FanFic.nl

Dimension Travelers

hoofdstuk 1

Sam
Verschrikt schiet ik overeind. Ik kijk om me heen. Ik ben weer thuis, op mijn eigen kamer, in mijn eigen bed. Ik kijk naar de andere kant van de kamer, waar mijn tweelingzus Luna ligt te slapen.

"Luna?" Zeg ik zacht. Ze slaapt nooit echt vast, dus ze vind het vast niet erg als ik haar wakker maak.

Ze wordt wakker en gaat rechtop zitten. Ze kijkt me geërgerd aan. "Wat nou? Is het weer zover? Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat het gewoon dromen zijn, niets bijzonders. Laat me met rust. Ik wil slapen. "

Nou zeg, wat een humeur. Grote chagrijn. Ik zucht. "Het was geen droom, Luna. Geloof me nou. Dit was echt. Ik heb het zelf gezien. En al die andere keren ook. Wanneer accepteer je dat nou? Ik heb die dromen al jaren, en het zijn geen losse dromen. Het is één doorlopend verhaal. Of nou ja, meerdere doorlopende verhalen. En ze gaan altijd weer verder waar ze de vorige keer gestopt zijn. Zeg, luister je eigenlijk wel?"

Nee dus. Ze ligt gewoon alweer te slapen. Ik ga ook maar weer liggen. Het heeft ook geen zin om tegen een muur te gaan praten.

Langzaam val ik weer in slaap. En weer word ik overspoeld door dromen. Ik kan er toch niet voor vluchten. Ik kan moeilijk nooit meer gaan slapen. En zo erg is het nou ook weer niet. Het is eigenlijk helemaal niet erg. Want in die dromen ben ik de held. Daar word ik nooit gepest, en ben ik gewoon mezelf.


Luna
Het is weer zover, hoor. Sam heeft weer eens gedroomd en dat wil ze me per se meteen vertellen.

"Luna?" Zegt ze zacht (maar niet zacht genoeg als je het mij vraagt)

Ik ga rechtop zitten en kijk haar geërgerd aan. "Wat nou? Is het weer zover? Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat het gewoon dromen zijn, niets bijzonders. Laat me met rust. Ik wil slapen. " Zeg ik boos.

Ze zucht. "Het was geen droom, Luna. Geloof me nou. Dit was echt. Ik heb het zelf gezien. En al die andere keren ook. Wanneer accepteer je dat nou? Ik heb die dromen al jaren, en het zijn geen losse dromen. Het is één doorlopend verhaal. Of nou ja, meerdere doorlopende verhalen. En ze gaan altijd weer verder waar ze de vorige keer gestopt zijn. Zeg, luister je eigenlijk wel?"

Ik doe alsof ik slaap. Wat moet ik nou? Haar vertellen dat ik sinds een paar weken ook zulke dromen heb? Echt niet! Een droom is gewoon een droom. Niet meer, niet minder. Niets bijzonders. toch?


Lily
Wat was dat? Het leek zo echt. Ik zou zweren dat ik zojuist nog ergens anders was. En dat ik vleugels had. En vreemde magische krachten. Iemand anders zou het waarschijnlijk beschrijven als een vreemde droom. Maar het was geen droom, dat is het enige wat ik zeker weet. En bovendien, dromen kan ik me nooit herinneringen.

Dit wel. Heel precies. Elk kleine detail. Ik weet nog precies hoe de omgeving eruit zag: een prachtig veld, vol bloemen. Door het veld stroomde een rivier. Toen ik in het heldere water keek, zag ik mijn spiegelbeeld. Maar niet zoals ik het elke ochtend in de spiegel op de badkamer zie. Ik had vleugels. Prachtige, roze-rode vleugels. Mijn normaal gesproken al lange, blonde haar was nog langer geworden en er zat een roze pluk in. Ik heb lang naar dat spiegelbeeld moeten kijken, voordat ik tot de conclusie kwam dat ik het was.

Plotseling schiet me iets te binnen: ik moet gaan schrijven, dichten, tekenen, nu het nog allemaal goed in mijn gedachten is. Stel je voor dat ik het zou vergeten, voordat ik iets op papier heb gezet!

Ik spring uit bed, ga achter mijn bureau zitten, pak mijn potlood en begin te schrijven...


May
Ik ben er aan gewend. Ik heb het jaren geleden al geaccepteerd. Ik ben anders dan andere mensen. Ik ben een Dimension Traveler. Ik ben een rebel. Ik ga altijd tegen alle regels in. Niemand houd me tegen. Maar toch vraag ik me af: ben ik de laatste Dimension Traveler? Of zijn er nog andere mensen zoals ik? Mensen die net als ik de gave hebben om tussen de verschillende dimensies te reizen, naar plekken waar sprookjes werkelijkheid worden en vreemde krachten de normaalste zaak van de wereld zijn.

Wat maakt het eigenlijk ook uit? Het is mijn toevluchtsoord. Daar is iedereen "anders", dus word je geaccepteerd om wie je bent. Daar ben ik niet alleen. Ik mag er dan geen familie hebben, maar die heb ik hier eigenlijk ook niet. nou ja, ik heb wel een familie, maar geen familie die echt om me geeft.

Soms zou ik wel willen dat ik nooit meer terug zou gaan. Dat ik voor altijd daar zou blijven. Maar het kan niet. Elke keer kom ik automatisch weer terug. Ik weet niet waarom. Ik weet ook niet alles over de Dimension Travelers, al lijkt dat soms wel zo. Het is een legende, een vaag verhaal. Maar in alle legendes zit toch een kern van waarheid?

Maar volgens die legende zou ik niet de enige moeten zijn. Er zouden vier Dimension Travelers moeten zijn. Sommige dimensies kunnen we allemaal binnen, andere dimensiepoorten laten maar een, twee of drie mensen binnen. Het zou kunnen dat het me nog niet gelukt is om een dimensiepoort te openen die ook andere Dimension Travelers open kunnen krijgen. Misschien. Ik weet het niet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.