FanFic.nl

healing in the past,

blood, no tears

Twee uur later had Cat zich nog steeds gebarricadeerd op haar kamer. Lauren had bijna geen gevoel meer in haar vuist, maar desondanks bleef ze op de deur rammen. Ooit zou ze moeten reageren, ooit zou ze honger krijgen of naar het toilet moeten. En dan zou ze langs Lauren moeten lopen, dan zou ze met haar moeten praten.
Haar laatste klap was blijkbaar een klap te veel. Ze voelde haar knokkels open barsten en er bleef bloed achter op het hout.
'O, verdomme!' Gilde ze woedend. In een idiote opwelling schopte ze tegen de muur, wat haar weer een pijnlijke teen opleverde.
Het daaropvolgende gevloek deed haar vader naar boven lopen. Haar blik zei hem meer dan genoeg. Troostend sloeg hij zijn armen om haar middel, Lauren begroef haar hoofd in de holte van zijn hals en liet haar tranen de vrije loop.
'Rustig maar. Je hebt gedaan wat je kon, maar we kunnen haar niet dwingen om met ons te praten.'
'Inderdaad! En zo gaat het ook altijd!' Schreeuwde zijn dochter gefrustreerd. 'Altijd als het moeilijk word sluit ze zichzelf van ons af! We helpen haar blijkbaar niet genoeg. Maar hoe kunnen we haar helpen? Als ze ons niet eens wil vertellen wat er in haar hoofd omgaat?'
De laatste woorden waren gericht op de deur, of beter gezegd, naar de persoon achter de deur.'Hoor je me Cat? Ik ben nooit kwaad geweest omwille van die klap! Ik was kwaad omdat dit blijkbaar makkelijker is dan gewoon met me te praten! Waarom kan je niet gewoon met me praten?'
Ook Brain kon zijn tranen niet langer bedwang houden. Zijn beide meiden zo wanhopig te zien, en hij die er niets aan kan doen. Het was de nachtmerrie van iedere vader, en hij zat er midden in.
'We gaan gewoon naar beneden om wat op adem te komen. Daarna zien we wel wat we het best doen.' Fluisterde hij troostend in haar oor. 'Maar we vinden er wel iets op, dat beloof ik je.'
'Misschien gaan we gewoon beter naar huis. Ik weet niet welke invloed deze plek op haar moest hebben, maar het werkt duidelijk niet.' Antwoorde Lauren somber.



Het bleef pijnlijk om naar de foto van Sam te kijken. Zijn heldere blauwe ogen, vol vreugde en levenslust. De kuiltjes in zijn wang, altijd vergezeld van zijn scheve grijns. Allemaal herinneringen aan een betere tijd. Een tijd waarnaar ze zo graag zou naar terug keren. Maar dat kon natuurlijk niet meer, Sam en zijn mooie ogen lagen voor altijd onder de grond, en Cat zou voor de rest van haar leven moeten leven met haar schuldgevoelens.
'Waarom hebben ze me ook niet gedood? Waarom ben ik hier? Om te lijden? Om mijn familie enkel en alleen tot last te zijn? Het was toch een teken van genade geweest om mij met jou te laten mee gaan?'
Zuchtend stak ze de foto weer weg en ging op de grond liggen. Hierdoor kon ze perfect horen dat het onderwerp tussen haar vader en zus nog steeds over haar ging.
'Pa, als de dokters zeggen dat het misschien beter voor haar is. Waarom zou je het dan nog tegen houden?'
'Omdat je Cat even goed kent als ik. Ze is een vrije vogel. Haar laten opnemen zou haar doodsvonnis betekenen.' Was het wanhopige antwoord van haar vader.
'Maar hoe het er nu aan toe gaat! Denk je nu echt dat het nu goed met haar gaat? We moeten iets doen, anders ben ik bang dat ze zichzelf iets aan zal doen.'
Ieder woord ging als een dolksteek door haar hart. Zo ver was het dus gekomen, dat haar familie in de constante angst leeft dat ze haarzelf iets zou aandoen. En het ergste was dat hun vrees niet ongegrond was. De enigste reden dat ze haar eigen leven nog niet genomen had was omdat ze wist dat dit haar familie pijn zou doen. Maar blijven leven was blijkbaar geen betere optie. Gefrustreerd richtte ze zichzelf weer op. God wat verlangde ze naar alcohol. Zich gewoon zodanig bezatten dat ze dit alles zou vergeten, voor heel even maar. Maar sinds die avond dat ze Lauren had geslagen had ze geen druppel meer aangeraakt. En ze zou het ook nooit meer doen. Goed om te weten dat er nog een beetje militaire discipline in haar schuil ging. Dus ging ze maar op consultatie bij dokter Idioot, wat alles uiteindelijk alleen maar erger maakte. Lauren had haar al enkele keren geconfronteerd met het feit dat ze nog niet een keer gehuild had. Dat ze al haar gevoelens steeds weer opkropte. Maar snapte ze dan niet dat Cat niet liever wou dan eens goed huilen? Maar hoe vaak ze ook probeerde, het lukte haar niet. Wou ze dingen los laten, dan moest ze het doen op een manier doen waarvan ze nooit verwacht had het te doen.
Zuchtend greep ze haar koffer en haalde er een klein voorwerp uit. Haar familie werd vast gek als ze er achter kwamen dat ze een stiletto meegesmokkeld had, maar ze was gewoon op het punt gekomen dat het haar allemaal niet meer kon schelen. Ze deed haar broek naar beneden en knipte het lemmet uit het gevest. Toen sloeg ze een blik op de binnenkant van haar benen. Oude en nieuwe wonden liepen door elkaar, dit stukje lichaam zou ze waarschijnlijk nooit meer aan een jongen kunnen tonen. Wederom een feit dat haar niet meer kon schelen. Met een stevige haal sneed ze een gezond stuk vel open. Voor enkele ogenblikken deed het pijn, maar samen met het bloed leken ook haar woede en verdriet naar buiten te glijden. Cat zuchtte, zo lukte het tenminste ook. Niet met tranen maar met bloed

Reacties: