FanFic.nl

Vijf klootzakken

Hoofdstuk een

Het is de allereerste echt wárme dag van het jaar, het kwik kruipt boven de twintig graden en de zon schijnt verblindend door de ruiten van het appartementsgebouw de schoenendozen binnen—Newt sluit zijn gordijnen zo hermetisch af dat hij er niets van kan merken. Blindelings zoekt hij dan zijn weg weer terug naar de woonkamer, wat niet heel moeilijk is: drie stappen en over de bank heen klauteren en hij kan zich weer in zijn bureaustoel laten vallen.
Op het beeldscherm van zijn computer staan zijn Facebook, Tumblr en livestream nog open van de livestream gisteren—zo’n zes uur geleden.
(De wallen onder zijn ogen worden met de dag groter.
Wie het wil maken tot beroemdheid moet daar iets voor over hebben.)
Neuriënd pint een nieuw blad papier aan een klembord vast, schuift zijn constructie onder de lamp die hij aan zet en de camera die met de livestream verbonden is. Met behulp van de reflectie van de webcam bovenop de monitor legt hij zijn haar goed.
Alles aan zijn gezicht is zacht en jongensachtig, behalve de venijnige spanning in zijn lippen—maar die is er vandaag onder speciale omstandigheden; ze vragen hem nog altijd overal om zijn identiteitskaart.
Het maakt niet uit dat hij er verder uitziet alsof hij net uit bed is komen vallen, want dat zijn de meeste van zijn kijkers ondertussen wel gewoon. Zijn haren krijgt hij pas naar beneden als hij er een halve pot gel in smeert en hij doet pas een broek aan als hij naar zijn werk vertrekt, dus hier moeten ze het maar mee stellen, en dat doen ze al jaren.
Hij zucht. Het liedje dat door zijn hoofd spookte, sterft abrupt weg. Hij haalt een blikje Red Bull uit het koelkastje onder zijn bureau, giet de helft ervan zijn bloedbaan in en klikt dan naar zijn Tumblr, om een nieuw bericht op te maken.
Het kost hem veel van de tijd die hij eigenlijk niet heeft om een bericht op te stellen waarin hij zijn huisbaas niet de ergste dingen noemt die hij kan bedenken en na het nog een paar keer nagelezen te hebben, post hij het op zowel zijn Tumblr als zijn kunstfacebook.

Ik weet dat ik honderd jaar achterloop op mijn huidige commissies, maar dit is belangrijk. Superduperbelangrijk. Als-ik-dit-niet-doe-sta -ik-op-straat-belangrijk.
De huisbaas (voor de stamgasten: jep, 'Vriendelijke Vik' is me deze ochtend om zeven uur uit mijn bed komen bellen. Kort samengevat wat een lang en gebruld gesprek was: ik moet driehonderd dollar opleggen voor de huur deze maand en alle maanden na deze, want er komt een zwembad en een fitnesruimte en dat haalt de kwaliteit van het gebouw omhoog. Zoveel geld kan ik nu niet ophoesten, tenzij ik de komende duizend weken alleen maar een paar keer per week wil eten.
(Dat wil ik niet.)

Daarom ga ik vandaag mijn achterstallige opdrachten afmaken op de geplande stream (beloofd!), zodat ik mijn commissies weer open kan gooien. Heb je nog wat geld in je sok zitten en vind je mijn tekeningen leuk genoeg om er één voor jezelf te willen, stuur me een privébericht met je aanvraag. En omdat het echt belangrijk is dat ik aan dit geld kom, laat ik ook al mijn gewoonlijke restricties achterwegen: nu zijn alle fandoms, pairings, genres en leeftijdskeuringen toegelaten. Alles kan en alles mag.

Om tien uur (dat is binnen veertig minuten, de lengte van je standaard showaflevering) komt de gewoonlijke livestream. Ik heb nog drie tekeningen die af moeten voor morgen, dus kom me gezelschap houden terwijl ik daar aan begin. Als je daar zin in hebt. Als je Alby en zijn muziek nog uit kan staan.

- Newt / Crankzinnig @ Tumblr

Haast meteen hoort hij het geluidje dat aankondigt dat hij een bericht op Facebook heeft. Het verbaast hem niet dat Thomas het al meteen gelezen heeft, dat hij op Tumblr zit terwijl hij op school hoort te zijn. Newts grijns vervaagt echter wanneer hij zijn bericht leest: ‘Ik wist dat je ooit Twilight voor me zou tekenen!’
“Dieper dan dit kan ik niet zinken.”

Om tien uur stromen de kijkers binnen. Op het grootste deel van zijn scherm kunnen ze zijn papier zien, zijn hand volgen als hij van lijntjes en vormpjes een tekening maakt. In de hoek staat de camera die op zijn gezicht gericht is. Hij zwaait een beetje dommig, spreekt zijn kijkers toe, post dan het wachtwoord voor zijn teamspeakserver.
Krakende microfoons en tentatieve “hallo”s volgen. Een aantal stemmen herkent hij, uiteraard. Thomas is er bijna elke livestream weer bij. Alby is, nu hij zich eindelijk een microfoon heeft aangeschaft, ondertussen ook een bekende. Elke keer weer komen er nieuwe mensen bij, een aantal die het eindelijk aandurven zich in het gesprek te wagen. Zo kunnen ze met hem praten. De chat loopt vaak te snel voor hem om bij te lezen terwijl hij tekent.
“Zijn jullie klaar voor de nieuwe mix die ik gemaakt heb?” klinkt Alby op tussen het geroezemoes door.
Hij grijnst als iedereen met een microfoon ‘nee’ zegt en zijn beste vriend toch begint te draaien.
(Het eerste nummer is van Hollywood Undead, dus weet hij dat het een interessante afspeellijst gaat worden.)
Zodra hij een acceptabel aantal mensen op zijn stream heeft, een kleine vijftig unieke accounts, gaat hij verder met tekenen. Het gesprek vloeit gemakkelijk genoeg om hem heen; sommigen proberen te raden wat hij tekent, anderen gebruiken het gesprek om met hun beste vriend te praten. Af en toe leest Newt de chat bij of laat hij anderen dingen doen en na een half uurtje vertelt hij in geuren en kleuren over zijn gesprek met Vik, waardoor zijn woede opnieuw opflakkert.
“Ik wil je best al m’n zakgeld geven voor een tekening,” zegt Thomas, die grijnst in zijn eigen cameravakje—al Newts beste vrienden hebben dat recht gekregen. Niet eens alleen omdat Newt best graag naar Alby kijkt.
(Daar is het natúúrlijk niet mee begonnen.)
“Je gaat me meer moeten geven dan vijftig dollar om me Edward en Jacob naakt te laten tekenen, Tommie,” mompelt Newt, wiens grip zo versterkt op zijn potlood dat het gevaarlijk kraakt. Hij heeft de keuze niet om kieskeurig en selectief te zijn en daardoor zou hij het liefst van al zijn potlood door Viks oog rammen.
Gally gniffelt. “Honderd dollar voor een Twilight en Fifty Shades-crossover.”
Met een dreun laat Newt zijn hoofd op zijn bureau vallen.
Dit is niet waarvoor hij naar New York kwam.

Reacties: