FanFic.nl

Online verliefd (AF)

第十四章 (Hoofdstuk 14)

Calum zit op een van de oude schommels en beweegt langzaam naar voren en naar achteren, waarbij hij met zijn voeten sporen in het zand maakt. De laatste keer dat ik hem hier heb gezien, is meer dan een jaar geleden geweest, toen we afscheid hadden genomen. Alleen was hij toen nog een kop kleiner en een stuk minder aantrekkelijk geweest. Nu ik hem goed bekijk, word het een en ander duidelijk. Ik weet waarom de gedachte dat hij en Emma misschien iets met elkaar hadden me zo gestoord had. Ik was jaloers, omdat ik zelf verliefd op Calum ben geworden, zonder het echt te merken. Die Steve heb ik op een voetstuk gezet, hoewel ik hem eigenlijk helemaal niet ken. Tot zijn lieve mails aan toe... en zelfs die zijn niet van hem geweest, maar van Calum.
,,Hé.” Zeg ik zacht. Calum had me niet zien aankomen en tilt nu pas zijn hoofd op.
,,O, hé.” Zijn stem klinkt onzeker. Ik ga op de vrije schommel naast hem zitten. ,,Ben je me achterna gelopen?” vraagt Calum zacht en hij kijkt me daarbij met grote ogen aan. In het bruin van zijn irissen ontdek ik een paar bijna lichtgevende puntjes, als kleine sterren.
,,Ik zocht jou.” Antwoord ik.
,,Dan weet je zeker alles al?” Ik knik en voel dat er als vanzelf een glimlach op mijn gezicht verschijnt. ,,En wat denk je nu van mij? Ben je boos op me? Ik bedoel...” Ik schudt mijn hoofd om hem te onderbreken en leg voorzichtig een hand op zijn bovenbeen. Ook Calum glimlacht nu en neemt dapper mijn hand in de zijne. Zo schommelen we een tijdje hand in hand zachtjes heen en weer, zonder ook maar een woord te zeggen. Uiteindelijk remt Calum af en draait zich naar me toe. Als hij me diep in de ogen kijkt, weet ik wat er zal gaan gebeuren. Straks zal je hem kussen, denk ik. Zo meteen zal jij je beste vriend kussen. Binnen in me begint het te kriebelen. Onze gezichten zijn nog maar vijftien centimeter van elkaar verwijderd en we naderen elkaar heel langzaam. Het lijkt wel alsof iemand expres de slowmotion knop heeft ingedrukt om het geheel nog spannender te maken. Alsof de situatie zo niet al opwindend genoeg is. Ik sluit mijn ogen en voel kort daarna zijn lippen op de mijne. Heel zacht en teder. Een ogenblik houden we ons nog in en dan kussen we elkaar echt. Calum pakt mijn heupen met beide handen beet en trekt me dichter naar zich toe. Ik slinger een beetje op mijn schommel en we moeten alle twee giechelen, maar hij brengt ons al snel weer in balans. Dan komt de tweede kus. Onze tweede kus.

,,Misschien hebben mijn ouders ons wel gezien uit het raam.” Zeg ik met een grijns.
,,Zou dat dan zo erg zijn?” Calum knipoogt naar me en streelt mijn hand. Ik schudt mijn hoofd.
,,Hoe eerder ze eraan gewend zijn, hoe beter.” Het is gewoon fijn om hier met Calum te zitten en we hebben wel eeuwig door kunnen gaan met kussen, elkaar in de ogen kijken en glimlachen. Maar er is van alles wat op me wacht: een prijsuitreiking, een leraar... en een allerbeste vriendin. En dus staan we uiteindelijk op en lopen hand in hand terug naar de Eenhoorn. Zwijgend. Maar het was ook helemaal niet nodig om iets te zeggen. Deze keer niet. We zijn nog net op tijd voor de prijsuitreiking; de derde plaats is al bekend gemaakt. Hij is naar Annelie gegaan en ze heeft hem echt verdiend. Stralend staat ze naast Haasje, met in haar handen haar oorkonde, een nieuwe tekenmap en een koffer met alle mogelijke schildersbenodigdheden. Emma en Niall staan bij de bar. Één blik van hen beiden op mij en Calum is genoeg. Glimlachend steekt Emma haar duimen in de lucht en Niall knipoogt naar ons met zijn gebruikelijke brede grijns.
,,Moet je kijken.” Zegt mijn vriendin en ze wijst op een tekening die rechts van de bar hangt. Mijn ogen vallen bijna uit mijn hoofd: Ella's afschuwelijke schets.
,,Ze heeft het echt gedaan.” Zeg ik giechelend en ik grijp me vast aan de arm van mijn vriendin. Emma begint ook te giechelen en we komen gevaarlijk dichtbij een van onze slappe lach aanvallen, die ik in de afgelopen dagen zo vreselijk gemist heb. Door ons gezamenlijke gegrinnik valt een betonblok zo groot als een vrachtwagen van mijn hart. Alleen de aanblik van de jury weet te voorkomen dat we het uitproesten, en van pure opwinding grijpt Emma mijn hand vast en knijpt erin.
,,De tweede prijs gaat naar...” Zegt meneer Kamp. Ook ik voel dat ik nu flink zenuwachtig begin te worden. ,,... Mats de Groot!” Klinkt de naam van de volgende winnaar. Iedereen applaudisseert en Mats neemt met rode wangen een tegoedbon van een nieuw geopende kunstwinkel in ontvangst. Zo, nu zal de beslissing vallen. Emma en ik kijken elkaar aan. Op dat moment weet ik dat ik mijn beste vriendin de overwinning uit de grond van mijn hart zal gunnen.
,,De eerste prijs gaat naar... Emma Johnson!” verkondigd het jurylid al en ik zet van verrassing grote ogen op. Juist wilt Emma mij om de hals vallen als ik plotseling tussen het aanzwellende applaus door een andere naam hoor zeggen: ,,... en Chantal Hemmings!”
,,Wat?” roepen Emma en ik in koor. Meneer Kamp grijnst naar ons en herhaalt de namen nog eens.
,,De jury kon gewoonweg niet kiezen.” Legt hij uit. ,,En waarom zouden er niet twee winnaars zijn? Meneer Morgenrood mag dubbel blij zijn met twee zulke geweldige talenten!” Mijn beste vriendin en ik vallen elkaar jubelend in de armen.
,,Gefeliciteerd, supertalent.” Zeg ik grinnikend.
,,Van hetzelfde,” antwoord Emma en ze slaat met haar vlakke hand zo hard op mijn rug dat het kletste. ,,En daarmee bedoel ik niet alleen de kunstprijs.” Voegt ze er grijnzend aan toe met een blik op Calum, die van alle kanten straalt en me nu ook heel stevig omhelst. Het is een fantastisch gevoel! Hand in hand lopen Emma en ik naar Chantal toe en feliciteren haar ook. Aan alle kanten flitsen de camera's en Haasje knikt ons vol trots en met glimmende ogen toe. Als de prijsuitreiking is afgelopen, gaan Emma en ik terug naar Calum, die met Niall bij de bar staat. Niall omhelst ons beiden en drukt ons elk een milkshake in de hand.
,,Hier, ster van me, je hebt nu wel iets lekkers verdiend.” Terwijl ik een slok van mijn drankje neem, laat ik mijn blik door de ruimte glijden en ontdek ten slotte Ella, die druk gebarend met Luke aan het einde van de bar staat.
,,Pssst.” Fluister ik tegen Emma en ik knik in Ella's richting. We dringen onopvallend een beetje dichterbij om de discussie beter te kunnen afluisteren.
,,Ik begrijp niet hoe je in hemelsnaam op het idee gekomen bent om die schets in te leveren.” Zegt Steve, eh... Luke nogal pissig. ,,Ik had mijn tekening toch allang klaar!”
,,Ik had een supertip gekregen van een echte kunstkenner.” Sist Ella terug. ,,Wat kan ik eraan doen dat die jury hier totaal geen idee heeft van wat werkelijk in is?” Luke tikt op zijn voorhoofd.
,,Die tekening is echt rotzooi! Mijn zusje van drie had het nog beter gedaan. In elk geval ben je me nog wel het geld voor mijn tekening schuldig. Afspraak is afspraak!” Dan begint Ella te krijsen, schril als een blikken voetbaltoeter: ,,Geen cent krijg je van me, jij stomme...”
,,Ha, Ella, jou zocht ik net.” Klinkt op dat moment de stem van Haasje, die daarmee de woordenstroom van die vreselijke trut onderbreekt. ,,Zeg eens, waarom wilde je eigenlijk per se die onaffe schets inleveren? Die andere tekening van je had een goede kans gemaakt om de eerste prijs te winnen! Maar bij het zien van deze bijdrage konden de directeur van het museum en de heer Kamp van de gemeente niet veel meer dan hun hoofd schudden!” Ella krijgt knalrode oren en Luke maakt zich snel uit de voeten. Hij is het geweest die Ella's mooie tekeningen gemaakt heeft! Tegen betaling, een soort kunsthandelaar dus. Emma en ik hadden het goed gehad met ons vermoeden dat Ella sjoemelde met haar tekeningen.
,,Weet u, meneer Hazelhof,” meng ik me in het gesprek. ,,wij hier in de provincie hebben gewoon een andere voorstelling van kunst. Ik weet zeker dat Ella het in een wereldstad als Londen, misschien in de beroemde Red Bug Gallery, met haar kunstwerk helemaal zou maken!”
,,Nou ja, ik weet het niet,” mompelt Haasje en hij kijkt me enigszins beduusd aan. ,,en wat is dat dan voor galerie? Ik heb er nooit van gehoord en ik heb toch twee semesters in Londen gestudeerd!” Ella snuift van woede en werpt ons een vernietigende blik toe, voor ze zich een weg door de menigte baant en naar de deur stormt, die ten afscheid piept alsof hij Ella uitlacht. Emma en ik beginnen te proesten.
,,Kom je vanavond nog even langs?” vraag ik aan mijn vriendin als we eindelijk weer een beetje gekalmeerd zijn.
,,Ja, als je tenminste nog tijd voor me hebt?” antwoord Emma aarzelend. ,,Ik bedoel, nu jij en Calum...”
,,Ben je gek geworden of zo?” onderbreek ik haar verontwaardigd. ,,Voor mijn allerbeste vriendin heb ik toch altijd tijd!” Emma straalt.
,,Super, dan klop ik gewoon wel even! En ik neem een paar nieuwe tijdschriften mee. Tenslotte moet jij je nu wel een beetje inlezen over droomjongens en relaties en zo!” Lachend rol ik met mijn ogen. Dan omhelzen we elkaar nog een keer om afscheid te nemen en ik weet dat alles weer net zo zal worden als vroeger. Bijna, in elk geval. Want dat ik hand in hand met Calum en met een ongewoon gekriebel in mijn buik de Eenhoorn uit wandel, is toch een piepkleine verandering. Eentje waarmee ik heel goed kan leven!

Reacties: