FanFic.nl

My trust is broken (PAUZE)

>32<

Ik snap niet dat Chantal zelf geen aangifte wilt doen. Zodra haar vader vast zit, heeft ze geen last meer van hem. Dan voedt ze hun kind toch samen met Michael op. Als het kind van haar vader is, zou het echt klote zijn, maar ze hoeft zich niet slecht te voelen. Het kind kan ook van Michael zijn en als dat zo is, is er niks aan de hand. Als ik in deze situatie zou zitten, zou ik het wel weten. Als ik zwanger zou zijn van mijn eigen vader...het idee alleen al maakt me kotsmisselijk, maar dan zou ik abortus laten plegen. Ik wil heel graag kinderen, maar echt niet van mijn eigen vader. Hopelijk denkt Chantal daar ook zo over. Chantal die nu waarschijnlijk bij Michael is, wilt niks meer met haar vader te maken hebben. Heel logisch natuurlijk. Ik zou hem verbannen uit mijn leven, al het contact verbreken, maar ja ik kan hard zijn.
,,Nola Henderson?” Een agente kijkt me aan en ik knik. Ik sta op en loop haar achterna een kamer in. Een verhoorkamer neem ik aan. Ik ga op de stoel zitten en voel me een beetje opgesloten. Hoor ik hier zelf niet te zitten? Wacht, waarom zeg ik dat? Wie zegt dat ik op mijn vader lijk? ,,Neem uw tijd.” Ik schrik op uit mijn gedachten. De agente! ,,Ik neem aan dat het om uzelf gaat?”
,,Zeg maar 'je'. En nee, de aangifte is tegen de vader van mijn beste vriendin Chantal Maynard.”
,,En waarom is mevrouw Maynard hier zelf dan niet?”
,,Ze durft dit niet. Ze wilt even niet meer aan die periode denken en dat snap ik wel, alleen ik vind dat haar vader niet ongestraft mag blijven.”
,,Dit klinkt ernstig. Vertel maar wat er gebeurd is en dan maak ik er een aantekening van.”
,,Gaat u het dan echt aanpakken?”
,,We gaan zeker onderzoek doen. Dat gaat natuurlijk niet zonder je vriendin en haar vader.”
,,Wilt u Chantal en haar vader tegelijk ondervragen?”
,,Nee, apart. Maar dat hoort erbij.”
,,Ja, dat weet ik. Ik heb dit al eerder gedaan.”
,,Oké, nou ik ben benieuwd. Vertel maar alles wat je weet.” Ik knik.
,,Chantal haar vader heeft haar verkracht. Ook heeft hij haar mishandeld.”
,,Verkrachting en mishandeling?” Ik knik. ,,Weet je dat zeker?”
,,Ja, Chantal heeft het me zelf verteld. Ik weet dat het niet niks is, maar jullie moeten hem oppakken en opsluiten.”
,,Verkrachting is zeker een serieuze zaak, we gaan onderzoek doen. Eerst willen we uw vriendin zelf spreken. Enig idee waar we haar kunnen vinden?”
,,Ik heb haar nummer, dan kunt u het zelf aan haar vragen.” Ik pak mijn mobiel en geeft de agente het nummer van Chantal. Waarschijnlijk gaat die me haten, want door mij moet ze de consequenties aanvaarden. Ik hoop echt dat ze eerlijk is tegen de politie, want het allerbelangrijkste is dat haar vader, net zoals mijn vader, wegrot in de gevangenis.
,,Goed, we nemen zo snel mogelijk contact op en dan hoort u nog van ons.” Ik geef de agente een hand. Dan gaat de deur open en komt er een agent naar binnen.
,,Henriksen, mevrouw Maynard voor u. Kan ik haar binnen laten?” De agente knikt en Chantal komt samen met Zayn en Michael binnen.
,,Chantal, wat goed dat je er toch bent. Ten eerste wil ik zeggen dat het me spijt. Door mij zit je nu hier.”
,,Het is al goed.” Zegt ze en omhelst me.
,,U bent de Chantal Maynard waarover mevrouw Henderson het had?” De agente kijkt naar Chantal. Ze knikt. ,,Heeft u er bezwaar tegen om alles aan me te vertellen?” Ze schudt haar hoofd en gaat op de stoel zitten waar ik net zat. ,,Wilt u dat uw vrienden weggaan?”
,,Nee, ze moeten alles weten.” Chantal kijkt even naar mij. Waarom kijkt ze nou per se naar mij? Alleen maar omdat ik geheugenverlies heb?


Ik zie de verbaasde blik van Nola. Die gaat de schrik van haar leven krijgen.
,,Begin rustig bij het begin en niet zenuwachtig zijn als ik dingen opschrijf.” Zegt de agente en ik knik.
,,Het begin...oké. Ik weet even niet waar ik moet beginnen. Ja, bij het begin, maar het is moeilijk.”
,,Je kunt het Chantal.” Nola kijkt me aan en ik knik.
,,Het begon toen mijn moeder doodging of tenminste mijn vader zei dat ze dood was. Mijn vader was elke avond uit en dus ook elke avond dronken. De eerste jaren deed hij nog niks, totdat ik twaalf jaar was tenminste. Toen ik twaalf was, sloeg hij me, mijn tweelingbroer woonde toen nog thuis en hielp me, maar daarna heb ik hem niet meer gezien. Datzelfde jaar bleef mijn vader me maar slaan en toen ik dertien was...” Even slik ik. Dit weet echt nog helemaal niemand. ,,heeft mijn vader me voor het eerst verkracht.” Ik hoor Nola schrikken en als ik haar kant op kijk, heeft ze haar hand voor haar mond, zijn haar ogen groot en staan de tranen in haar ogen. ,,Hij was dronken, dat is geen excuus, maar op dat moment had ik zoveel pijn dat ik niet helder meer kon nadenken. Vanaf die avond, deed hij het elke avond, maar altijd nadat ik mijn cijfers of andere dingen liet zien. Mijn cijfers zijn nooit spectaculair hoog, maar voor elk wissewasje verkrachtte en mishandelde hij me. Daarom durfde ik nooit mijn vrienden te laten komen.”
,,En dat altijd? Elke avond?” Ik knik naar de agente, die letterlijk alles opschrijft.
,,Op één dag, de dag nadat ik samen met Nola, Michael en Zayn uit was geweest, kwam Nola mijn oplader brengen. Ze kwam mijn huis in, omdat ze wist waar de reservesleutel lag. Dat had ik haar verteld, voor noodgevallen, maar elke keer kon ik het geheimhouden. Mijn vader had me die dag uitgekleed en sloeg me zo hard dat ik op het bed viel. Nola kwam voor me op en beschermde me.” Nu kijk ik Nola aan die de tranen al over haar wangen heeft lopen. ,,Ik besef nu pas wat een slechte vriendin ik voor je geweest moest zijn. Ik liet je alleen in het huis met mijn vader.” Meteen daarna kijk ik de agente weer aan met de tranen in mijn ogen. Het is hartverscheurend om je beste vriendin te zien huilen. ,,Niet lang daarna kregen Nola en ik ruzie, wat trouwens pas de eerste ruzie was in vier jaar. Nola vond dat ik mijn vriendje boven haar verkoos en was kwaad omdat ik haar vergeleek met haar vader en ik was boos omdat ze mijn vader weer bedreigde met een mes. Maar goed, Nola ging dus voor twee weken naar Londen, wat maar één week duurde, aangezien ze een ongeluk kreeg en in het ziekenhuis terecht kwam met een zware hersenschudding. Door het geheugenverlies wat ze heeft, weet ze tot op de dag van vandaag niet dat wij haar drie beste vrienden zijn en dat is allemaal mijn schuld. Onze ruzie en haar ongeluk.”
,,Waarom geef je daar jezelf de schuld van?” Zayn kijkt me verbaasd aan.
,,Het is toch zo?! Nola belde mij omdat ze mijn moeder zag in Londen, maar ik had mijn telefoon op trillen staan, dus ik kon hem onmogelijk horen. Nola kreeg het ongeluk en herinnert zich onze vriendschap niet meer.”
,,Ik vind het heel knap van je dat je het toch eerlijk verteld, meisje.” Zegt de agente. Ik slik even de brok weg die ik heb in mijn keel. Nola zien huilen is echt erg en dat wil je nooit zien als beste vriendin zijnde.
,,Ja en er is nog iets.” Ik kijk Nola weer aan. ,,Het kind waarvan ik zwanger ben is van mijn vader, alleen van mijn vader. Ik heb een zwangerschapstest gedaan. Michael en ik hebben die fase nog niet eens gehad, maar ja had ik hem nu maar wel groen licht gegeven, dan was het misschien toch zijn kind.” Zo, nu is alles eruit. Het is muisstil. Nola is in shock en Michael en Zayn kijken alleen maar boos voor zich uit. Wat zullen ze nu denken en dan vooral Nola. Gaat ze weer door het lint of houdt ze zich rustig?


Het duurt even voordat het verhaal van Chantal bij mij binnenkomt. Dertien? Ze was dertien toen haar vader haar voor het eerst verkrachtte? Dertien? Vol ongeloof kijken we voor ons uit. Ja, ik zeg 'we', omdat ik spreek vanuit ons allemaal. Bij Nola zal dit wel extra hard aankomen, aangezien zij het meeste kwijt is. Ik weet niet zo goed wat ik nu tegen Chantal moet zeggen. Woede heeft ze niks aan en met medelijden hoef je helemaal niet bij haar aan te komen, maar ja wat moet ik nu dan wel doen of zeggen?
,,U was dertien?” De agente kijkt Chantal aan en ze knikt. Nog steeds is Nola in shock. ,,Wij weten genoeg.” De agente gebaard naar haar collega en samen met hem gaan ze er best snel vandoor. Waarschijnlijk is de verklaring van Chantal reden genoeg om haar vader op te pakken. Ik draai me richting Nola. Ik maak me nu best wel veel zorgen om haar.
,,Nola?” vraag ik voorzichtig, maar geen reactie. Het enige wat Nola doet is met een geschrokken blik naar Chantal kijken. Ik kijk nu ook naar Chantal, maar er komt even geen zinnig woord uit. Het is zo'n schokkend nieuws. Elk woord wat ik nu wil zeggen, zal er waarschijnlijk verkeerd uitkomen. Misschien hoef ik niks te zeggen. Misschien is Chantal degene die als eerste de stilte verbreekt of misschien juist Zayn wel.
,,Het spijt me,” Chantal dus. ,,het spijt me dat ik het nooit eerder heb gezegd tegen je, Nola.” Chantal kijkt naar Nola en hoopt samen met mij op een reactie, maar die komt er niet. ,,Het spijt me dat jullie er zelf achter moesten komen, het spijt me dat ik nooit verteld heb dat het vaker was. Het spijt me dat ik nooit verteld heb dat ik pas dertien was toen het begon, het spijt me dat ik nu zit opgescheept met het kind van mijn vader. Nola, Michael en ik hebben het nog nooit gedaan, het kind kan alleen maar van mijn vader zijn. Het spijt me dat ik al die tijd heb gelogen en ik snap het volkomen als jullie geen contact meer met me willen. Ik verpest altijd alles.” Een heel woordenweb verlaat de mond van Chantal, maar nog steeds is Nola in shock. Tranen stromen over Chantals wangen, waarna ze opstaat en de kamer uitloopt. Nola blijft bevroren staan en Zayn kijkt met een levenloze blik voor zich uit. Voorzichtig zet ik me af van de muur en loop door de gangen, op zoek naar Chantal. Ik laat haar niet gaan, ik hou van haar. Ik zie haar net de hoek omgaan, waarna ze in de ontvangsthal komt. Snel loop ik haar achterna en zodra de schuifdeuren achter haar sluiten, begin ik te rennen.
,,Chantal!” Chantal blijft stilstaan en ik ren op haar af. Ik ga voor haar staan en trek haar in mijn armen. Luide snikken verlaten haar mond, terwijl ze haar hoofd in mijn borst verbergt en haar armen om mij heen wikkelt. Ik druk een kus op haar haren en zo blijven we even staan, totdat ik zeker weet dat ze wat gekalmeerd is. ,,Jij hoeft nergens sorry voor te zeggen. Jij kan er toch niks aan doen dat je vader een lul is?” Tranen stromen nu geluidloos over haar wangen en de hemel barst los, terwijl er verderop een donderslag te horen is. Ze wilt haar mond open doen om iets te zeggen, maar ik duw snel mijn lippen op die van haar.


Verbaasd kijk ik naar de deur die weer dichtvalt. Eerst Chantal met een hele 'sorry' preek en dan Michael die haar achterna loopt. Ik haal een hand door mijn haren, terwijl ik naar Nola toeloop. Ik neem haar mee naar de stoel, waar Chantal op zat en pak zelf de stoel waar de politieagente op zat, waarna ik naast Nola ga zitten.
,,Nola?” Geen antwoord. Ik pak haar handen in mijn handen en voel ze helemaal trillen. ,,Nola, kijk me aan.” Nola kijkt me voorzichtig aan. Ze hoort me dus wel, ze hoort iedereen maar reageert nergens op. Ik trek haar in een knuffel. ,,Vertel me alsjeblieft wat je dwarszit.”
,,Het is...het, het...”
,,Ssttt, rustig adem halen. Doe maar net zoals ik. Neus in, mond uit. Blijf me aankijken.” Ik adem rustig in door mijn neus en door mijn mond weer uit, terwijl ik Nola aan blijf kijken. Nola kalmeert iets en zodra ze niet meer trilt en gekalmeerd is, knik ik naar haar dat ze het aan me moet vertellen.
,,Chantal is gewoon verkracht door haar eigen vader op haar dertiende. Haar vader heeft jaren gelogen tegen haar over haar moeder en nu zegt ze dat het kind sowieso van haar vader is en rent ze weg. En...” Ik kap Nola af door mijn lippen op die van haar te drukken en verwacht dat ze me wegduwt, maar in plaats daarvan verstijft ze even en gooit daarna haar armen om mijn nek waarna ze zichzelf in mijn schoot werpt en onze lippen meer op elkaar duwt. Blij wikkel ik mijn armen om haar middel, terwijl ik op leef in de zoen. Na een tijdje gaan haar lippen weer van die van mij en kijkt ze me aan. ,,Ik weet het weer.”
,,Wat weet je weer?”
,,Ons. Wij hebben gezoend in de wc's van die club waar we gisteren waren geweest.”
,,Dat was niet gisteren gebeurd.”
,,Nee, dat was samen met Chantal en Michael. Daarna kwamen jullie bij mij slapen.”
,,Herinner je dat Chantal je beste vriendin is?”
,,Nee, dat nog niet, maar er zit wel een vage herkenning. Het komt wel goed, ik ga haar weer herkennen, dat weet ik zeker.”
,,Zo, zo, wat een zelfvertrouwen.” Zeg ik lachend, terwijl haar lach me laat smelten. ,,Maar uhm...moet je dan niet achter Chantal aan en haar zoeken? Zij denkt dat je haar nooit meer wilt zien, omdat ze tegen je heeft gelogen.” Nola springt meteen van mijn schoot af.
,,Je hebt helemaal gelijk. Ik moet Chantal vinden en haar zeggen dat ze me niet kwijt is, als ze tenminste nog niet weg is.” Nola rent de gang op. Hopelijk vind ze Chantal nog. Het is geweldig dat Nola ons weer herinnert, die zoen was zo goed! Het is te hopen voor Chantal dat Nola zich alles snel herinnert en dat Nola haar weer 'Chanti' gaat noemen. Want als Nola Chantal 'Chanti' gaat noemen, weet Chantal in ieder geval zeker dat Nola zich hun vriendschap herinnert. Duimen maar!

Reacties: