FanFic.nl

Vijf klootzakken

Hoofdstuk vier

Iedereen in zijn leven is vervelend: Thomas, want het is Thomas; Alby, want hij is nog steeds pruilerig omdat een vréémde meer dan hij (zijn moeder) geboden heeft; Minho, want het is zo ontzettend moeilijk om hem juist op papier te krijgen; en Aris (Minho Fanboy 4 Ever), want hij laat op zich wachten.
Maar het allervervelendste is hij zelf, omdat hij hen allemaal de macht gegeven heeft om zijn humeur te beïnvloeden. Newt kan zich bij de meesten niet eens meer herinneren wanneer, precies, dat gebeurd is. Bij de eerste twee kwam het gedeeltelijk, traag. Bij de laatste twee heel snel.
Hij gooit de laatste prop-die-eerst-een-schets-was bij op de hoop mislukkingen aan zijn voeten.
Correctie: het is onmogelijk om Minho juist op papier te krijgen.
Zijn woede zit ter hoogte van zijn keel, die pijnlijk krampachtig is alsof hij lava gedronken heeft. Hij kijkt op, naar de foto’s van Minho die hij boven zijn bureau gehangen heeft. Op zijn kamer liggen er nog meer. De inkt in zijn printer is leeg van hoeveel hij er geprint heeft.
En ondanks al het materiaal waar hij op kan berusten, lukt het hem niet.
De ogen zijn te leeg. Alles is emotieloos. De grijns is niet grijnzig genoeg en de arrogantie niet arrogant genoeg en Minho is niet Minhoïg genoeg.
Maar zijn woede en zorgen verdwijnen (tenminste voor even) wanneer een Skypevenstertje omhoog springt en de beltoon door zijn Housemuziek heen beukt. Hij haat het melodietje nog steeds, ook al kondigt het Aris aan.
“Duurde lang genoeg,” zegt Newt in plaats van begroeting. Hij haalt zijn tablet erbij en opent zijn tekenprogramma. Als hij met de jongen belt, privé, kan hij zich vaak niet concentreren op meer dan kleine, onbeduidende schetsjes. (Zó vervelend.)
Aris grinnikt. “Ik zou haast denken dat je me gemist hebt.”
Dit is een interessante ontwikkeling. Aris. Aris is een heel interessante, vervelende ontwikkeling. Hij kan niet precies zeggen wat dít is, wat zij zíjn, maar het is interessant. Hij heeft wel vaker mensen van het internet bevriend. Alby en Thomas zijn waarschijnlijk de beste vrienden die hij ooit gehad heeft. Maar met Aris zijn dingen… anders.
Hij weet nooit of ze nu vriendelijk aan het praten zijn of dat ze flirten. Hij weet niet of hij de enige is die de dubbele bodems en de subtiele hints voelt. Misschien zit het alleen maar in zijn hoofd. Perkamentus zou zeggen dat dat het niet minder echt maakt, maar hij heeft zo het een en ander te zeggen op de wijsheden van de oude, dode tovenaar. Ten eerste: niet alles dat in je hoofd zit, is daarom ook echt. Als dat zo was, had Alby hem een aantal jaren geleden ten huwelijk gevraagd. Of dan was Thomas ondertussen geëmigreerd naar de Noordpool.
Ten tweede: Perkamentus is niet echt.
De waarheid van de situatie is dat het eigenlijk niet eens uitmaakt of het wederzijds is, want het is goed zoals het is. Het maakt hem gelukkig. En zijn vrienden vinden het fijn om Aris bij in de chat te hebben, zelfs als hij alleen in privégesprekken met Newt zijn microfoon bovenhaalt.
Zijn humor werkt even goed in geschreven woorden.
Alleen zou hij het graag weten.
“Denk dat maar als je daar beter van slaapt,” mompelt hij, terwijl zijn vingers over het scherm van zijn tablet glijden. Zijn ogen schieten steeds op naar zijn monitor. Het zou maar moeten gebeuren dat Aris plots besluit een webcam te bezitten.
“Maak je je nu ook al zorgen over hoe het er in mijn bed aan toe gaat?”
“Zou je willen.”
Een week. Ze kennen elkaar een week en toch voelt Newt zich al comfortabel genoeg om met hem te flirten. Wederzijds of niet.
Het is absurd. En zo, zo, zo gevaarlijk.






Op Independence Day is het gemakkelijk om te vergeten dat zijn leven een puinhoop is. Newt zit op het dak van zijn appartementsgebouw met een glas ‘Kool-Aid’ (er zit zoveel troep bij dat hij zijn gezicht niet meer voelt) in zijn hand en Alby, Thomas, Gally, Chuck en Teresa om hem heen.
“Woooooooooooow,” Chuck rekt het woord even lang uit als het duurt voor een gouden pijl om de lucht in te suizen en in duizenden vonkjes uiteen te barsten.
Thomas fronst, alsof hij het niet oké vindt dat iemand vervelender is dan hij, draait zich dan naar Newt om. “Echt jammer dat Aris er niet is, hè?”
De eerste keer dat een van zijn vrienden hem iets in die variant vroeg, deed hij nog alsof het hem geen mallemoer kon schelen. Wat dan nog dat hij Aris had gevraagd om ook te komen en dat hij hem zelfs een slaapplek had aangeboden? Kon gebeuren, toch?
Nu pruilt hij erom. Want ja, het is jammer. En het dringt volledig tot hem door omdat iedereen er steeds maar om blijft vragen. Hij had niet doorgehad dat hij zo overduidelijk met zijn gevoelens te koop liep, maar die naïeve bubbel hebben Alby en Thomas ondertussen voldoende leeg geprikt.
En alsof gevoelens hebben voor iemand ongeïnteresseerd en aan de andere kant van het land nog niet genoeg was, kan hij ook niet meer normaal naar foto’s van Minho kijken of zelfs maar zijn naam horen. Als hij langdurig naar dingen kijkt, krijgt hij een nogal intense obsessie. Dat gebeurt bij televisieprogramma’s. Dat gebeurt ook bij foto’s van (knappe) jongens.
Het is nogal een probleem. Nu kan hij de nieuwe Spider-Manfilm niet gaan kijken met Alby of zich ertoe brengen de foto’s uit zijn kamer halen. De ene keer dat Minho in het gebouw was, wachtende op zijn vader, viel Newt bijna van de trap. Niet dat de acteur uit ook maar iets liet blijken dat hij op Newts Tumblr is geweest en mogelijk alle haat heeft gelezen die ooit over hem op die plek geschreven werd. Toch kon hij het niet helpen tien jaar van zijn leven te verliezen aan stress.
Zijn leven is een puinhoop.
Nog een paar drankjes en dan zal hij het zeker vergeten.






Thomas: “Je had er echt gewoon bij moeten zijn. Ik heb nog steeds een kater.”
Aris zegt: Ik wou komen, geloof me. Maar werk. :c
Newt probeert nonchalant over te komen wanneer hij zegt: “Het is cool. Volgende keer?” De hitte van buiten zit eveneens in zijn appartement, waardoor hij het steeds maar weer te warm krijgt. Dat komt absoluut niet door Aris of het feit dat Alby hem vanop de bank blikken blijft sturen.
Hij had sowieso het recht niet om zijn kamer binnen te walsen en dan de Minhofoto’s te bekritiseren.
Newt wil niet weten wat er in de kamer van zijn beste vriend hangt.
“Oh! Je kan mee naar New York Comic Con! Toch? Dit weekend sliepen er ook vijf mensen in Newts woonkamer!” Thomas klapt vrolijk en nog voor Aris kan antwoorden, wordt er voor hem besloten dat hij best het geld heeft voor tickets en dat hij erbij moet en kan en zal zijn.
Aris zegt: Jullie willen me erbij? Echt?
Thomas rolt zijn ogen. “Dúh. Dus kom maar, ja?”
Aris zegt: Ik zal erover nadenken.
Newt probeert niet vroegtijdig al dood te gaan aan een hartaanval.

Reacties: