FanFic.nl

healing in the past,

ghosts and madness

'Verdomme! Je moet het lef maar hebben!'
Haar vader schrok op van haar schreeuw. En hij begreep al helemaal niet wat haar bezielde toen ze uit het raam sprong en naar de messenla liep.
'Er staat iemand in de tuin, we hebben verdorie een indringer in de tuin.' Riep ze tegen niemand in het bijzonder. 'Maar als hij denkt dat hij hier kan inbreken dan heeft hij echt het verkeerde huis voor zich.'
'Wat ben jij van plan?' Riep haar vader geschrokken.
Cat leek vergeten te zijn dat hij ook nog steeds in de keuken stond. Verbeten zocht ze naar het grootste mes dat ze kon vinden. Na enkele seconden vond ze een groot fileermes, met een stevig lemmet en het lag lekker in haar hand.
'Hoop maar voor die kerel dat hij al weer gaan lopen is, want anders maak ik hem ter plekke af.'
'Cat, nee wacht, dan bellen we de politie! Liefje, doe alsjeblieft geen domme dingen!'
En weer viel Brian zijn gesmeek in dovemans oren. Hij was getuige van een kant van zijn dochter, vanwaar hij het bestaan wel wist, maar nog nooit eerder had gezien. De kant die zorgvuldig gesmeed was in het leger, de soldaat die bij het zien van een vijand niet terugdeinsde, maar er op af ging, en zo nodig bereid was hem te doden. En als dit eenmaal gebeurde, dan kon niemand haar tegen houden.


Die kerel moest echt de grootste idioot ter wereld zijn, Cat haar geschreeuw had hij zeker moeten horen, maar desondanks stond hij daar nog steeds. Hij bleef haar maar aanstaren, ze was nu zo dicht bij hem om de doordringende blauwe kleur van zijn ogen gewaar te worden. Wat ook meteen opviel was zijn klederdracht. De kilt die hij droeg was werd zelf in Schotland alleen maar gedragen tijdens feesten. En verder, zijn kleding was gewoon zo oud dat hij weg gelopen leek te zijn in de een of de ander toneelstuk.
'Oké maatje, ik heef je een laatste kans om deze plek te verlaten. Of ik snij je strot af. En wees maar zeker dat ik het doe.'
Nog steeds kwam er geen reactie en Cat voelde nu echt haar bloed koken.
Dacht de man nu echt dat ze niet meende wat ze zei? Of dacht hij dat ze hem niet zou aankunnen, enkel en alleen omdat ze een vrouw was. Zijn kledij was oud, dus misschien ook zijn manier van denken.
Dan zat er maar een ding op, die kerel moest even teruggetrokken worden in de eenentwintigste eeuw.
Ze boog even door haar knieën en zette zich af voor een uithaal naar zijn arm. Maar waar ze doorgesneden pezen en opspuitend bloed verwacht had, kwam er niets. Geen schreeuw, enkel een koude rilling toen ze- tot haar grote afschuw- totaal tot hem door liep.
'Wat...Hoe...?'
Verward draaide ze zich terug naar de man, en voelde haar hart nu echt stil staan toen die verdwenen leek te zijn.
'Nee, nee dit kan niet.' Mompelde ze verward. 'Nee, hij was hier, hij moet hier zijn.'
Cat probeerde haar paniek onder controle te krijgen, en ging op zoek naar de indringer. Brian was ook de tuin ingelopen, op de voet gevolgd door Lauren. Verbijsterd keken ze toe hoe Cat de hele tuin afliep, terwijl ze duidelijk tegen zichzelf aan het praten was.
Uiteindelijk liep Brian voorzichtig op haar af. Ze reageerde als door een bij gestoken toen hij haar schouder aanraakte.
'Hier is duidelijk niemand. Liefje. Misschien heb je het gewoon gedroomd.'
'Nee, nee pa. Hij was hier, hij stond hier en hij was ons aan het bespioneren. Ik heb hem gezien...Ik ben niet gek, pa.'
Het laatste klonk zo kwetsbaar dat Brian zijn hart bijna hoorde breken.
'Cat, het was een lange reis. Dat incident met mevrouw Duncan heeft er natuurlijk ook geen goed aan gedaan, en je had daarnet een nachtmerrie...'
'Ik had geen....'
'Je had een nachtmerrie, ik ben geen idioot, liefje. Die combinatie is gewoon te veel, zelf voor iemand zo sterk als jij.'
Kort samengevat, haar hersenen speelden een spelletje met haar uit vermoeidheid. Vermoeid was ze inderdaad, het mes viel kletterend uit haar hand, en ze liet zich tegen de stam van een boom glijden.
'Misschien zegen we het etentje beter af. Misschien heb je gewoon wat rust nodig.'
Het idee van Lauren was met de beste bedoelingen, maar bij Cat schoot het in het verkeerde keelgat.
'Ja hoor, een beetje rust. Zeg dan gewoon dat je de gek wil laten opsluiten. Dokter Baumond zal het maar al te graag horen.'
Vader en dochter deinsden beide naar achter door de uitval.
'Dat bedoelde ik helemaal niet! Ik wou je alleen maar helpen.'
'Inderdaad ja, iedereen wil me maar helpen. Laten we Cat maar onderzoeken door de meest grote idioot van een psycholoog. Laten we Cat meenemen naar een plek die we eigenlijk al jaren vermeeden, door de dood van ma. Laten we haar maar even opsluiten want ze ziet spookbeelden. Wel, neem het me niet kwalijk maar ik ben al die hulp even zat!'
Razend sprong ze weer recht en rende naar binnen. Lauren wou haar achterna lopen, maar haar vader hield haar tegen.
'Ik denk dat we haar nu even alleen laten...Voor iemand van ons twee gewond raakt.'

Reacties: