FanFic.nl

healing in the past,

sacrilege

'Niet om te zeuren, maar wiens idee was dit ook al weer.' Gaapte Cat.
'Als ik me niet vergis was jij de gene die hier zo enthousiast over was.' Was het chagrijnige antwoord van haar zus.
'Neem je het me kwalijk? Een eeuwenoud Schots ritueel, verborgen voor buitenstaanders en wij krijgen de kans om het te zien...'
'Alleen heeft die verdomde tweeling er niet bij vermeld dat dit ritueel plaats vind voor zonsopgang.'
Zuchtend leunde Lauren haar hoofd tegen het raam van de wagen, iets mompelend over een tweeling en levend villen.
'In ieder geval, dan zijn we tenminste terug voor pa zijn auto mist. Denk je dat hij kwaad zal zijn, mocht hij er achter komen?'
'We zijn beide volwassen vrouwen. En hij zal het niet erg vinden dat we uit gaan, hij zal denken dat we het nodig hebben na wat er deze middag gebeurt is.'
En daar kwam de aap uit de mouw.
'Ja, daarover...Ik heb me nog altijd niet verontschuldigd over mijn uitval.'
'Nee, inderdaad. Het was veel makkelijker om een hele avond te doen alsof er niets gebeurd is.'
'Ik kon toch moeilijk een scene maken in het bijzijn van de Duncan 's.'
'Nee, dat kan je zeker niet. Waarom zou je ook? Je hebt dan ook een vader en een zus die je het leven zuur kan maken...'
'Sluit me dan op!'
Gefrustreerd sloeg Cat haar vuist op het stuur, de claxon toeterde zo hard dat Lauren bijna een hartaanval kreeg.
'Sluit me dan op. Dat is toch wat iedereen wil? Sluit de vrije vogel maar op, dan kan ze sterven in haar kooi.'
Verbijsterd keek Lauren naar haar zus. Ze zag er zo breekbaar uit, alsof ze elk moment in huilen kon uitbarsten. Maar natuurlijk bleven de tranen weer uit, zoals altijd.
'Heb je mijn gesprek met vader dan toch gehoord?'
'Ik zat in het leger, weet je nog? Een goed gehoor is een van de vereisten. En weet je, je hebt gelijk. Dat ik jullie buiten sluit, dat ik jullie leven onmogelijk maak, je hebt honderd procent gelijk. Maar ik kan er niet over praten, ik weet dat het moeilijk te begrijpen is maar ik kan het gewoon niet.'
Een tweede gefrustreerde klap op het stuur, nog een zo een klap en het stuur kon het nog wel eens gaan begeven.
'Maar je doet het nu toch?'
De vuist bleef door de lucht zweven, verbaast keek Cat naar haar op.
'Dit heb je me nooit verteld. Het is inderdaad moeilijk te snappen dat dit zo moeilijk voor je is. Maar nu snap ik tenminste dat je ons niet met opzet buiten sluit. Nu kunnen we daar aan werken.'
'Echt?' Vroeg Cat zo hard dat het amper hoorbaar was. Lauren slikte, eigenlijk sloeg dit inderdaad nergens op, maar als het Cat wat zou kunnen kalmeren dan wou ze er gerust zelf in geloven.
'Het zijn kleine stapjes, maar het zijn stapjes vooruit. Probeer gewoon eerlijk tegen ons te zijn.'
Voorzichtig sloot ze haar hand om de gebalde vuist, en wist hem terug naar beneden te dwingen.
'Het spijt me zo, Lauren. Het spijt me zo van alles.'
Een antwoord kon Lauren niet meteen geven, want net op dat moment gingen de deuren open en als een ware wervelwind sprong de tweeling op de achterbank.
'Sorry dat we zo laat zijn! Liadan kon maar niet beslissen welke broek ze nu zou aandoen.'
'Wat? Volgens mij was jij het die drie verschillende kapsels heeft uitgeprobeerd.' Was het verontwaardigde antwoord.
Ongewild moesten de Cooper zussen lachen.
'Ik weet het.' Siste Lauren snel, terwijl ze haar zus een bemoedigend kneepje in de pols haf. lachend startte Cat de wagen.


'Ongelofelijk.' Fluisterde Cat. Craigh na Dun werd gevormd door zeker een dozijn enorme stenen die een cirkel vormden, met in het centrum een steen die je gerust gigantisch kon noemen.
'Ongelofelijk, jaren komen we hier op vakantie, en nog nooit hebben we gehoord van deze plek, of over dat ritueel.'
Toen Laoghaire dit hoorde lachte ze geamuseerd.
'Je moet het echt niet persoonlijk nemen, maar als het op traditie 's aankomt zijn de ouderen soms erg paranoia.'
'En ook al is ma erg gesteld op jullie, als het er op aankomt zullen jullie altijd een Sassenach blijven.'
'Een wat?' herhaalde Cat, denkend dat dit een of andere Gaelische belediging is. Maar net op dat moment hoorden ze enkele stemmen in de verte, dus dook het viertal maar snel in de bosjes. Net op tijd om te zien hoe een rij vrouwen naar de cirkel toe liep. Ze zagen er net uit zoals Cat zich druïden had voorgesteld. Een eenvoudige witte jurk, vergezeld van een witte capuchon. Het enige fleurige dat ze droegen waren de diademen op hun hoofd, gemaakt van marentak. Zonder uitzondering droegen ze allemaal een brandende fakkel, beschermd door iets wat Cat niet meteen kon herkennen, maar wat het vuur iets mysterieus haf. Toen de rij aan de cirkel kwam sliep elke vrouw meteen naar de plek die voor haar bestemd was. En toen begon het. Eerst een buiging naar elkaar toe, arm sierlijk in de lucht, elegant liepen ze langs elkaar. Je kon zien dat iedere beweging in teken stond van de fakkel in hun hand.
Cat was te verbluft om een woord te zeggen. Zelf het gelach van de tweeling drong niet langer tot haar door. Waarom vond ze dit niet net zo belachelijk als de meisjes? Want dat was dit alles toch? Vrouwen die in cirkels rondliepen tussen een hoop oude stenen. Een van hen was zelf begonnen met het brabbelen van woorden die Cat niet begreep. Dit moest toch het meest idiote zijn dat ze ooit gezien had? En toch voelde ze zich alsof ze getuige was van iets bovennatuurlijk. En wat eerst op onschuldig vermaak leek, was plots een vreselijk vergrijp geworden. Niemand van hen hoorde hier te zijn.
Het was bijna een opluchting toen de zon haar eerste stralen op de aarde wierp. De leidster- of wat ze ook mocht zijn voor de groep- hield haar armen dramatisch gespreid. Haar gezicht was naar de middelste steen gericht, terwijl ze verder ging met haar onverstaanbare bezweringen.
En net op het moment dat de zon met haar stralen de steen raakte hief iedereen zijn fakkel naar hem op. En toen werden die met het nodige respect gedoofd. Het was voorbij.
'En dat hebben we ook weer gehad voor dit jaar. Was het niet zo idioot als ik voorspeld had?' Lachte Liadan.
'Ik denk dat we er maar beter eerst vandoor gaan. Voor je het weet zien ze de wagen.'
De tweeling leek dit een goed idee te vinden. Cat was vooral opgelucht dat ze geen antwoord zou moeten geven op Liadan haar vraag. Haar tegenspreken zou Cat alleen maar belachelijk doen lijken. Maar haar gelijk geven op deze grond voelde bijna aan als heiligschennis.

Reacties: