FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

De date

Zodra hij thuis was, hing hij zijn jas slordig aan de kapstok, schopte zijn schoenen uit en gooide zijn doorweekte rugzak op de bank. Zijn moeder zou tegen de avond wel weer zeuren over hoe hij zijn spullen zo laat rondslingeren. Hij kon haar geen ongelijk geven, maar was uiteindelijk teveel gewend aan de situatie. Daarnaast had hij haast vandaag.
Boven stapte hij de badkamer in om de douche alvast aan te zetten, waarna hij zijn schone kleren, die hij gisteravond al netjes had klaargelegen, van zijn bureaustoel griste. Nadat hij zijn kleren had uitgetrokken stapte hij onder de douche en begon gelijk met het wegschrobben van de moddervlekken op zijn armen, benen en gezicht.
Het douchen duurde niet lang. Net nadat de jongen zichzelf gewast had en de douche uitdraaide hoorde hij zijn telefoon in zijn broekzak trillen. Hij sprong uit de douche, droogde zijn handen en haalde het ding onhandig uit het kledingstuk.
“Hallo?” vroeg hij enthousiast nadat hij opgenomen had.
“Hee,” klonk de stem zachtjes aan de andere kant van de lijn. Zijn hart maakte een sprongetje bij het horen van haar stem. Daarna realiseerde hij pas hoe ze klonk en was hij bang voor de reden dat ze hem belde.
“Ik ben iets later. Mijn bus heeft een aanrijding gehad,” zei ze. Hij haalde opgelucht adem. “Oké,” zei hij droog. Hij wist dat hij eigenlijk moest doorvragen, maar was te gehaast om dat zich te bedenken. Daarnaast hadden ze dan alleen maar een extra gespreksonderwerp.
“Ik denk dat ik er een half uurtje later ben. Is dat een probleem?” vroeg ze. Haar stem klonk nog steeds trillerig, maar zo klonk haar stem altijd. “Geen probleem,” liet de jongen weten, de enthousiasme weer terug in zijn stem. Hij had nu een kwartier langer de tijd. “Dan zie ik je over een uur,” zei ze als teken dat ze het gesprek wilde afsluiten. “Is goed,” bevestigde hij dit. Ze zeiden gedag en hingen op. Hij legde het mobieltje op de rand va de wasbak en begon zichzelf iets minder gehaast af te drogen.

Een half uur later zat hij op een va de bankjes van het schoolplein te wachten tot het meisje zou arriveren. Zijn zwarte haren waren strak achterover gekamd en stonden nu stijf van de haargel. Hij droeg zijn duurste bloesje met een simpele spijkerbroek. Hij vond het de ideale look om het meisje van zijn dromen in te pakken, al twijfelde hij of ze zijn outfit ook maar een blik waardig zou gunnen.
Hij wilde er graag eerder zijn, want dat was naar zijn idee wat een man hoorde te doen. Daarnaast hoorde een man ook zijn meisje op te halen en een bloemetje te geven, maar een rijbewijs was nog in de verre toekomst en hij had net genoeg geld gespaard voor twee bioscoopkaartjes en een diner bij de McDonalds.
“Hoi.” Hij zat zo ver in gedachten, dat hij niet had gezien dat zijn date al een aantal stappen het schoolplein op had gezegd. Hij schoot overeind en liep naar haar toe. “Hee,” antwoordde hij kortaf terug. Niet omdat hij kortaf wilde zijn, maar omdat hij niet meer wist wat hij moest zeggen.
Ze droeg een wit zomerjurkje met witte laarsjes die een kleine hak hadden. Haar haar was met twee plukjes vastgezet met een madeliefje en ze had net genoeg make-up op.
Ze was perfect.
“Sorry dat ik het iets uit moest stellen,” verontschuldigde ze zich meteen. Hij glimlachte. “Dat maakt toch niet uit, je bent er nu toch,” zei hij lieflijk. Ze knikte glimlachend. “Laten we u maar snel gaan. Ik rammel,” zei hij speels. Dat was niet waar. Hij had geen trek door de vlinders in zijn buik. Ze stemde zachtjes in en ze begonnen naar de fastfoodketen te lopen. Hij dacht niet dat de weg van de school naar de Mac zo lang was, maar na een aantal minuten in stilte gelopen te hebben leek elke minuut er eentje teveel. Er gingen zoveel dingen door zijn hoofd. Wat moest hij zeggen? Moest hij wel wat zeggen? Hij hoopte vurig dat ze niet teveel bestelde, anders kon hij de popcorn niet meer betalen.
“Is het eigenlijk nog goed afgelopen met de aanrijding?” vroeg hij plots. Hij was zo opgelucht dat hij een gespreksonderwerp had gevonden dat hij het iets te enthousiast vroeg. “Ja, gelukkig wel. Maar iedereen is wel heel erg geschrokken,” antwoordde ze. “Wat is er dan precies gebeurd?” Ze haalde haar schouders op. “Een fietser week ineens uit en toen kwam onze bus eraan. Gelukkig kon hij net op tijd remmen.” Hij glimlachte. “Fijn dat er verder niemand gewond is geraakt,” concludeerde hij uit haar verhaal. Ze knikte en opnieuw viel er een stilte. Hij was blij dat het grootste gedeelte van de date zich afspeelde in de bioscoop, daar hoefden ze niet te praten.
Bij de McDonalds was het niet druk, het was immers ook een dinsdagavond. Ze waren gelijk aan de beurt en konden gaan zitten. Tijdens het eten vielen er minder stiltes. Ze praatten over de film, de leraren bij hun op school, de klas, de leraren. Dingen waarover ze alle twee over konden meepraten. Na het eten was het tien minuten lopen naar de bioscoop. Het meisje hield zich vast aan zijn arm toen ze naar buiten liepen.
“Het is al donker,” fluisterde ze. Hij keek om zich heen en daarna op zijn horloge. “Bah. Wintertijd hé,” grapte hij. Ze glimlachte. “Ja, vervelende winter.” Ze stak haar andere hand diep in haar jaszak en verstopte een deel van haar gezicht in haar sjaal. “Hoelang is het eigenlijk lopen?” vroeg ze onzeker. “Niet zo lang, ik denk tien minuten,” antwoordde hij. “Geen zorgen, op de terugweg komt mijn moeder ons halen. Dan brengt ze jou naar huis. Anders wordt het wel een beetje laat,” stelde hij haar gerust na het zien van haar bezorgde gezicht. “Dat is lief.” Hij stemde daarmee in. Zijn moeder had het zelf aangeboden, waarschijnlijk omdat ze bang was dat er iets zou gebeuren. Zo waren moeders immers.
“Weetje, ik heb nu al een hele leuke avond,” zei ze voorzichtig. Hij keek verrast op. “Echt?” vroeg hij ongelovig. Ze knikte hevig. “Ik vind je ook wel een beetje leuk,” zei ze nog zachter dan normaal. Hij begon te blozen. Waarom zei ze dit nou? Wat moest hij nu zeggen. “Ik jou ook wel,” zei hij voorzichtig. Ze stond stil, waarna hij ook automatisch tot stilstand kwam. “Ik ben heel blij dat je me eindelijk uitgevraagd heb eigenlijk,” zei ze verlegen. Zijn hart klopte in zijn keel. Dit had hij niet verwacht, gehoopt zeker, maar niet verwacht. “Ik ben heel blij dat je ja hebt gezegd,” zei hij nerveus. Ze glimlachte naar hem en pakte voorzichtig zijn handen vast. De warmte trok uit zijn handen van nervositeit, tenminste dat is wat hij dacht. Hij wist wat er ging gebeuren en toen het meisje haar ogen sloot en naar voren begon te leunen wist hij het zeker. Hij trok haar wat meer naar hem toe en voor hij het wist raakte zijn lippen de hare. Zijn lichaam werd gevuld met warmte en geluk. Zijn eerste kus. Nu kon ook hij meepraten met zijn vrienden, hij viel er niet meer buiten.
Het viel hem dan ook aardig tegen toen de warmte zijn lichaam weer verliet en het plaats maakte voor kilte en kou. Hij voelde zich ineens heel licht in zijn hoofd. Wat gebeurde er? Hij opende zijn ogen, verliet het meisje haar lippen en keek haar geschokt aan. Ze stond nog steeds tegenover hem, haar handen in de zijne, haar gezicht even lieflijk en blozend als eerst.
Toch was er iets anders.
Hij kon niet meer helder nadenken, alles voor zijn ogen werd wazig, het enige wat hij hoorde was het suizen in zijn hoofd, het laatste wat hij voelde was een klap tegen de harde koude grond en een vaag geschreeuw.
De ambulance was te laat. De bestuurder van de auto zat huilend op de rand van de wagen.
“Hij… hij was… hij was er ineens. Uit het niks. Ik probeerde nog te stoppen, maar…,” snikte de vrouw hevig. De ambulancebroeders kalmeerde haar en een politieagente gaf haar een kop koffie.
Niemand merkte het meisje op dat verscholen stond tussen de bomen. Ze huilde niet, ze was niet geschokt, ze leek zich zelfs niks aan te trekken van de situatie. Het was immers heel normaal voor haar. Ze amuseerde zichzelf terwijl ze wachtte. Wachtte tot de jongen naar haar toe zou komen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.