FanFic.nl

Dreamaudition (PAUZE)

الفصل السادس (Hoofdstuk 6)

Weer ren ik kriskras door onze wijk. Deze keer niet om mijn woede af te reageren, maar om de chaos in mijn hoofd een beetje op orde te brengen. Hoe langer ik langs allerlei tuinhekjes marcheer, hoe zekerder ik weet dat Ayden het serieus meende. Ze had tenslotte geen enkele keer gelachen. En het verhaal is nou ook weer niet zo geestig dat ze het verder kan vertellen. Toch?
,,Nola geloofde echt dat ze bij ons mocht zingen. Ha ha ha!” Nou ja, als ik het me zo probeer voor te stellen... Maar nee. Zo'n type is Ayden niet. Ze is wel vreemd, maar juist eerder omdat ze nooit liegt. Nou ja, ik bedoel, wij liegen natuurlijk ook niet. Maar Ayden verteld zelfs de waarheid wanneer dat echt niet handig is. Je hoeft alleen maar aan haar excuus bij mevrouw Riederer te denken. Bovendien heeft ze me de muziek gegeven. Dat is geweldig! Ik duw de blaadjes tegen mijn buik. De muziek van het nieuwe nummer van 5 seconds of summer dat nog niemand kent. Dat Luke zelf geschreven heeft. Die heb ik in mijn bezit. Om te oefenen! Ik maak een sprong in de lucht. Ik galopeer de Narcissenstraat door. In de Anjelierenstraat hef ik mijn vuist en roep: ,,Yeah!” In de Rozenstraat ren ik de honderd meter in mijn beste tijd ooit. Pas als ik in de Tulpenstraat bij ons huis aankom, vertraag ik mijn tempo en probeer ik weer normaal te lopen. Het lukt niet. Het lijkt wel alsof ik op wolken loop. En vanbinnen helemaal! Vanbinnen vlieg ik als een adelaar.

Ik kom te laat voor het avondeten. Als ik de deur opendoe, kijk ik snel op de klok: zeven uur! Ik reken er al op dat het gezeur van mijn moeder naadloos verder zal gaan. Maar ach, wat maakt dat uit... Wat kan het de zangeres van de wereldberoemde band 5 seconds of summer schelen als haar moeder een beetje loopt te mopperen? Ik zal het gelaten hebben en met een glimlachje op mijn gezicht over me heen laten komen. In de wetenschap dat er belangrijkere zaken zijn op deze wereld...

Maar als ik binnenkom en iedereen inderdaad al aan tafel zit, is geen mens geïnteresseerd in mijn engelengezichtje. Er klopt iets niet. Geen Maar Nola toch! Geen Heb je wel op de klok gekeken? Geen Zoals je weet, eten we om halfzeven! Nee, er heerst een bedrukt zwijgen. Alle drie staren ze naar hun bord en alleen mijn vader slaagt erin om me te begroeten.
,,Wat is er aan de hand?” vraag ik geschrokken. Op het moment zie ik het al. Op het buffet ligt namelijk een stapel a4'tjes. Daarop kijkt Chico me met zielige ogen aan en naast hem staat: IK ZOEK EEN NIEUW BAASJE. ,,Nee!” roep ik, ik laat de bladmuziek vallen en pak het bovenste vel van de stapel. ,,Dat is niet waar!” Maar het is natuurlijk wel waar, anders hadden ze niet alle drie zo verslagen aan tafel gezeten.
,,Wallaub dreigt met een advocaat.” Zegt mijn moeder en Eva begint te snikken. Als Chico dat hoort, springt hij uit zijn mand en loopt naar mijn zusje toe om haar te troosten. De tranen springen me in de ogen. Ik heb zo'n medelijden met alle twee. Die trouwe Chico met zijn grote, donkere ogen, die geen idee had van wat er staat te gebeuren. En mijn lieve kleine zusje, dat zo aan de hond gehecht is en met haar acht jaar nog niet kan weten dat er belangrijkere dingen bestaan... Zwijgend ga ik bij de anderen aan tafel zitten. Ik weet dat iedereen nu aan Italië denkt en aan hoe Chico voor de deur van ons huisje had gezeten. Hoe hij elke keer vrolijk geblaft had als wij met onze grote strandtas naar buiten waren gekomen. Hoe we in ganzenpas naar het strand waren gelopen, mama met de grote gele parasol voorop en Chico kwispelend achter haar aan. Ik kan het niet helpen, ik begin ook te snikken. En papa, mijn vader, die anders nooit iets zegt, zegt: ,,We geven hem alleen aan een gezin dat heel dichtbij woont, zodat we hem altijd kunnen opzoeken.” Ik kijk hem dankbaar aan. Natuurlijk is het niet hetzelfde als Chico bij een ander gezin woont en we hem alleen kunnen bezoeken, maar toch kalmeert dat vooruitzicht me erg.

Zo erg, dat ik me weer op de echt belangrijke zaken wil richten. Oftewel: mijn grote carrière als zangeres. De brok in mijn keel verdwijnt en in plaats daarvan word ik bevangen door een zenuwachtig, kriebelig gevoel. Wanneer zijn we eindelijk klaar met dit gezamenlijke avondeten? Wanneer kan ik alleen op mijn kamer de muziek gaan bekijken? Nauwelijks heeft Eva Mag ik van tafel? Geroepen of ik ben al bij de kapstok om de kopietjes op te pakken die ik eerder zonder erbij na te denken naast de treurige foto van Chico had neergesmeten. Nu wil ik alleen nog maar snel naar mijn kamer.
,,Nola!” Dat is mijn vader.
,,Wat is er?” Hij laat de hondenriem heen en weer bungelen.
,,Dat je er uitgerekend vandaag onderuit probeert te komen!” zegt mijn moeder hoofdschuddend. Iedereen staart me ontzet aan, alsof ik ze net als slaven heb verkocht. Terwijl ze allemaal net zo goed zelf Chico kunnen uitlaten, als ze het zo moeilijk vinden om afscheid van hem te nemen. Dan zouden ze toch juist hun kans moeten grijpen! Ha ha. De waarheid is dat ik hier de slaaf ben. Ik smijt de bladmuziek neer op de trap, gris de hondenriem mee en ga. En ik heb me net zo verbonden met ze gevoeld. Maar nu wil ik alleen nog maar met rust gelaten worden. Met Chico aan de lijn loop ik de Tulpen –, Narcissen – en weet-ik-veel-welke-bloemen-nog-meer straat door en verheug me op het moment waarop ik, veilig uit de buurt van iedereen, alleen in bed zal liggen en Luke's muziek zal bekijken. Als ik eindelijk thuiskom, is de badkamer bezet. Eva zit in bad, wel een kwartier lang. En dan zeggen ze dat ík de badkamer altijd eindeloos bezet houd! Als ik eindelijk mijn tanden gepoetst heb en mijn pyjama heb aangetrokken, is het tien uur. Ik kruip onder mijn dekbed en begin – hè, hè! – te lezen. “A message for you” heet het nummer. Het staat in Luke's handschrift boven de muziek geschreven. Zijn handschrift! Dat is nogal puntig, de 'm' heeft bijvoorbeeld twee punten in plaats van twee ronde bogen. Ik ga met mijn vingers langs elk punt. En dan begin ik de muziek te lezen. Nou ja, wat heet lezen. Ik kan natuurlijk geen noten lezen. Ik ben tenslotte al vóór mijn eerste les met pianoles gestopt. (Ik zou destijds op woensdag om drie uur les krijgen, maar dat ging natuurlijk echt niet, omdat op dat moment mijn lievelingsserie op tv was.) En onze muziekleraar, meneer Speet, had weliswaar geprobeerd om ons het noten lezen bij te brengen, maar hij is pedagogisch echt een nitwit. Dat wil zeggen: van wat hij me probeert te leren, blijft bij mij niets hangen. Ik weet dus alleen dat de melodie omhooggaat wanneer de noten hoger op de balk staan en omgekeerd. Daar heb je natuurlijk niet veel aan. En eerlijk gezegd krijg ik nu een nogal dom kinderliedje in mijn hoofd, dat totaal niet bij de coole tekst past. Die is namelijk echt fantastisch. Het gaat over een jongen die er genoeg van heeft. Van alles, van school, van zijn familie, en vooral van het meisje dat hij aanbidt en dat hem niet eens ziet staan. Hij gaat gewoon weg. De vrijheid tegemoet, de wereld in. I leave a message for you, please understand what I do. Ooo... ik begrijp Luke zo goed! Ook ik verlang ernaar om alles achter me te laten. Mijn eigen wereld te ontdekken. Ergens daarbuiten groot en beroemd te worden. Ik zing zachtjes voor me uit: ,,... please understand what I do.” Als ik het meisje was voor wie hij dat bericht achterliet, had ik hem natuurlijk allang zien staan! Ik had naar zijn liefdesverklaring geluisterd en was zijn vriendin geworden. We zouden samen op een schip de vrijheid tegemoet zeilen. Ik sluit mijn ogen. Ik zie een bloedrode zon in de zwarte zee zakken. Ik hoor het ruisen van de golven. Ik proef het zout in de lucht. Luke en ik staan voor op de boeg, onze gezichten in de wind. Ik voel zijn arm om mijn schouder, hij neurie het lied in mijn oor... Ik zucht van verlangen. Mijn moeder steekt haar hoofd om de hoek van de deur. ,,Misschien heb jij ook nog een beetje troost nodig?” Ik staar haar verbaasd aan. Hoe weet mijn moeder dat ik liefdesverdriet heb? Dan begint me te dagen dat het om Chico gaat. Ik ben echt ontroerd. Aan de ene kant. Aan de andere kant heb ik in deze situatie geen troost nodig. Niet van mama.
,,Het gaat wel,” zeg ik. En, om ervoor te zorgen dat ze niet al te teleurgesteld zal zijn: ,,Dank je.” Mijn moeder glimlacht naar me, heel volwassen en begripvol, meer alsof ze een vriendin toelacht dan een dochter. Dan doet ze zachtjes de deur dicht. Ik staar weer naar de noten. Weet ik nou maar hoe de melodie gaat! Ik moet meteen naar beneden, naar de piano. We hebben er namelijk een. Mijn moeder had destijds toen ik les wilde gaan nemen de oude piano van haar tante hierheen laten brengen. En ergens moet ook nog het boek voor beginners liggen, waarin staat welke noten waar op het klavier zitten. Zullen papa en mama nog in de woonkamer zitten? Ik glip mijn kamer uit. Boven aan de trap blijf ik staan: van beneden komen gedempte tv-geluiden en mijn moeders stem: ,,En als we aan het eind van de week nog niemand hebben gevonden die Chico wil nemen?” Mijn vader zucht. Hij zucht precies zoals hij altijd zucht als hij bij iets belangrijks gestoord wordt.
,,Dan zit er niets anders op dan het asiel.” Nee! Wilde ik schreeuwen, maar ik kan het nog net binnenhouden. O, wat gemeen! Daarnet had hij nog lopen beweren dat alleen een gezin in aanmerking kwam bij wie we Chico zouden mogen opzoeken en nu... nu is het asiel al goed genoeg! Wat is mijn vader een achterbakse leugenaar! Ik kan het bijna niet vatten. Ik hurk op een tree en trek woedend plukjes uit het tapijt. Voor mijn geestesoog verschijnt het akelige witte gebouw met de vele tralieramen waarin het asiel gevestigd is. Aan het andere eind van de stad natuurlijk, zodat je minstens een halfuur nodig hebt om ernaar toe te fietsen. Steeds bozer trek ik draadjes uit het tapijt. Pas als ik een gat zo groot als een euro heb veroorzaakt, komt bij me op dat mama zich vreselijk zal opwinden. Dat ze weer zal gaan lopen ratelen dat ik al achttien ben en me nog steeds als een klein kind (in haar ogen) gedraag, en dat ze me nooit meer zo volwassen zal toelachen als daarnet.

Jemig, wat word ik hier gek van! Ik heb zo genoeg van alles. Ik voel de zielsverwantschap met Luke. Ik haal diep adem. Opeens word me duidelijk dat zijn tekst meer is dan een popliedje, dat er een boodschap voor mij in ligt. De tekst wijst me de weg naar de vrijheid!

Zal Luke het ook te weten komen, als ik van huis zal weglopen? Vast! Als iemand van huis wegloopt, verspreidt dat nieuws zich als een lopend vuurtje door de hele school. Dan maakt het niet uit of je diegene kent of niet. Hij zal denken: die tweedeklasser voelt zich net als ik, maar zij doet er ook echt iets mee. Hij zou me bewonderen om mijn moed! Als ik me dat voorstel, begint het over mijn hele lichaam te kriebelen. Ik sta op. Van beneden hoor ik zacht gemurmel. Please understand what I do, denk ik en ik loop naar mijn kamer om mijn afscheidsbrief te schrijven. LIEVE ALLEMAAL, schrijf ik, IK BEN VERTROKKEN OM... Ik zoek naar de juiste woorden. Het is moeilijk dat mijn afscheidsbrief van hand tot hand zal gaan wanneer ze me zoeken. Misschien word hij zelfs openbaar gemaakt en op een opsporingsaffiche gezet. Hij moet dus wel goed klinken. Je moet het verlangen erin kunnen bespeuren, de grote dromen die mij vervullen. IK BEN VERTROKKEN OM MIJN DROMEN TE LEVEN... Zou de politie ook een opsporingsfoto publiceren? Nu word ik toch een beetje nerveus. Je kan ervan op aan dat mijn moeder een van de vakantiekiekjes aan de politie zal geven. Die vind ze namelijk geweldig, omdat Eva en ik daarop zo 'lief' samen aan het spelen waren. Of, om mama's eigen woorden te gebruiken: ,,Omdat Nola op die foto nog een keertje zo lekker kind is.” En dan moet nu dus de hele school zien hoe ik 'nog een keertje kind' was en met Eva tussen de rotsen op het strand een poppenhuis voor de Barbies inrichtte? Dat kan echt niet! Dan leg ik liever meteen een foto bij mijn afscheidsbrief. Die zal de politie dan vinden, voor mijn moeder zich ermee kan gaan bemoeien. Toch? En ik heb zo'n goede foto. De foto waarop Luke me op mijn haar kust. De foto voor het Nola Henderson-concert. Ik glimlach. Dan bedenk ik dat het moeilijk tegelijkertijd kan: alles achter me laten en zangeres van 5 seconds of summer worden. En kies toch maar voor het leven als zangeres. Opnieuw doe ik de deur open. Nu is het stil in de woonkamer. En donker. Ze zijn naar bed gegaan. Ik sluip de trap af. In de pianokruk zit een vak voor bladmuziek. Ik klap de zitting omhoog. Het vak is leeg. Mijn moeder heeft zomaar mijn boek voor beginners opgeruimd! Ik bijt op mijn lip. En nu? Ik ga op de pianokruk zitten, doe de klep van de piano open, duw op het studiepedaal om het geluid te dempen en staar radeloos naar de toetsen. Ha. Vaag herinner ik me dat de witte toets onder de twee vlakbij elkaar liggende zwarte toetsen de 'c' is. Maar hoe ziet een 'c' eruit in notenschrift? Ik heb geen idee. Ik pak de gekopieerde muziek, druk de papieren tegen mijn borst en sluip naar boven. In bed fluister ik dan maar in elk geval de tekst voor me uit, tot ik hem uit mijn hoofd ken. Dat is ver na enen. Dan val ik in slaap.

Reacties: