zien te halen, maar dat lukt me wel hoor' Baelfire kon de twijfel van haar gezicht aflezen. Haar man wilde hem niet dat was wel duidelijk. Maar zij daarin tegen leek niets liever te willen en dat maakte dat hij opeens overmand werd met verdriet. Iedereen waar ooit van gehouden had was hij kwijt geraakt. Mama, Papa, Wendy en haar broers, Captain Hook en wie weet ging hij straks van Mary Cassidy houden en raakte hij haar ook kwijt.
'Denk er nog maar even over na. Ik snap dat het geen makkelijke beslissing voor je moet zijn' zei Mary Cassidy terwijl ze over zijn hand streek.
'Ja, is zal ik doen' mompelde hij.
'Hoe heet je trouwens?'
Maar Baelfire was vermoeid als hij was van het gesprek in slaap gevallen. Zachtjes verliet Mary de kamer. Ze had nog een lange weg te gaan, voordat de jongen haar voor honderd procent vertrouwde. Maar ze begreep hem wel, hij was natuurlijk bang dat zij hem net als zijn vader in de steek zal laten. Over zijn vader gesproken, magnetische wetenschappen? Iets zei haar dat de jongen dat woord verzonnen had. Dat hij eigenlijk een ander woord had willen gebruiken, maar zich later bedacht had. Niet dat haar dat ook maar iets aanging als hij iets niet met haar wilde delen had ze te accepteren.


'Waar kom jij vandaag?' vroeg Gus toen ze de hal in stapte en haar witte jas met nep bontkraag aan de kapstok hing.
'Van het ziekenhuis' antwoordde Mary. Gus pakte haar bij de arm en trok haar de woonkamer in.
'Ben je weer bij dat joch geweest?'
'Ja,'
'Ik verbied het je om nog eens te gaan' zei Gus terwijl hij haar ruw op de bank duwde en haar dreigend aan keek.
'Gus, hij heeft echt geen ouders meer. Ik heb met hem gepraat, zijn moeder is overleden en zijn vader heeft in de steek gelaten voor de magnetische wetenschappen. Hij heeft echt een thuis nodig en wij kunnen hem dat bieden'
'De magnetische wat? Nou weet je eigenlijk kan het me ook helemaal niets schelen. Want het is een niet bestaand iets. Het is vast een smoes van hem om dat hij niet durft te zeggen dat zijn vader een moordenaar is ofzo'
'Waarom zou zijn vader een moordenaar zijn. Gus niet iedereen is een moordenaar' wierp Mary tegen.
'Dat zeg ik toch ook niet? Ik zeg alleen dat zijn vader een moordenaar moet zijn, waarom verzint dat kind anders een smoes als magnetische wetenschappen'
'Dat interesseert met niet.' zei Mary. 'Maar ik weet zeker dat zijn vader niemand heeft vermoord. Dan was dat lieve kind vast niet zo goed gemanierd'
'Goed gemanierd? Echt Mary als dit een manier is om me over te halen, dan kan ik je al vast vertellen dat dat niet gaat werken. Ik wil dat kind niet in mijn huis hebben'
'Het is ook mijn huis hoor'
'Zolang het ook mijn huis is, komt dat kind hier niet in'
'Gus,....' begon Mary, ze kon haar zin echter niet afmaken omdat Gustaaf haar onderbrak.
'Nee, Mary het gebeurd niet. Ik wel het niet hebben hoor. '
'Maar...'
'Geen gemaar dit gesprek is ten einde.'
'Maar Gus, ik heb hem min of meer al een thuis bij ons belooft'
'Je hebt wat!' schreeuwde Gus.
'Ik heb hem al min of meer belooft dat hij bij ons kan komen wonen'
'Zonder dat met mij te overleggen? Ben je gek geworden. Dat overleg je toch?'
' Het spijt me Gus. Maar ik moet die jongen gewoon helpen. Ik voel iets bij hem. Ik houd van hem. Ik wil hem als mijn zoon'
' Als je maar niet denkt dat ik me als een vader voor hem ga zijn. Ik wil alleen ons kind en dat weet je'
'Betekend dit dat hij mag komen?' vroeg Mary Enthousiast.
'Nee, maar je neemt toch mee naar huis. Ik ken jou Mary. Dus het maakt uit of ik Ja, of Nee zeg, want voor jou is het toch allebei een ja'
'O, Gustaaf je hebt een schat' ze omhelsde hem. 'Je krijgt hier geen spijt van. Dat beloof ik je'
' Nou, dat hoop ik dan maar. ' Mopperde Gus terwijl hij zich losmaakte uit haar omhelzing en de kamer verliet. Mary juichte van opluchting. Ze had nooit maar dan ook gedacht dat Gus er mee in zou stemmen. Ze wist dat het hij eigenlijk liever niet wild, maar zij was er van overtuigd dat als Gus de jongen leerde kennen hij ook van hem kon houden. Nog even en dan had ze eindelijk haar zoon.

Reacties: