FanFic.nl

healing in the past,

journey to the circle

'Cat! Cat ben je daar?'
De stemmen van de Duncan tweeling klonken synchroon door de deur, verbaast keek Cat naar de deur en keek toen weer naar haar been waar het bloed nog altijd vrolijk naar beneden gleed.
'Shit.' Siste ze. 'Niet nu, alsjeblieft niet nu.'
'Je vader had gebeld dat je ziek was van de reis. Daarom besloten we maar om jou te komen opzoeken.' Verduidelijkte Laoghaire hun komst.
'En ma heeft de haggis mee naar hier genomen, dus als je zin hebt kun je toch nog een hapje mee-eten. Als je maag er tenminste tegen kan.' Voegde Liadan er aan toe.
'Ogenblikje, ik kom er aan.' Antwoorde Cat, terwijl ze koortsachtig naar iets zocht om het bloed te stelpen. Uiteindelijk vond ze een pakje met papieren zakdoekjes die ze snel tegen de wond drukte, en trok haar broek weer op.
Ze kon enkel hopen dat het strakke kledingstuk alles op zijn plaats zou houden.
Toen opende ze snel de deur en zette haar breedste glimlach op.
'Wat een verassing. Ik had jullie hier niet verwacht.'
'Je vader had gebeld om te vertellen over je ziekte. Maar je kent ma, ze moest en zou komen om jou van haar haggis te laten proeven. Als je er tenminste zin in hebt, want je ziet er wel degelijk erg bleek uit.'
Inwendig schreeuwde Cat het uit. Verstaan die Schotten dan echt geen Engels? Hadden ze het soms beter geprobeerd in het Gaelic?
'Misschien is het beter dat ik wat eet. Ik kom zo meteen, maar eerst moet ik echt even naar het toilet.'
'Juist ja, en misschien neem je maar beter direct een tampon mee.' Antwoorde
Laoghaire, terwijl ze veelbetekenend naar Cat haar benen keek.
Verschrikt zag Cat hoe het eerste bloed zich door het stof gewurmd had.
Verdome
'Een goed idee, ga ik meteen doen.' Antwoorde ze zo vrolijk mogelijk, en voor de tweeling nog wat kon zeggen glipte ze langs hen, de badkamer binnen.
Daar trok ze haastig haar broek naar beneden. De wonde was ondertussen zo hard aan het bloeden dat de zakdoekjes aan de wonde bleven plakken.
'O, kom op. Zo diep heb ik nu toch ook niet gesneden.' Mompelde ze lichtelijk verwonderd over haar eigen kracht. Snel waste ze al het bloed van haar been, en uit het medicijnenkastje nam ze ontsmettingsmiddel en een drukverband waarmee ze de wonde verzorgde.
'Was het werkelijk zo diep?' Mompelde ze zacht. Meestal waren het gewoon schrammen, voor de eerste keer had ze schrik dat de wonde gehecht zou moeten worden. Iets wat ze later maar moest oplossen, vandaag kon ze enkel het verband zo stevig mogelijk aanbinden. Na dit vuile werkje staarde ze even naar haar eigen spiegelbeeld. Laoghaire had over een ding gelijk, ze was zo wit als een lijk. Zuchtend steunde ze haar voorhoofd op het koele glas.
'Waar ben ik mee bezig, Sam? Waar ben ik in godsnaam mee bezig?'


Toen ze de trap af liep was heel het huis al gevuld met de bekende geur van Schotland haar nationale gerecht. Zoals verwacht had mevrouw Duncan de keuken al volledig ingepalmd, en haar vader stond er maar bij alsof hij de bezoeker was, en niet de bewoner.
'Liefje, wat fijn dat je toch naar beneden komt.' Kirde mevrouw Duncan. 'Je vader had me al verteld dat je je niet goed voelde. Het kwam toch niet omwille van mijn opmerking over Sam?'
Ja, maar geen zorgen. Het is niet alleen het feit dat je vrij onbeleefd was over de vriend waar ik nog steeds over rouw. Het feit dat ik blijkbaar zo gek word dat ik Hooglanders uit een andere tijd zie doet er ook geen goed aan.
'Nee, het was gewoon een zware dag geweest. Ik voel me al veel beter.' Verzekerde ze de vrouw, zo vrolijk als ze kon.
Een brede glimlach verscheen op het gezicht van de vrouw.
'Daar ben ik blij om. Ik was even bang dat je kwaad op me zou zijn. Daarom dat ik jullie keuken even heb ingepalmd, om het allemaal weer goed te maken. Ik zou vanavond mijn plichten niet naar behoren kunnen uitvoeren met de gedachte dat ik je gekwetst had.'
'Annabel.' Siste meneer Duncan, die net de keuken binnen liep. 'Je moet daar nu niet te veel over uitbreiden.'
Verbaast keken Cat en haar vader elkaar aan. Waar hadden die twee het nu weer over?
'O, niet bijzonder, liefje. Het is vanavond Cétshamain. Niets bijzonder.'
'Cétshamain? Ja hoor, daar weten we veel mee.' Zei Lauren, die ook net de keuken binnen liep. De zussen, die beide erg veel van cultuur hielden, waren best nieuwsgierig geworden door het geheimzinnige gedrag. Toen ze door hadden dat ze uit de Duncan 's zelf niet meer zouden krijgen, besloten ze maar om zich op de tweeling te richten.
'O nee,' Kreunde Liadan. 'Daar moeten jullie je hoofd niet over breken, alsjeblieft.'
'Waarom? Wat is dat Cetshmading?'
Cat was nu zo nieuwsgierig dat haar gretigheid niet meer weg te steken was.
'Cétshamain.' Zuchtte Laoghaire. 'Beter bekend als het feest van Beltane. Het is een of ander feest voor de komst van de zomer. Ma en nog enkele andere druïden gaan dan naar de stenen cirkel van Craigh na Dun. Daar houden ze enkele vreemde rituelen. Ze probeert trouwens al jaren om ons er bij te betrekken. Maar we zijn niet gek.'
Opgewonden keken de Cooper zussen elkaar aan.
'Denk je dat je moeder het erg vind dat we subtiel een kijkje gaan nemen?'
'Ze word waarschijnlijk gek.' Antwoorde Liadan meteen. En toen keek ze haar zus veel betekend aan.
'Vind je het erg dat we jullie de weg wijzen?'

Reacties: