FanFic.nl

Dimension Travelers

hoofdstuk 2

Sam
Het is vakantie, maar ik slaap niet uit. Luna wel. Of nou ja, volgens mij gaat ze nu pas slapen. Ze zag er uit of ze de hele nacht wakker heeft gelegen.

Mijn ouders zijn naar hun werk, dus ik ontbijt maar alleen. Daarna spring ik op mijn fiets en rij ik richting het bos. Eenmaal daar merk ik dat ik eigenlijk ook wel moe ben. Ik stap van mijn fiets en ga tegen een boom aan zitten. Ik staar naar de bladeren boven me en luister naar het gezang van de vogels. Langzaam vallen mijn ogen dicht.

En als ik ze weer open doe, merk ik dat ik niet meer in het bos ben. Ik lig op bed in een grote slaapkamer, met lange rijen stapelbedden. Het is donker. Opeens gaat de deur open. Iemand doet het licht aan. In de deuropening staat een vrouw. Ze kijkt de kamer rond. "Wakker worden iedereen, vandaag is een belangrijke dag." Zegt ze. "Samantha, May, komen jullie zo naar mijn kamer? Jullie moeten je voorbereiden op de nectarceremonie." Ze loopt weg.

Wie was dat? Hoe wist ze mijn naam? Wat is een nectarceremonie? Wie is die May? En waar ben ik eigenlijk?

Plotseling is het alsof er een film wordt afgespeeld in mijn hoofd. Ik weet opeens dat ik op Erdas ben, in een werelddeel genaamd Eura. En dat de nectarceremonie het moment is waarop een elfjarig kind ontdekt of ze een totemdier heeft. Dat ik in een weeshuis ben en dat die vrouw hier de baas is. Maar een vraag blijft onbeantwoord: wie is May?

Ik sta op en kleed me aan. Om me heen zie ik andere meisjes hetzelfde doen. Opeens heb ik oogcontact met een meisje van een jaar of elf, met zwart, stijl haar en helder groene ogen. Dat is haar. Ik voel het. Als ze naar me toe loopt en begint te praten wordt dat bevestigd.

"Hallo." Zegt ze. "Ik ben May Swift. En dan ben jij Samantha, neem ik aan?"

Luna
Ik heb deze nacht niet meer echt geslapen. Ik was bang om weer dromen te krijgen. Ik ben doodmoe. Gelukkig is het vakantie. Ik blijf in mijn bed naar het plafond liggen staren. Toen Sam vanochtend wakker werd, heb ik snel gedaan of ik sliep. En het werkte. Bij Sam werkt zoiets nogal snel.

Wat is het plafond toch saai. Ik staar er nu al uren naar. Ik word er zo mogelijk nog vermoeider van. Ik probeer ertegen te vechten. Ik moet wakker blijven. Het gaat niet. Mijn oogleden worden steeds zwaarder. Ik geef het op, en beland in een diepe slaap...

Maar ik word al snel weer wakker. Alleen ben ik niet meer op mijn eigen kamer! Ik ben in een grote slaapzaal. Ik lig onder in een stapelbed. Dan dringt het tot me door dat in de deuropening iemand staat te praten.

"Schieten jullie een beetje op? Iedereen op de andere kamer is al wakker. Lily, Luna, ik verwacht jullie over een half uur in mijn kamer."

Wat een bizarre droom. Volkomen onlogisch. Ik ben in een vreemde wereld, met allemaal vreemde mensen, die op een of andere vreemde manier mijn naam kennen. Waarom kon ik nou niet gewoon wakker blijven? Dit probeerde ik nou juist te voorkomen. Sam heeft al jaren dit soort dromen, en zij is daardoor een beetje op hol geslagen. Ze begint van alles te verzinnen. Magie en dat soort gedoe. Pff, wat een onzin. Magie bestaat niet. Alleen in sprookjes. Dit is allemaal een droom, ik word dadelijk gewoon weer wakker in mijn eigen bed in mijn eigen kamer. In de echte, logische wereld. In de realiteit.

Het kost me steeds meer moeite om mezelf te overtuigen. Sams waandenkbeelden hebben misschien toch meer invloed op me dan ik dacht.

Omdat ik niet weet wat ik anders moet doen, sta ik op en kleed me aan. Het voelt alsof iedereen naar me staart. Één meisje in het bijzonder. Haar blauwe ogen kijken me doordringend aan. Ik wend mijn blik af. Dit is een droom, een stomme droom, en niets meer dan dat.

Lily
Ik heb er de hele nacht aan gewerkt, en het is nog steeds niet perfect. Hoe krijg ik dit op papier?

Zuchtend leg ik mijn potlood neer. Zo heeft het ook geen zin. Ik ben te moe om logisch na te denken. Ik hoor een auto starten. Dat is vast mijn moeder, die naar haar werk gaat. Dat betekend dus dat het al ochtend is. Ik sta o en trek mijn gordijnen open. Inderdaad, het wordt al licht.

Vermoeid plof ik op mijn bed. Ik denk dat ik maar even ga slapen. Misschien dat ik dan weer inspiratie krijg ofzo.

Als ik nu ga slapen, zou het kunnen dat ik dan nog zo'n droom krijg? Het was zo mooi... Er is maar een manier om daar achter te komen. Ik doe mijn ogen dicht, en binnen twee minuten lig ik te slapen.

Als ik mijn ogen weer opendoe lig ik in een lange ruimte met allemaal stapelbedden. Ik ben eigenlijk helemaal niet moe meer. Het is donker hier. Zou het me gelukt zijn? Hm... Volgens mij heb ik geen vleugels dit keer. Maar het voelt ook niet als een normale droom.

De deur gaat open en ik zie een vrouw in de deuropening staan.

"Schieten jullie een beetje op?" Zegt ze. "Iedereen op de andere kamer is al wakker. Lily, Luna, ik verwacht jullie over een half uur in mijn kamer."

Om de een of andere reden ben ik niet verbaasd dat ze mijn naam kent. Ik heb het gevoel dat hier alles mogelijk is. Ik vraag me wel een beetje af wie Luna is. Ik kijk de kamer rond. Iedereen is zich aan het omkleden en er wordt druk door
Plotseling valt mijn oog op een ander meisje. Ze zit nog in haar bed en staart voor zich uit. Ik kijk haar strak aan. Waarom weet ik niet, maar ik weet heel zeker dat dat meisje Luna is. Heel even hebben we oogcontact. Dan wendt ze haar ogen snel af.

Ik stap uit bed en kleed me om. Dit zou nog wel eens een bijzondere dag kunnen worden.

May
Weer zo'n dag. Ik haat vakantie. Ik zit hier maar een beetje. Ik verveel me dood. Ik heb gewoon te veel tijd over.
Zuchtend plof ik op de bank. Van niets doen word je moe. Heel moe. Misschien valt er in een andere dimensie nog iets te beleven. Ik sluit mijn ogen en concentreer me. In het begin kon ik alleen maar in mijn slaap een dimensiepoort openen, nu kan ik het ook als ik wakker ben.

Ik voel hoe de bank onder me begint te veranderen. Als ik mijn ogen weer opendoe lig ik in een stapelbed in een soort slaapzaal. Erdas. Ik ben hier één keer eerder geweest. Als ik me niet vergis zit ik in Eura, een van de vier werelddelen hier.

De deur van de slaapkamer gaat open. Mevrouw Illia, de leidster van het weeshuis, staat in de deuropening. Ze is best wel aardig. En dat zeg ik niet vaak over iemand. Over het algemeen heb ik een hekel aan mensen.

"Wakker worden iedereen, vandaag is een belangrijke dag." Zegt ze. "Samantha, May, komen jullie zo naar mijn kamer? Jullie moeten je voorbereiden op de nectarceremonie." Dan draait ze zich om en loopt de kamer uit.

Er zit wel één nadeel aan deze wereld. Ik ben hier een klein, elfjarig meisje. Ik heb geen rode streep in mijn haar, en ik ben al een paar keer "schattig" genoemd. Grr... IK BEN NIET SCHATTIG!

Ik kijk rond. Een stukje verderop zit een meisje, ook van een jaar of elf, een beetje versuft om zich heen te kijken. Geen twijfel mogelijk, dat Is die Samantha waar mevrouw Illia het over had. En het is me meteen duidelijk dat ze ook niet van hier is. Zij is ook een Dimension Traveler.

Ik sta op en loop naar haat toe. "Hallo." Zegt ik. "Ik ben May Swift. En dan ben jij Samantha, neem ik aan?"

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.