FanFic.nl

Een nieuw begin of zo iets!

De koekenpan

Hij woonde nu ongeveer een maand bij Mary en Gustaaf. Mary was lief en verwende hem met nieuwe kleren en leuke meubels voor in zijn slaapkamer, zodat hij zich zo snel mogelijk thuis ging voelen. Gustaaf had geen woord tegen hem gesproken en gaf hem niet echt de indruk blij te zien met zijn aanwezigheid. Volgens Mary was dat zo omdat Gustaaf nog moest wennen aan het idee. Maar dat betwijfeld de jongen, Gustaaf mocht hem niet en dat ging hij ook niet doen. Sinds drie weken ging Bealfire naar school, waar hij zich ook had voorgesteld als Neal. Ook vandaag zat hij weer in de klas en had zo als iedere dag moeite met de lesstof dit omdat hij nog nooit naar school was geweest in zijn leven. Maar hij deed zijn uiterste best, al was het maar voor Mary die zo lief voor hem was, hij wilde haar niet teleurstellen. In zijn klas zaten onder andere drie jongens. Die op hem nogal stoer overkwamen. Meteen op zijn eerste schooldag waren de jongens naar hem toe gekomen en hadden hem hun vriendschap aangeboden. Baelfire die nog nooit echt vrienden had gehad ( op zijn vriendin Morraine na) was meteen op dit voorstel in gegaan. De jongens waren aardig voor hem geweest en ze hadden samen veel gelachen, maar daar kwam vandaag verandering in. De zware zoemer kondigde de pauze, de leerlingen stonden op en verplaatste zich richting de kantine of het schoolplein. Baelfire en zijn groep verplaatste zich naar het schoolplein. Ze hielden halt bij een houten picknicktafel.
'Neal, wil jij iets voor ons doen?' vroeg Denzel de grootse van de drie terwijl hij plaats nam op de tafel. Baelfire knikte hij was in staat alles te doen zolang hij maar bij deze jongens mocht blijven.
'Nou, het zit zo. Er is hier vlakbij de school een oude loods. In de loods ligt iets dat wij willen hebben' zei Jason.
'Wat dan?' wilde Baelfire weten.
'Het zit een ijzeren kistje. Zoek dat kistje en breng het ons. De inhoud doet er niet toe.'
'Waarom ik?' vroeg Baelfire.
'Omdat jij daar de perfecte persoon voor bent. Je tenger, snel en slim en dat is handig want dan horen ze niet zoeken en dan kan je snel weg rennen als ze we hebben gehoord, snap je?' zei James, de kleinste van het stel.
'Zijn jullie niet snel genoeg dan?'
'Wij zijn daar al bekend. Jij niet Neal.' zei Denzel.
'Goed dan, waar is die loods precies? Ik begreep dat hij vlakbij de school ligt' vroeg Baelfire die bang was dat als hij niet naar de loods ging hij zijn vrienden kwijt zou raken, en dat wilde hij niet.
'Als je om de school heen loopt en dan een stukje rechtdoor gaat zie je hem aan je linkerhand. Tot straks' zei Jason.
'Wacht moet ik nu nu gaan? Dat red ik toch nooit in de pauze?'
'Dat is dan jouw probleem!' zei Denzel.
Met tegenzin verliet Baelfire het schoolplein. Hij liep om de school heen en zag de loods al gauw aan zijn linkerhand precies zoals Jason hem had uitgelegd. Hij moest nu dus opzoek naar een ijzeren kist. Meer aanwijzingen had hij niet. De loods was tot zijn verbazing gewoon open. Hij ging naar binnen. Het rook er muf en het stond er vol met dozen in diverse maten. Ergens tussen al die dozen moest het ijzeren kistje liggen. Maar waar? Waar moest hij zoeken? Als Denzel, Jason en James nou duidelijk hadden gezegd waarin de loods hij het kistje kon vinden, dan was het een stuk makkelijker geweest. Want hoe kon hij ooit die dozen verplaatsen zonder geluid te maken. Hij duw voorzichtig en tegen een van de dozen – in hoop zo niet al te veel geluid te maken. De doos bleek lood zwaar te zijn en er kwam maar geen beweging in. Hij probeerde een andere. Deze keer had meer geluk, of ongeluk want de doos schoof met een luid geluid een stukje opzij. Ergens achter in de loods hoorde hij voetstappen. Snel dook hij achter de dozen, in de hoop zo niet gezien te worden. De voetstappen kwam dichterbij. Maar hij kon niet precies in schatten waar ze nu waren, om het nog hol klonk in de loods en er daardoor een soort echo weerklonk. Hij schrok zich dan ook rot toen hij van achteren vast gegrepen werd.
'Neal!' schreeuwde een mannenstem. 'Wat doe jij hier!'

Baelfire draaide zich een kwartslag en keek recht in de ogen van Gustaaf. Die alles behalve blij leken te zijn om hem hier te zien.
'Nou!' schreeuwde Gustaaf. 'Je kwam hier om mij te vermoorden of om hier iets te stelen. Net als je biologische vader altijd deed.'
'Hoe durft u, zo over mijn vader te spreken. U kent hem niet eens. En natuurlijk ben ik hier niet om u te vermoorden. Ik wist niet eens dat u hier was'
'Nou ik werk hier. Dus natuurlijk is logisch dat ik hier ben. Denk je niet?'
'Ja wel, maar ik wist niet dat u hier werkt. '
'Ook al wist je dat niet, dat geeft je nog niet het recht om hier in de breken.'
'De deur stond gewoon open hoor'
'Dat komt hier even inbreken op klaar lichte dag en geeft vervolgens ook nog een grote mond.' mompelde Gustaaf. Terwijl hij hem ruw overeind trok en meesleepte naar de uitgang. Baelfire stribbelde uit alle macht tegen maar Gustaaf was vele male sterker en liet hem niet ontsnappen. Bij Gustaafs auto aangekomen werd Baelfire ruw op de achterbank gesmeten. Gustaaf nam plaats achter het stuur en reed met piepende weg. Baelfire durfde niets te zeggen zo bang was hij. Het witte huis kwam in zicht. Mary's auto was nergens te bekennen. Waarschijnlijk was ook zij al naar haar werk vertrokken. Baelfire wist dat ze de middagdienst deed in een verzorgingstehuis. Wat dat dan ook mocht zijn. Gustaaf gooide zijn portier open en sleepte Baelfire mee het huis in. In de hal brak de hel los. Baelfire wist niet wat hij moest doen, tegenstribbelen, het uitschreeuwen van de pijn of dit moment in zijn leven zwijgend aan zich voor bij laten gaan. Hij koos voor het laatste al koste hem dat wel heel erg veel moeite. Omdat Gustaaf hem op iedere plek waar hij bij kon schopte of sloeg. Na een tijdje verliet Gustaaf de hal. Baelfire haalde oplucht adem en streek over zijn armen die rood waren van het geweld dat hem zo juist was aangedaan. Gustaaf kwam terug in zijn hand hield hij een koekenpan, waarmee hij vrijwel direct tegen Baelfire's rug begon te meppen. De jongen voelde de tranen over zijn wangen lopen en hoorde zijn eigen gehuil. Hij wilde niet huilen. Hij was veertien en als je veertien was huilde je niet meer. Maar dit deed zo'n pijn dat hij wel moest huilen, hij kon zich er niet tegen verzetten.
'Zo, klaar is kees!' zei Gustaaf na enkele minuten. 'Ik hoop dat je hier van geleerd dat je niet mag stelen.'
'Ja,' stamelde Baelfire niet in staat meer te kunnen zeggen. Van de pijn en omdat hij nog steeds huilde. Gustaaf verliet opnieuw de hal, ditmaal door de voordeur. Niet veel later hoorde Baelfire zijn auto wegrijden. Hij zuchtte diep en dook weg onder de trap. Bang dat het een list was en dat Gustaaf straks terug zou komen om hem op nieuw te slaan.

Reacties: