FanFic.nl

healing in the past,

the bomb detonated

Verbijsterd keken de twee zussen elkaar aan. Het was zo stil dat hun versnelde hartslag bijna te horen was.
'Wat is dit? Cat waarom doe je dit?' Vroeg Lauren uiteindelijk, met de tranen in de ogen. Cat probeerde te antwoorden, maar haar hersenen leken een bordje opgehangen te hebben met 'binnen vijf minuten terug'.
'Ik...Kon je niet even kloppen?'
Ja, blijkbaar dus meer dan vijf minuten, haar hersenen waren eerder op vakantie, en Lauren werd er alleen maar roder door.
'Wel zusje, ik klopte niet omdat ik bezorgt over je was. De tweeling vertelde me namelijk over je rode vlag. Alleen weten we beide dat dit nog zeker twee weken duurt.'
De tranen liepen nu echt over Lauren haar wangen.
'Leg het me uit, Cat. Wat is hier het nut van? Wat is het nut dat je jezelf zo verminkt?'
'Lauren, alsjeblieft. Wacht even. ' Smeekte Cat, en toen ging al haar aandacht weer naar het verbinden van haar been. Een overduidelijke poging om het onvermijdelijke toch uit te stellen.
De commotie moest tot beneden te horen geweest zijn, want ze hoorden de tweeling de trap op lopen.
'Hebben we iets gemist want...Jezus...'
Geschrokken sloeg Liadan haar ogen neer. Laoghaire ontbrak duidelijk aan het fatsoen om het zelfde te doen en staarde ongegeneerd naar Cat haar benen.
Iedereen bleef maar de naam van Jezus roepen, maar vandaag was hij Cat duidelijk niet goed gezind.
'Jij hebt duidelijk geen tampon nodig.'
'Eerder een dokter.' Riep Laoghaire, wat haar een mep van haar zus opleverde.
'Ik weet niet hoe het in Schotland zit, maar in Amerika zijn familie zaken privé.' Snauwde Cat terwijl ze langs het drietal glipte, en naar haar kamer toe liep.
'Ja, privé is echt jouw favoriete woord niet. Zelf je eigen familie is niet toegelaten op jouw privé domein.' Sneerde Lauren terug.
De tweeling had eigenlijk moeten beseffen dat ze nu beter weg gingen. Of het nu gebrek aan verstand, of een teveel aan nieuwsgierigheid, maar het drong blijkbaar niet tot hen door.
'Is het soms controle? Een meid op school deed dit ook, blijkbaar ging het allemaal om controle te hebben.'
'Hebben jullie me niet gehoord? Dit is iets tussen familie!' Riep Cat, vechtend met een schoon spijkerbroek. Haar woede was bijna voelbaar in de kamer. Niet alleen over deze vreselijke inbreuk van haar privacy, maar ook omdat Liadan onbewust de vinger op de wonde had gelegd. De pijn die met het snijden gepaard ging was tenminste iets dat ze kon controleren. Misschien wel het enige waar ze nog vat op had.
'Cat, dit loopt uit de hand, je...En wat is dat nu weer?'
Lauren 's blik had de Cat haar stiletto in het vizier, haastig griste Cat het weg, en stak het in haar achterzak.
'Heb je dat ding meegesmokkeld? Heb je enig idee hoe zwaar we daardoor in de problemen hadden kunnen komen? Waar zat je met je verstand?'
En weer had Lauren het gevoel dat ze tegen een muur aan het praten was. Ze had niet eens het fatsoen haar hoofd af te wenden.
'Cat, je mag zeggen wat je wil. Maar mijn geduld is op! Niet alleen het feit dat je me slaat en buiten sluit. Maar jij had het misschien nog niet gemerkt op jouw kleine eilandje, maar elke avond hoor ik hoe pa zichzelf in slaap huilt, bang voor wat er de volgende dag gebeurt.'
Ieder woord sloeg in als een tsunami op de kust. Brain Cooper, Cat haar grote voorbeeld, de veteraan van de Golfoorlog. Ze had hem nog nooit eerder een traan zien laten.
'Cat, hoor je me wel? Ik snap dat je het zwaar hebt. Maar als je koppig blijft weigeren om hulp te aanvaarden dan kan het zo niet verder. Je maakt iedereen kapot! Hoor je me? Jij bent het die onze familie aan stukken scheurt!'
'Nee, hou op. Laat me met rust!'
'Dat heb ik al veel te lang gedaan. Het word tijd dat je de waarheid eens inziet. Er moeten dingen veranderen, Cat! of je raakt iedereen kwijt!'
'Ik zei laat me met rust!'
Al haar woede, al haar verdriet leek zich te verzamelen in haar vuist, en toen werd alles wit voor Cat haar ogen. Ze hoorde enkel het breken van bot, het moment dat haar vuist Lauren haar gezicht raakte. Toen ze weer bij zinnen was zag ze eerst de tweeling die haar doodsbang aankeken. toen zag ze haar zus op de grond liggen, haar hand bedekte haar bloedende neus, maar de pijn kon duidelijk niet op tegen het gevoel van verraad. Haar bloedeigen zus die haar voor de tweede keer geslagen had.
'Jij bent gestoord!' Snikte Laoghaire. 'Jij moet echt een dokter!'
'Nee! Neeneenee ! Laat me gewoon allemaal met rust!'
ze wou hier weg, ze wou gewoon naar buiten, weg van dit alles. Niemand durfde haar tegen te houden.

Reacties: