FanFic.nl

The Fairies' Tale

Chapter 35

Dezh POV

Iv krijst. Jennifer en Louis rollen van hun stoel. Tom glijdt op de grond en hikt: ‘Baby, baby, let me sleep on it…’
De bovenste binnengevallen gedaante krabbelt overeind, helpt de ander ook omhoog en veegt een handvol zand uit zijn donkere haar. ‘Sorry daarvoor,’ zegt hij opgewekt. ‘We hadden even een onderkomen nodig. Beetje rare dag gehad. Weerwolven in doolhoven, doolwolven in weerhoven, zoiets.’
‘Ik ben Jess,’ zegt het meisje naast hem. ‘Dit is Dylan. Eh, zijn we in Vegas?’ Ze kijkt haar metgezel onderzoekend aan. ‘Ik dacht dat je België zei.’
‘Ja, zei ik ook.’ Hij reikt naar zijn rugzak en trekt een kompas uit het voorvakje, dat hij met een frons even bestudeert. Ik sta op het punt om hem erop te wijzen dat een kompas je niet kan vertellen waar je bent, als Johnny een kreet slaakt en grijphandjes uitstrekt.
‘Kompas!’
In al zijn dronkenheid heeft hij nog gelijk ook – dat is zíjn kompas, dat hij verloren heeft op de set van Pirates. Dylan gooit het nonchalant over de rode loper naar hem toe. Het raakt hem tegen zijn hoofd en Johnny verliest spontaan het bewustzijn.
‘Oké,’ zegt Do, ‘we beginnen opnieuw.’ Ze laat zich in kleermakerszit op het theetafeltje zakken en wrijft over haar voorhoofd, alsof ze nu al een kater begint te ontwikkelen. Gelukkig staat er een fles Bailey’s binnen handbereik, om de hoofdpijn in te verdrinken. ‘Kol, huwelijksplanner extraordinaire, help mij even. We hebben één bewusteloze bruidegom, twee aangewaaide gasten, de slechtste dj ever—’ Ze grimast naar River, die al de hele tijd in de hoek met zijn platenspeler staat te prutsen. ‘—en geen taart.’
‘Wij maken taart! We gaan boodschappen doen!’ roept Jennifer meteen en hijst Louis overeind. Ze tollen allebei een beetje op hun benen, maar zijn vastberaden genoeg om dat in de richting van de deur te doen. Ik zie de bui al hangen en grijp naar de telefoon. Al moet ik me verontschuldigen omdat ik haar uit bed bel, Cyn belooft haar rijbewijs in te zetten voor de goede zaak en het dronken duo veilig naar de supermarkt te brengen. Ik nodig haar meteen maar uit voor het huwelijksfeest.
‘Hé,’ zegt Bill, die met een ellenboog op mijn hoofd leunt. ‘Hebben we niet nog twee getuigen nodig? Zij zijn met z’n tweeën… of met vier… in elk geval genoeg.’
Hij wijst naar Dylan en Jess. Die kijken elkaar aan en halen tegelijkertijd hun schouders op. ‘We willen best helpen.’
‘Van mij-ij-ij!’ Bodine grabbelt naar hen. ‘En ik wil een mantel zoals in Game of Thrones. En een visagiste. En nog meer dropshot.’
Kol en Tessa galopperen samen de gang in voor de bestelde fles dropshot, ik pleeg nog maar een telefoontje. Ondertussen heeft River de platenspeler aan de praat gekregen en Why Don’t You Love Me van de Red Hot Chili Peppers vult het huwelijkskapelletje, omdat je natuurlijk nooit genoeg positieve vibes kan creëren op een moment als dit. Hij zendt steeds smekende blikken naar Do, maar die doet alsof ze hem niet ziet en werkt Toms baard een beetje bij met een flesje Tipp-ex.
‘Yara komt eraan,’ zeg ik en hang de telefoon weer op de haak. ‘De make-up wordt geregeld. Anders nog wensen?’
‘Ik wil een huwelijksreis!’ jengelt Harry. ‘Ibiza, of Mauritius, of Tahiti, of iets anders met heel veel i’s!’
Zuchtend neem ik de hoorn weer op. Het is best vermoeiend om als enige niet dronken te zijn. Gelukkig ligt het voor de hand wie ik voor deze taak moet inschakelen. Jen meldt dat ze eerst haar flyers over landen met heel veel i’s moet verzamelen, maar dan komt ook zij eraan. Ik hoop maar dat JLaw en Louis genoeg inslaan voor een grote taart, want het lijkt erop dat ze vijfentwintig humanoïde wezens en een spookvis moeten voeren.
‘Kijk eens wat wij vonden!’ Kol en Tessa keren terug met een fles dropshot in Tessa’s staart geknoopt. Dat is logischer dan het klinkt, want ze hebben hun handen vol aan een enorme doos die wat wegheeft van een flightcase. Bij het zien van het gevaarte trekt Do een Tipp-ex-streep over Toms wang en keilt het flesje over haar schouder.
‘Oh ja, mijn mystery guest! Die had ik nog bij IKEA gehaald.’
‘Verkopen ze mystery guests bij IKEA?’ Dylan steekt een hand in zijn rugzak en trekt er een blauw-gele catalogus uit. ‘Verrek, hier, pagina 53.’
Goed, vijfentwintig humanoïde wezens, een spookvis en een mystery guest van niet nader te bepalen identiteit. Door mijn tijd in de Dekkers Mansion weet ik in elk geval zeker dat werkelijk alles mogelijk is. Zoals spontane huwelijken die al mislopen voordat ze beginnen, omdat de aanwezigen a) dronken zijn en b) vergeten waar ze mee bezig zijn, terwijl ze ermee bezig zijn. In plaats van netjes te wachten, mee te helpen met de organisatie of niet voor mijn voeten te lopen, keert de hele boel terug naar het drinken en dansen – en kwartetten, aangezien het te veel moeite is om terug te slingeren naar de blackjacktafels.
Met behulp van Marit rijg ik leren koordjes door de opengewerkte randen van de kanten kleedjes en maak daarmee een soort mantel. Die mag Johnny straks over Bodines schouders draperen, als hij tenminste op tijd bij bewustzijn komt. Halverwege komt Yara binnenvallen met een make-updoos bijna zo groot als de mystery guest. Ze klapt in haar handen om de bruiden op een rijtje te zetten en even ontstaat er onenigheid alsof het hier om de gouden appel van Eris gaat. Uiteindelijk zakken Harry, Georg, Bodine en Darren voor Yara’s voeten op de grond.
Jen belt aan en wordt over de drempel gesjord door Zayn, die meteen zijn hulp aanbiedt en met een paar klodders Tipp-ex haar folders aan de muur van de gang begint te plakken. Als er even later gierende banden te horen zijn op de oprit, weet ik dat Cyn, Jennifer en Louis ook in huis zijn en ik hol naar voren om de nieuwe ontwikkelingen in Do’s oor te fluisteren. Het duurt even voordat ze de bel te pakken krijgt, want de laatste fles Bailey’s is inmiddels leeg. Ze blijft maar mompelen; ik vang iets op over tollende bellen en “ik krijg die klokkenluider nog wel, ik zweer het bij Victor en Hugo”. Dan hijst ze zichzelf overeind aan de huwelijksboog en rinkelt iedereen uit de inzettende alcoholcoma’s.
‘Lieve gegadigden,’ begint ze, slepend met de g’s, ‘wij zijn hier allen bijeeeeen…’ Ze knippert met haar ogen, giechelt en herpakt zich. ‘Wij zijn hier allen bijeen, geen bijen, niemand bzzz’t, om te vieren dat deze man—’ Ze wijst op Johnny, die nog altijd uitgestrekt onder de boog ligt. ‘—en deze man—’ Georg, die zijn hoofd bijna niet omhoog kan houden onder het gewicht van zijn nieuwe kunstwimpers. ‘—en deze man—’ Elvis, dobberend in zijn kom. ‘—en deze… nou ja—’ Harry. ‘—en deze twee lekkere dingen—’ Kay en Bodine, die rietjes in de fles dropshot hebben gestoken en zonder het oogcontact te verbreken drinken. ‘—en deze Klaas—’ Tom, die onder alle Tipp-ex de bleke trekken van iemand met een correctievloeistofvergiftiging begint te vertonen. ‘—en Elvis fucking Presley—’ Darren, stralend als een meiroos. ‘—waar was ik ook al weer?’ Do krabt met de croupierstok in haar haren.
‘Bijeen,’ souffleert River, ‘of bijen, als je liever honing hebt.’
Hij knipoogt, maar ze duwt hem van het podium af en gooit dramatisch haar armen in de lucht. ‘Getuigen, de ringen!’
Daan stapt als eerste naar voren, met in haar hand een gevaarlijk uitziende moer die ongetwijfeld normaal gesproken op spijkerbedden gebruikt wordt. Ze gooit hem met een fraai boogje in Elvis’ kom. Gustav presenteert Georg namens de vis met een ring gevlochten uit string cheese. Het paard van Sinterklaas, ook wel Kol en Tessa, stopt een haarelastiekje in Toms hand, dat hij plechtig om Darrens ringvinger wikkelt. In ruil daarvoor krijgt hij het lipje van een colablikje. Het past net om het topje van zijn pink.
Bill trekt één van zijn eigen ringen van zijn vinger en geeft die aan Harry. Voordat hij zijn hand terug kan trekken, sluit Harry de zijne eromheen en werpt hem een zwijmelende blik toe. Bill glimlacht loom. Ik geef hem een duw en Kay breekt hun handen open, zodat ze de ring om haar vinger kan schuiven. Voor haar heb ik een paperclip in een betere ringvorm geboetseerd. Al is het uiteindelijk meer een soort vierkant geworden, Harry neemt hem stralend aan.
Johnny is niet in staat om de mantelceremonie te voltrekken, dus werpt River zich op als vrijwilliger. Terwijl hij het kanten improvisatieding over Bodines schouders trekt, rommelt Dylan in zijn rugzak en haalt er twee glanzende doosjes uit. Hij overhandigt er één aan Jess, dan stappen ze allebei naar voren. Tiffany’s, lees ik nog net op de deksels. Op bedjes van donkerblauw fluweel liggen twee zilveren ringen, elk bezet met zes perfect ronde diamantjes. Bodine schuift ze allebei aan haar eigen hand en klopt daarmee enigszins neerbuigend op Johnny’s hoofd.
‘De ringen!’ herhaalt Do nog eens, applaudisseert als enige en schraapt dan haar keel. ‘The Force,’ declameert ze, ‘is what gives the Jedi his power. It surrounds us. It penetrates us. It binds the galaxy together. By the Force invested in me, I now declare you—eh, ik bedoel—I now bind you together! U mag zoenen! Om het even wie, eigenlijk. Zoenen voor iedereen!’
River neemt de uitnodiging letterlijk, draait haar bij haar schouders om en kust haar zo hartstochtelijk dat hij voor een deel in haar verdwijnt. En dat klonk minder seksueel in mijn hoofd.
Georg geeft een zuigzoen aan de vissenkom, Elvis drijft nog altijd voor pampus. Harry wil Kay zoenen, maar ze geeft hem een mep met Johnny’s hoed en staat dan toe dat hij haar wang kust. Bodine raapt de hoed van de grond en schuift die over Johnny’s gezicht; dan slentert ze weg.
Tom en Darren komen niet dicht genoeg bij elkaar in de buurt voor een zoen. Darren buigt zich wel voorover, maar zodra de Tipp-ex-lucht zijn neus raakt, wervelt hij om zijn as en gaat luidruchtig over zijn nek achter een stoel. Gelukkig voor onze gasten zitten ze allemaal aan de andere kant van de rode loper en gelukkig strooien Zayn en Iv overal theeblaadjes, die de geur een beetje maskeren.
‘En dan nu—’ roept Do, in de paar seconden die ze heeft voordat River haar volledig het isolatiemateriaal in trekt, ‘—feest!’
Want dat was het nog niet, natuurlijk.

Zonder dj River is de muziek heel wat beter dansbaar, al helpt het niet dat de meeste van ons ongeveer zo stabiel op hun benen staan als ik op mijn hoge hakken. Die heb ik overigens in een hoek van het Japanse theehuis geschopt, zodat ik nu op mijn fijne konijnensloffen met mijn ene arm door die van Kay en mijn andere arm door die van Yara over de dansvloer zwier. Daarbij botsen we soms tegen Tom en Darren aan, maar die zijn te vergiftigd om daar veel aandacht aan te besteden. Georg zit in een hoekje met zijn armen om de vissenkom, in diepe slaap. We hebben Johnny er maar naast gelegd, die is zijn close encounter met zijn kompas nog niet te boven.
Dylan en Jess zitten bovenop de bar en maken samen een fles rosé soldaat. Ik weet niet hoe ze daaraan komen, want ik ben er vrij zeker van dat geen van mijn huisgenoten rosé sterk genoeg vindt om aan te slepen voor een feest van deze proporties, maar ik vermoed dat Dylans rugzak er iets mee te maken heeft. Ik zweer dat ik hem er net een kapstok uit heb zien halen om Johnny’s hoed aan op te hangen.
Cyn, Jen en Iv hebben zich teruggetrokken rond een blackjacktafel. Daan is weer de croupier, maar na een paar Bloody Mary’s teveel schreeuwt ze tegen iedereen die te lang nadenkt en gebruikt haar stok als zweep wanneer ze vindt dat een speler het niet verdient om te winnen. Dat komt neer op altijd en constant. De drie pakjes kauwgom, twee waardebonnen voor ontbijt op bed, het paar gouden oorbellen en Marits haarband liggen inmiddels aan Daans kant van de tafel.
Het stripperkwartet – Louis, Harry, Zayn en Bill – speelt Pippi-Langkous-stripkwartet op de vloer onder een ongebruikte blackjacktafel. Als iemand om een kaart vraagt die de ander niet heeft, moet de vrager iets uittrekken. Elke dertig seconden, als er weer een broeksknoop los moet worden gewurmd, stoot iemand met zijn hoofd tegen de onderkant van de tafel.
Een paar bordjes met half opgegeten bruidstaart staan door de ruimte verspreid. De rest van de taart prijkt op de derde blackjacktafel, gedecoreerd met de roze glitter. Dit verklaart ongetwijfeld waarom Tessa’s taartstuk eruitziet alsof ze in de voetsporen van Jack the Ripper wilde treden. Kol kon dankzij haar paardenkostuum überhaupt niets eten; haar taartpunt heeft alleen een paardenneusvormige deuk. De twee helften van Amerigo zijn met zijn tweeën alvast teruggekeerd naar hun zolder, om hopelijk in slaap te vallen vóórdat Do en River door de muren naar boven komen zweven om daar hun spokenpraktijken door te zetten.
Uiteindelijk, als ik iets te vaak ben rondgezwierd op hetzelfde Lady-Gaga-nummer (dronken Kay als dj, blijkbaar toch niet veel beter dan River), grijp ik Do’s huwelijkskoeienbel van de bar en rinkel ermee. ‘Sluitingstijd! Pasgetrouwden, het is jullie huwelijksnacht. Breng die alsjeblieft niet in slaapkamers met ander volk door, ik heb zo al genoeg reden om mijn brein te willen uitspoelen met bleekmiddel.’
Jess springt van de bar en tikt op mijn schouder. ‘Hé, mogen wij misschien vannacht hier blijven slapen?’
‘Relax,’ zeg ik. ‘You can check out anytime, but you can never leave.’
Misschien hebben de alcoholische dampen die mijn huisgenoten uitslaan meer effect op me dan ik dacht. Jess kijkt me bevreemd aan, maar op hetzelfde moment komt Marit naar haar toe en glimlacht. ‘Je mag wel bij mij op de kamer. Bodine is toch op huwelijksnacht. Yara blijft ook slapen.’
Tevreden dat Jess een plekje heeft gevonden slof ik naar het stripperkwartet, dat weigert op te breken. Kay sleept Harry aan de spaghettibandjes van zijn jurk al weg, maar Bill heeft één van Harry’s pumps vast en jengelt als een klein kind. Het zijn niet eens woorden, alleen nog klinkers. Muziekfenomeen of niet, die jongen heeft in elk geval niet de lever van een rockstar. Al beweert hij dat hij precies weet waar zijn grenzen liggen, na een paar drankjes kan hij niet meer tellen en begint hij weer bij nul.
‘Nee,’ zeg ik streng, ‘dit is niet pas je eerste caipirinha. Kom, je gaat nu met mij mee en je hebt kamerarrest tot hun huwelijksnacht voorbij is, begrepen?’
Hij valt slap tegen me aan en kijkt toe hoe Kay haar kersverse echtgenoot over de drempel sjort. Ik wuif even naar mijn zus, die naar Harry wijst en nadrukkelijk haar ogen ten hemel slaat. Gniffelend draai ik me om. Iv ontfermt zich al over Jen en Cyn, die mogen bij haar op de kamer. Zayn en Jennifer hijsen Johnny overeind en nemen ook Dylan onder hun hoede. Zij vertrekken naar wat ooit Toms vrijgezellenloft was, dat hij voor zichzelf bouwde toen Kay hem eruit schopte. Inmiddels staat het vol stapelbedden. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Daan, Georg en de vissenkom vertrekken. Louis en Gustav hobbelen achter hen aan, al vermoed/hoop ik niet dat ze naar dezelfde ruimte gaan.
‘Dezh?’ murmelt Bill. Hij heeft zijn medeklinkers blijkbaar weer gevonden. ‘Dezh, gaan we slapen?’
‘Ja,’ zeg ik, ‘momentje.’
De kist met de mystery guest staat nog in het theehuis. Ik gebruik één van Bills plateauzoolschoenen om het slot open te slaan, schuif één kant van de huwelijksboog onder de deksel en wip die dankzij mijn ingenieuze hefboommechanisme omhoog.
Twee mensen hoesten tegelijkertijd in mijn gezicht. Een meisje met een hoofd vol krullen hijst zich als eerste over de rand; ze wordt gevolgd door een blonde jongeman wiens make-up Bills volle aandacht zou trekken, als hij tenminste bij zijn volle bewustzijn zou zijn geweest. Ze zakken met hun voeten op de grond en kloppen elkaars kleren af.
‘En wie zijn jullie?’ informeer ik. In mijn hoofd ben ik al bedden aan het tellen. Het is maar goed dat we de Neverlandvleugel hebben. Help me eraan herinneren dat ik Kay nog eens voor dat idee bedank.
‘Ik ben Julia,’ zegt het meisje.
‘Strify,’ zegt de jongen.
‘Klein vraagje,’ zeg ik. ‘Hoe komen jullie in een mystery-guest-doos van de IKEA?’
‘Tsja,’ antwoordt Strify. ‘It’s a mystery.’
Hij knipoogt en laat me een yoghurtreclameglimlach zien. Julia waadt door een chaos aan losgerukt kant, kapotte rozen en glasscherven naar de deur. Ik merk nu pas dat buiten de zon opkomt; Kay’s verlichting heeft me heel effectief laten vergeten dat er nog zoiets bestaat als een dag-nachtritme.
‘Wilde nacht gehad?’ mompelt Julia. ‘Die doos is behoorlijk geluiddicht.’
‘Wilde nacht?’ Ik haal mijn schouders op en gebruik mijn hefboom om Bill op zijn voeten te krijgen. ‘Mwah, ging z’n gangetje. Kom, dan laat ik jullie zien waar jullie kunnen slapen.’
Zayn is niet heel blij als ik op zijn deur klop, maar zijn gezicht klaart op als hij Strify ziet en hij laat de jongen binnen. Ik neem Julia mee naar mijn eigen kamer, geef haar een pyjama met schaapjes erop en wijs naar het bed dat Tom heeft achtergelaten toen hij naar zijn bachelor pad vertrok.
‘Voor jou.’
Ze trekt de dekens tot haar kin op en kijkt toe hoe ik Bill in zijn bed hijs. Ik dek hem toe, geef een kusje op zijn voorhoofd en bid tot elke mogelijke god dat hij vannacht niet in zijn kussensloop kotst. Dan kruip ik in mijn eigen bed.
‘Overigens,’ zeg ik, ‘ik ben Dezh. En dit is de Dekkers Mansion. Welterusten!’

Reacties: