FanFic.nl

healing in the past,

a bad dream and real danger

Het tafereel, dat Cat vol afschuw aanschouwde, was dat van een ooit rustig en vredig dorpje. Een dorpje wiens straten ooit vervuld geweest waren van vrolijk gelach en kindergejoel. Toen waren de rebellen gekomen. Als een allesvernietigende golf waren ze door het dorpje geraasd, zonder een greintje genade. De mannen die ter plekke vielen, waren bij de gelukkigen. Hun lijdensweg was geëindigd nog voor hij begonnen was. Cat durfde gewoon niet te denken aan het lot van de overlevenden. Desondanks gleden de tranen over haar wangen, haar handen gebald in gefrustreerde vuisten.
'Cat!'
De stem van Sam bracht haar weer bij zinnen. Ze kende hem maar al te goed om de paniek in zijn stem te horen. Hij was in gevaar. Haar benen herinnerden weer wat hun nut was, en sneller dan ooit rende ze op zijn gegil af.
Die leidde haar naar de markt in het midden van het dorp. De markt was blijkbaar volop bezig geweest, de restanten van kraampjes maakten het moeilijk lopen, hier en daar liep er zelf nog een verdwaalde kip. Hierdoor duurde het enkele ogenblikken voor ze Sam zag. Hij stond rustig in het midden, met zijn rug naar haar toe gekeerd. Een houding die totaal niet klopte met zijn wanhopige geschreeuw.
'Sam? Wat doe je hier? Waarom schreeuwde je zo? Is de vijand hier?'
Als antwoord begon Sam vrolijk te lachen.
'Is de vijand hier?' Mimikte hij haar stem met een griezelige perfectie. 'Grappige opmerking, zeker voor iemand wiens onoplettendheid haar beste vriend de dood heeft ingejaagd!'
Toen hij zijn gezicht eindelijk naar haar draaide kon Cat alleen maar vol afschuw toe kijken. Zijn mooie blauwe ogen waren veranderd in een onherkenbare smurrie, zijn gezicht kon je nog het best vergelijken met dat van de pop Chuky uit de films, en zijn mond was herleid tot een donker gat.
'Zier er niet uit. Vind je niet? Als jij ergens voor gaat, dan doe je het goed.'
'Nee, dit heb ik niet gewild! Sam, alsjeblieft, het spijt me.'
Weer dat hysterische gelach.
'Smeek zo veel als je wilt, mijn lieve Kitekat. Die naam heb je altijd gehaat niet? Doet er niet toe, hoe vaak je ook om vergeving smeekt, mijn dood was een van de meest vreselijke manieren die je jezelf kan inbeelden. En jij, en allen jij hebt daar schuld aan.
Toen schoten de vlammen uit de grond. En nog bleef Sam lachen, terwijl de niets ontzeggende vlammen de rest van zijn lichaam tot een bloederige massa aan het herleiden waren.




'Sam! Nee!'
Voor even waande Cat zich in een zwembad, tot ze besefte dat ze lag te baden in haar eigen zweet. In een reflex sprong ze uit bed, blijkbaar iets te snel want ze struikelde over haar eigen voeten en viel op de grond.
Ze hoorde haar vader die de trappen op liep en haar deur bijna indeukte.
'Wat is hier gebeurd?' Riep hij geschrokken.
'Niets!' Riep ze snel. Terwijl ze zo snel mogelijk probeerde recht te kruipen.
'Ik was gewoon even in slaap gesukkeld. En blijkbaar wisten mijn voeten niet dat ik weer wakker was. Ik ben dus gevallen.'
Cat besefte dat haar uitleg idioot klonk, en haar vader was zeker geen idioot. Maar ze had echt geen zin om met hem te praten over die droom. En hij maakte zich toch al zo veel zorgen over haar.
'Ben je zeker?' Vroeg hij duidelijk niet overtuigd.
'Mijn eer heeft een serieuze deuk gekregen, maar voor de rest is alles in orde.'
Haar stem klonk zo vrolijk dat ze het bijna zelf geloofde.
'Goed dan. Voor ik het vergeet. Mevrouw Duncan, heeft ons uitgenodigd om vanavond bij hen te gaan eten. Ik denk dat ze zich wil verontschuldigen voor haar opmerking over Sam.'
'Hm, dan beseft ze toch dat ze te ver gegaan is.'
'Ben je kwaad?' Vroeg hij bezorgd, terwijl hij zijn arm over haar schouders sloeg.
'Ik weet het niet. Het is een schat van een vrouw, maar soms weet ze gewoon niet wanneer ze haar mond moet houden. Wie zegt me dat ze er vanavond weer niet over gaat beginnen?'
'Ik heb met haar gepraat. Ze beseft nu dat het een te pijnlijk onderwerp voor je is. We gaan er gewoon een leuke avond van maken, en ze heeft belooft om haggis te maken.'
'Ja hoor.' Lachte Cat al wat vrolijker. 'Het standpunt van iedere Schot. Ieder probleem pak je aan met gekookte schapenmagen.'
Even keken vader zijn dochter niet begrijpend aan. Maar enkele ogenblikken was de kamer gevuld door hun gezamenlijke gelach.



Een uurtje later voelde Cat zich al weer een stuk beter. Sceptische mensen mochten zeggen wat ze willen: Een stevige douche, gevolgd door een manicure van je zus deed wonderen voor donkere gedachten.
Als outfit had ze zoals altijd een hemd en spijkerbroek op het oog, dit tot groot ongenoegen van Lauren.
'Zus, je hebt een lichaam waar vele een moord voor plegen. En toch verstop je het altijd in die vormloze kleren. Denk er eens over na om een keer een jurk te dragen.'
Om haar woorden kracht bij te zetten nam ze een van haar eigen jurken en drapeerde die voor het lichaam van haar zus.
'Kijk eens aan, dit in combinatie met mijn zwarte hakken. En dan jouw haar in een hoge staart. Je zal de mannen van je moeten af slaan.'
'En dat is een goed idee? De laatste keer dat ik dat deed ben ik geëindigd in de rechtbank.'
Lauren trok een zuur gezicht.
'Lach er maar mee. Ik wil je alleen maar helpen. Kijk, en dan maak ik je lippen knalrood. En we steken je haar op, dat is het. En groene mascara, niet te opvallend natuurlijk....'
Cat had alle moeite van de wereld nodig om haar zus te bedaren.
'Het is echt heel lief wat je wil proberen. Maar als ik jou bezig hoor, word mijn gezicht een werk van Picasso. En wil je werkelijk dat ik die stelten aandoe? Ik eindig in het hospitaal binnen enkele seconden.'
'Kan ik je echt niet overtuigen?' Probeerde Lauren nog een keer, ook al wist ze dat Cat onvermurwbaar was.
'Zus, je bent echt een schat, maar tenzij een jongen kent die een gips aantrekkelijk vind, hou ik me beter in mijn veilige zone.'
Om haar woorden drukte Cat een zoen op Lauren haar wang. Die bleef sip kijken, maar Cat wist gewoon dat ze niet kwaad was. Toen ze enkele minuten later compleet aangekleed de kamer buiten liep, had Lauren totaal geen aandacht meer voor haar en was totaal in beslag genomen door de stapel jurken die ze zelf had meegesleurd.
En ook Brain Cooper was niet verbaasd toen hij enkel zijn oudste dochter de trap zag aflopen.
'Zeg me dat we vanavond nog kunnen vertrekken.'
'Met een beetje geluk zijn we nog op tijd voor het toetje.' Was haar plagerige antwoord. Om de tijd te verdrijven nam ze een van haar boeken, opende het raam en ging op de vensterbank zitten. Maar van lezen kwam er niet veel in huis. Met haar verleden in het leger had ze hypergevoelige zintuigen gekregen, en die leken haar allemaal tegelijk een signaal toe te sturen. Gespannen keek ze op, en keek bijna recht in de ogen van een indringer die in de tuin stond.

Reacties: