FanFic.nl

Vlammen

hoofdstuk 9

"Ik ben Reggie." Zegt de jongen. "Ik liep toevallig langs, en toen ik zag wat er aan de hand was, heb ik de politie gebeld."

"En precies op tijd. Je hebt ons echt gered. Echt bedankt." Zeg ik. "Trouwens, ik ben Sam, en dit is mijn partner Striker. Leuk je te ontmoeten."

"Ik ben Alex. Bedankt voor je hulp."

"Graag gedaan hoor." Zegt Reggie.

"Ik ben Jasmine... Wacht eens even... Heb ik jou niet eerder ontmoet? Heb jij toevallig de Olivine gym uitgedaagd?"

"Dat klopt. Dat was een mooi gevecht."

"Zeker. Jouw Drapion en Staraptor zijn echt heel sterk."

Dan komt de moter van Agent Jenny aanscheuren, gevolgd door een heel stel politiewagens. Agent Jenny stapt af. "Kunnen jullie me uitleggen wat er precies gebeurt is?" Vraagt ze.

Alex knikt en begint te vertellen. Ik hoor hem nauwelijks. Ik kijk naar Reggie... Ik bloos en friemel aan mijn haar.

"Wakker blijven, Julia." Fluistert Jasmine in mijn oor. "Die Romeo van jou ziet ook wel dat je naar hem staart."

Ik wordt knalrood en wend snel mijn blik af.

Ondertussen is Alex klaar met zijn verhaal. Agent Jenny stapt weer op haar motor en scheurt weg.

"Zullen we naar het Pokémon center gaan? Jullie zijn vast uitgeput. Er is er hier een in de buurt. Ik breng jullie er wel." Zegt Reggie.

"Dat zou fijn zijn." Zegt Jasmine.

Alex zegt niets. Hij zit op de grond naast Blitzle. "Ik ga je missen, Blitzle." Zegt hij, en hij staat op. "We gaan."

Maar we zijn nog geen 15 meter verder als we hoefgetrappel achter ons horen.

We draaien ons om, en daar komt Blitzle aanrennen.

"Ik denk dat ze met jullie mee wil." Zegt Reggie.

"Klopt dat?" Vraagt Alex met trillende stem.

Als antwoord strijkt Blitzle haar hoofd langs Alex' been.

Alex heeft tranen in zijn ogen van blijdschap, en Striker huppelt vrolijk naar Blitzle toe. Volgens mij worden dat de beste vriendinnen.

"Oké. Pokébal, nu!" Zegt Alex. Meteen nadat hij haar gevangen heeft, laat hij haar er al weer uit.

"En ik noem jou Lightning." Zegt hij. Hij straalt helemaal. Lightning hinnikt vrolijk. Zo te zien vind ze haar naam leuk.

Met een nieuw lid in ons team lopen we achter Reggie aan naar het Pokémon center.

"Hé, Reggie, waar kom jij eigenlijk vandaan?" Vraagt Jasmine.

"Veilstone city." Antwoord hij. "In de Sinnoh-regio."

"Wow." Zeg ik. "Dat is wel ver weg."

Hij knikt. "En jij?"

"Ergens in de buurt van Lavender Town, in de Kanto-regio."

"Dat is anders ook niet echt in de buurt. En jij?" Vraagt hij Jasmine.

"Ik kom uit Olivine city. Dat is een stuk dichterbij. En jij, Alex?"

"New Bark Town." Zegt hij. "Lightning, Striker, schiet nou eens op!" Moppert hij tegen de twee Pokémon, die het zo gezellig hebben dat ze steeds verder achterop raken.

Ik kijk naar ze. Striker snuffelt aan Lightning. Opeens heeft Lightning er genoeg van en bijt Striker, die meteen reageert met een vlammenwerper.

"Striker!" Roep ik boos. "Niet doen! Dadelijk verwond je iemand!"

"Niet bijten, Lightning! Striker bedoelt het niet kwaad."

Met de nodige moeite trekken we ze uit elkaar.

"Lightning en Striker moeten nog even wennen. Het komt wel goed." Zegt Reggie.

"Hoe weet je dat?" Vraag ik.

"Ik wil Pokémon fokker worden. Ik heb al heel veel Pokémon gezien, en ik denk dat het wel goed komt tussen deze twee.

"Pokémon fokker? Dan ben je al goed op weg!" Zegt Jasmine.

"Bedankt, maar ik moet nog veel leren."

"Natuurlijk. En ik weet zeker dat het je gaat lukken." Zeg ik.

Een paar uur later zit ik op het balkon van onze kamer in het Pokémon center. Ik kijk naar de ondergaande zon. Jasmine komt aanlopen en gaat naast me zitten.

"Je hebt een goede smaak. Reggie is heel aardig." Zegt ze.

Ik word rood. "Hoe wist je..."

Ze laat me niet uitpraten. "Kom op zeg, dat blozen, die dromerige blik... Dat is toch duidelijk?"

"Wat moet ik nou doen?"

"Ga met hem praten. Je verstopt je al de hele avond hier. Hij vroeg net al waar je was."

"Vroeg hij naar mij?"

Jasmine knikt.

Ik spring op. "Ik moet gaan. Tot zo!" Zeg ik, en ik ren naar beneden.

En opeens valt het me weer op hoe mooi alles is. Ik ben dolgelukkig.

Reggie staat bij de computers. Hij is in discussie met een jongen van een jaar of zeven.

Ik loop naar hem toe. "Hé, Reggie. Met wie bel je?" vraag ik.

"Hoi Sam. Ik wil je voorstellen aan mijn broertje, Paul. Paul, dit is Sam."

"Wat kan mij dat nou schelen." zeg de jongen op het beeldscherm geërgerd. "Ik bel je later bel." En hij hangt op.

"Wat een stralend humeur." zeg ik.

"Trek je daar maar niets van aan. Zo is hij nou eenmaal. Hij trekt vast wel bij als hij zijn Pokémonreis gaat maken." Antwoordt Reggie.

"Vast wel." zeg ik. Ik denk aan Ash. Hij en tante Delia zijn de enige echte familie die ik nog heb. Mijn adoptieouders zijn heel aardig, maar dat is gewoon niet hetzelfde. Ik zou wel willen dat ik een broertje had, zelfs als hij zo "aardig" als Paul zou zijn.

"Zullen we iets gaan eten?" Reggie's stem schrikt me op uit mijn gedachten.

"Eh, ja, ik kom al." zeg ik, en ik loop achter Reggie aan naar de eetkamer van het Pokémon center.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.